Παρουσίαση του βιβλίου του Τέλλου Φίλη «Αποσιωποιητική ηλικία» από τον Μιχάλη Δέλτα και τον Μενέλαο Καραμαγγιώλη

(από αριστερά) Τέλλος Φίλης, Μενέλαος Καραμαγγιώλης, Μιχάλης Δέλτα

Όταν πηγαίνει κανείς σε εκδήλωση για την παρουσίαση ενός βιβλίου, είναι προετοιμασμένος να ακούσει ανοικονόμητους επαίνους, σχοινοτενείς περιγραφές, "διεισδυτικές" προσεγγίσεις ― και έτσι γίνεται συχνά, και μάλιστα με συνδυασμό΄των παραπάνω στοιχείων.

Ωστόσο, η παρουσίαση του πρώτου βιβλίου με λέξεις του Τέλλου Φίλη (Αποσιωποιητική ηλικία, εκδόσεις Bibliothèque, Αθήνα, 2014) είχε δυνατά, αυθεντικά συναισθήματα: πρωτίστως βαθιά συγκίνηση και σπάνια, άδολη αγάπη.

Ο μουσικός Μιχάλης Δέλτα και ο κινηματογραφιστής και ραδιοφωνικός παραγωγός Μενέλαος Καραμαγγιώλης, που παρουσίασαν το βιβλίο, δεν μίλησαν ως ειδικοί αλλά ως προσεκτικοί αναγνώστες των λέξεων του φίλου τους. Όταν η φιλία δηλώνεται εξαρχής και ρητά, τότε όλα τα χαρτιά είναι πάνω στο τραπέζι.
Και οι δύο λοιπόν μίλησαν μέσα στο αγαπητικό κλίμα μιας ομολογημένης στενής προσωπικής σχέσης, φανερά περήφανοι για το επίτευγμα του κοινού τους φίλου. Και είπαν λόγια ουσιαστικά, που τον γενναιόδωρο έπαινο τον έκρυβαν στην ούγια τους.

Παρακάτω δημοσιεύουμε το κείμενο του Μιχάλη Δέλτα.

Τέλλος Φίλης: Αποσιωποιητική  ηλικία

Θέλω αρχικά να ευχαριστήσω θερμά τον Τέλλο Φίλη που με προσκάλεσε απόψε εδώ, δίνοντάς μου την ευκαιρία να μοιραστώ μαζί του τη χαρά της κυκλοφορίας της ποιητικής του συλλογής,

«Αποσιωποιητική Ηλικία».

Με τιμά το γεγονός ότι με επέλεξε για να εκφράσω με δικά μου λόγια την εμπειρία που είχα διαβάζοντας αυτή τη συλλογή, με τις τόσο προσωπικές ομολογίες του, με τα πεδία που απλώθηκαν μέσα μου μελετώντας την.

Τον Τέλλο τον γνώρισα πριν δύο χρόνια μέσω των Social Media. Κάποια στιγμή βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη για  ένα επαγγελματικό ραντεβού όπου κι έσπευσα να τον συναντήσω από κοντά στο χώρο που εργάζεται.

Το σημείο ωστόσο που πάντα συναντώ τον Τέλλο Φίλη είτε σε ρεαλιστικό παρόν είτε διαβάζοντας τα ποιήματά του, είτε παρακολουθώντας τον στις αναρτήσεις του στο Facebook, δεν είναι άλλο απ’ το σημείο εκείνο από το  οποίο εκπορεύεται η γενναιότητα που τον φωτίζει και τον διακρίνει.

Η γενναιότητα ως απόρροια της Επίγνωσης.

Πάντοτε  τα αποσιωπητικά υπαινίσονται το βάρος μιας Επίγνωσης.

Την επίγνωση του εφήμερου αλλά και του συναρπαστικού.

Διαβάζω ένα μικρό απόσπασμα από το ποίημα

Ακούω Βήματα

..οι συνομήλικοι πνίγονται στην εξαφανισμένη τους νεότητα

θλιβεροί και γκρεμισμένοι

ποτισμένοι στην προσωπική διαπλοκή των επιθυμιών τους

και το απερίσκεπτο βόλεμα της καθημερινότητας τους

μια εποχή που τελείωσε

αλλά το αρνούμαστε πεισματικά.

Ο Τέλλος επιστρέφει από τις  απώλειές του σαν ένας πολεμιστής που αποφασίζει να ξεκουραστεί από τις συνεχείς ερωτικές υποσχέσεις και που συμφιλιώνεται με το γόνιμο παρόν του.

Ένα παρόν σκληρό όσο και η αγάπη.

Είναι άγριο πράγμα το να αποδεχθείς ότι γερνάς,

το ότι γέρνεις προς ένα τέλος.

Ακούω τη φωνή του με έντονες χαμηλές συχνότητες να λέει,

..το σώμα σου γυμνό

αποφεύγεις να κοιτάζεις τους καθρέφτες

μια αλλαγή που συντελείται αργά

αλλά διαπιστώνεται ξαφνικά

την μέρα που μετράς λιγότερους

να σε φωνάζουν με το μικρό βαφτιστικό σου όνομα

οι πιο πολλοί βάζουν κι ένα κύριε μπροστά από το επίθετο

τότε η σχέση του πληθυντικού να αναπτύσσεται ερήμην σου.

Ο Τέλλος διασχίζει τη ζωή του βιώνοντας τα ερωτικά του πάθη στο κρεσέντο τους. Μονάχα έτσι συμφιλιώνεται  με την αρχετυπική  σκιά, με την ιδέα του θανάτου.

Απόσπαμα από το ποίημα

Φεύγοντας...

θέλω να τρέμω

να σου φαίνομαι αδύναμος επιτέλους

θέλω να βρέχει

να είμαι για λύπηση

που δεν κατάφερα

τόσα χρόνια τώρα

να το δεχτώ

Γέρασα κι έμαθα

πως υπάρχει “για πάντα”

έπρεπε να γεράσω στο περιθώριο των ζωών των άλλων

για να το μάθω καλά.

Μία από τις δυνάμεις και τις συχνότητες που συντονίζεται ο Τέλλος

μπορώ να την περιγράψω ως δημιουργική μελαγχολία, ή αλλιώς η Μελαγχολία της Γνώσης.

Μια μελαγχολία που στην πορεία της ζωής γίνεται τόσο οικεία, λες και ξαφνικά η Ψυχή θυμάται την προέλευσή της αλλά και τον προορισμό της.

Την Αθανασία.

Ο Φίλης στέκεται μπροστά στο τεντωμένο σκοινί του Ζαν Ζενέ με ένα χαμόγελο, με χιούμορ,  με ένα κλείσιμο του ματιού.

Δεν ακροβατεί, στέκεται. Φλερτάρει με το κενό, με την πτώση του,παίζει με την αγωνία μας, πληγώνεται από μια εποχή που σβήνει΄ανεται.﷽﷽οχοιεαρουσκ. Θα γκρεμιστεί μονάχα από επιλογή του και όχι από έλλειψη ισορροπίας.

Αγέρωχα

Έχει περάσει η ώρα

κάτι που ήθελα να κάνω το ξέχασα

ειμαι εδω στη μέση της νύχτας

δεν ειμαι πια αγέρωχος

είμαι εγω πιά

στο σπίτι που δεν δεχεται επισκέψεις

να γράφω

εδω

για σένα

που είσαι

αλλού

οριστικά.

κι εγώ θρύψαλα.

Κι εμείς ως θεατές δεν είμαστε βέβαιοι για το αν θέλουμε να φτάσει στην απέναντι άκρη ή να πέσει κάτω και να γίνει κομμάτια μπροστά στην αδάμαστη εχθρική μας φύση. Ή πάλι μέσα από την πτώση του αυτή να λυτρωθούμε από τη δική μας απελπισία και την αυτοκαταστροφική μας λαγνεία.

Ο Τέλλος  το μόνο που κάνει είναι να μας περιγράφει  με λιγωτική ειλικρίνεια το τι ακριβώς βλέπει και τι αισθάνεται από εκεί ψηλά.

Τι αισθάνεται όταν τα ποιήματά του μας κοιτάζουν βαθιά στα μάτια  ή πώς νιώθει κάθε φορά που κλείνει τα δικά του.

Νιώθει,  το πόσο μόνοι είμαστε όλοι μας.

Το πόσο ευάλωτοι γινόμαστε μέσα στην ερωτική μας δίνη που με μαθηματική ακρίβεια καταστρέφει ότι μαζί της δημιουργούμε.

Ο Τέλλος γράφοντας αναγνωρίζει πως η ζωή είναι αδυσώπητη μα όχι απαραίτητα δραματική.

Δραματική είναι η στάση μας, η άρνησή μας, η παραίτηση  και η πλάνη που επιλέγουμε ως απόδειξη της υπαρξής μας. Ιδιαίτερα όσο με τα χρόνια μεγαλώνουμε και αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει περίπτωση να πεθάνουμε.΄ι﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽αντιλαμβανμενη ζωή τους

Bitter love

σε άδειες αίθουσες

χωρίζουν οι άνθρωποι

κοινή συναίνεση

χωριστή κατεύθυνση

χωρίζουν με sms

και e-mails

Βρίσκομαι μαζί με τον Τέλλο σε μια παραλία. Κοιτάζουμε σιωπηλά τον έναστρο ουρανό. Κανένα αστέρι δεν πέφτει. Εμφανίζονται μπροστά μας όλοι όσοι έχουμε πληγώσει κι εκείνοι που μας πρόδοσαν.

Κάθονται μαζί μας κι ανάβω μια μεγάλη φωτιά.

Οι φλόγες της ενώνουν τη Γη με τον Ουρανό.

Ο Τέλλος σηκώνεται όρθιος και διαβάζει με δυνατή φωνή,

..Θυμώνω σα παιδί

ξεχνώ πως στην εποχή της αποσιωπητικής ηλικίας

οφείλω να κατανοώ πρωτίστως,

και έτσι

στα δίχτυα μιας δροσερής συγχώρεσης

ερήμην των κλιματιστικών

κοιμάμαι επιτέλους .

Και σαν να είναι ο μάγος της φυλής κάθεται στα αριστερά μου ψιθυρίζοντάς μου στο αφτί,

 «..γιατι εμείς ξερουμε τι ειναι γκρεμος, ειτε απο θανατο, ειτε απο χωρισμο, ειτε απο πενθος δικο μας ανομολόγητο.»

Και πράγματι έτσι είναι, η Αποσιωποιητική Ηλικία βιώνεται ως Η εμπειρική  διαδρομή προς την αποδοχή αλλά και την Αθανασία.

Γιορτή

της Αθανασίας σήμερα

ακόμη δε μάθαμε τη διαχείριση του πένθους

πέσαμε να γιορτάζουμε τα ακατανόητα.

Ο Τέλλος προτού να κοιμηθεί φροντίζει να έχει μπει στη θέση του παρατηρητή και όχι του αντικειμένου.

Η μουσική πάντοτε τον σώζει και τον καθοδηγεί είτε μέσα από ματζόρε μπαλάντες του Μάνου Χατζιδάκι είτε από τα σύγχρονα ρέκβιεμ της Chinawoman.

Απόσπασμα από το

πρωινό στο νησί του ...”μαζί”

Όταν κλείνουν οι δρόμοι

μιας επικοινωνίας

ανοίγουν οι δρόμοι της μουσικής

κι εκεί

όλα παίρνουν τη θέση που τους αναλογεί

για πάντα.

Η σύγκρουση δεν ταιριάζει στην ευγενική φύση του Φίλη, δεν έχει άλλωστε και κανένα νόημα πια αυτή η πάλη.

Για αυτό και ο ίδιος γράφει,

«..για ένα αύριο με νόημα επιτέλους»

Ο Τέλλος Φίλης αδημονεί για την ημέρα που οι άνθρωποι αγκαλιασμένοι

θα κατακλείσουν τους δρόμους, τις πλατείες και τα λιμάνια,

τραγουδώντας απλά λόγια αγάπης κι έτσι πλημμυρισμένος από αυτή τη δικαίωση θα επιστρέψει ήρεμος στο σπίτι του. Θα βάλει ένα ποτήρι ουίσκι με πάγο και βγαίνοντας στη βεράντα, κοιτάζοντας ψηλά τη νύχτα στα μάτια, θα κλάψει από ευγνωμοσύνη

για αυτή την Νίκη των Ανθρώπων.

Για τη Νίκη της Καρδιάς!

Τέλλο σου εύχομαι με όλη μου την αγάπη

καλή και σταθερή επιτυχία!

Μιχάλης Δέλτα



Στο βίντεο όλη η εκδήλωση.