Πεθαίνω σα χώρα

του Γιώργου Τούλα

πηγή: www.parallaximag.gr

Κοντοστέκομαι αυτές τις μέρες, σε μια άνοιξη που δεν ήρθε στην πραγματικότητα ποτέ, συνωμοτώντας με τις Ερινύες που κατατρέχουν τη χώρα. Και μαζί με τις θερμοκρασίες, ταυτόσημες των διαθέσεων, έρχεται ως συνοδός και ο εσωτερικός κλαυθμός, αυτή η βουβή απόγνωση, που δεν εκφράζεται επαρκώς ηχηρά πουθενά ως τώρα στο ζοφερό τοπίο.

Μοιάζει να είναι πια αναπόφευκτο να περάσουμε τις συμπληγάδες, μια διαρκής κάθοδος στον Άδη τα τελευταία χρόνια. Μια χώρα παραδομένη στην αποτυχία: να διαχειριστεί τα προβλήματα που δημιούργησε ζώντας με ψευδαισθήσεις, να δει τους νόμους της να τηρούνται, τους υπευθύνους της συμφοράς να τιμωρούνται, τους ανίκανους πολιτικούς της να εκπίπτουν, τις ψευδαισθήσεις της να καταρρέουν.

Δεν θυμάμαι και κανείς της γενιάς μου δεν θυμάται παρόμοια ζόρια. Στη δεκαετία του ’70 η φτώχια που μας περιέβαλε ήταν μια φτώχια αξιοπρεπής, τριγύρω όλα έμοιαζαν παρόμοια, δεν είχες και να συγκρίνεις. Οι άνθρωποι ζούσαν με μια ομοιογενή απλότητα. Σχεδόν στο σύνολο τους. Μετέπειτα ήρθαν τα ευφάνταστα μεγαλεία, το αναιδές χρήμα, οι επιδοτήσεις, η καλή ζωή με τα γυάλινα πόδια. Και η κακώς εννοούμενη τζάμπα μαγκιά. Που μας έκανε θρασείς, αφερέγγυους, αδιάφορους για το κοινό καλό, χωρίς μέτρο και έννοια για το δημόσιο, με το ιδιωτικό να θριαμβεύει έναντι μιας συλλογικής προκοπής.

Δε βρίσκω πια καμιά διαφορά στη συμπεριφορά του Άδωνι, των συνδικαλιστών της ΔΕΗ, του κατοίκου που παρκάρει μια διάβαση αναπήρων στην Παύλου Μελά για να πάει για καφέ απέναντι. Η αδιαφορία όλων μας για την διαφαινόμενη πορεία στο χαμό είναι παροιμιώδης. Ο  αργός θάνατος μιας χώρας, ο σαστισμένος ρόγχος της μπροστά σ' ένα φινάλε που δε θα είναι καθόλου θριαμβευτικό, η ταπεινωτική παραδοχή της τελευταίας πράξης ενός δράματος που παίχτηκε τους τελευταίους δύο αιώνες, από την Επανάσταση και τα δάνεια που ακολούθησαν μέχρι τα μεγάλα πακέτα των επιδοτήσεων των τελευταίων είκοσι χρόνων, το ξένο χρήμα και η εγχώρια "άνεση", οι πλαστές, υποθηκευμένες ζωές και ένας λαός που μοιάζει να μεγάλωσε χωρίς αξίες, γενιές και γενιές. Οι εικόνες των ανθρώπων που συνωστίζονται στις λαικές τα μεσημέρια για σάπια υπολοίματα λαχανικών, των παιδιών που πάνε σχολείο πεινασμένα, των ανθρώπων που αυτοκτονούν από απόγνωση είναι το σκηνικό της ζωή μας. 

Η χώρα αργοσβήνει και το soundtrack που ακούγεται δεν είναι καν το μακρύ ζεμπέκικο της Ευδoκίας, βρε αδερφέ. Είναι ένα σαχλοτράγουδο, βγαλμένο από ριάλιτι. Τον επικήδειο θα εκφωνήσει ένα βράδυ στο SKAI o Γιώργος Τράγκας...