Ποιοι είναι οι «βασανιστές»;

Γράφει ο Άλκης Γαλδαδάς

πηγή: www.protagon.gr

«Δεν επιζητάμε συμπάθεια, συμπόνια ή κατανόηση επειδή πράξαμε “λάθος” σε ένα “λάθος” κόσμο». Είναι μια από τις φράσεις στο χθεσινό κείμενο των τεσσάρων συλληφθέντων για τις ληστείες στη Βορειοδυτική Ελλάδα που μάλλον θα έπρεπε να δώσουν τέλος σε όλες τις κοινωνιολογικές μελέτες από μανάδες, πατεράδες, δημιοσιογραφάρες, τρομαγμένους και μύωπες καθως ακόμη επιμένουν να τους αποκαλούν εκτός από κακοποιούς, ληστές, τρομοκράτες και «παιδιά», αλλά δεν παραλείπουν να λένε και το «αυτονόητο» γι αυτούς και αυτές: Αφού πήγαν να παραβούν το νόμο και ένα χέρι ξύλο στα «παιδιά» από τους ένστολους δημόσιους υπαλλήλους δεν θα πρέπει η κοινωνία μας να το θεωρεί κάτι το αφύσικο, και πολύ περισσότερο… παράνομο. Βάζοντας μαζί και το αφόρητο στερεότυπο: «της διπλανής πόρτας» (δηλαδή παιδιά που τα ξέραμε κιόλας, πριν τα κάνουν αγνώριστα στο κρατητήριο).

Παιδιά ήταν κάποτε, κατά τη γνώμη μου, αλλά τερματίστηκε μάλλον απότομα η παιδική τους ηλικία πριν μερικά χρόνια. Σε όσα κείμενα έτυχε να διαβάσω σχετικά με το θέμα αναζητούσα μια λέξη αλλά δεν τη βρήκα. Εξηγήσεις, συναισθηματισμοί, αναλύσεις. Αμέσως τονίστηκε ότι ήταν από τα Βόρεια Προάστια, οπότε φάνηκε ότι αρκετοί το χάρηκαν που τις έφαγαν και τα πλουσιόπαιδα. Μετά έβγαλαν στη μέση ότι η μητέρα του ενός από τους τέσσερις ήταν κόρη ενός που είχε καταδικαστεί για δολοφονία. Ακόμη αναρωτιέμαι με ποια λογική γράφοντας για τον εγγονό ό,τι ήθελαν να γράψουν ξεσκόνισαν βιαστικά και έβγαλαν στη σκηνή και τις αμαρτίες του παππού, περιποιήθηκαν τη μάνα-κόρη-του-εγκληματίσαντος, που κι αυτή έφταιξε, αφού ήταν πλούσια και έβγαλε τέτοιο γιό. Οι ποιο βαθιές αναλύσεις έβαζαν μπροστά και την οικονομική κατάσταση της χώρας. Αν δηλαδή δεν είχαμε πέσει έξω δεν θα είχαμε αυτές τις πράξεις κατά τη λογική τους; Αδιαφορώντας βέβαια για την αντίφαση ότι τα πλουσιόπαιδα δεν θα έπρεπε να τα αγγίζει η ένδεια των κατώτερων οικονομικά κοινωνικών στρωμάτων και να τα κάνει να πάρουν τα όπλα και μάλιστα ενάντια στις Τράπεζες.

Έχοντας δουλέψει αρκετά χρόνια με παιδιά μου έχει γίνει συνείδηση πως είτε πρόκειται για πλουσιόπαιδα είτε πρόκειται για φτωχόπαιδα ένα πράγμα τουλάχιστον έχουν κοινό μέχρι να τελειώσει η εφηβική τους ηλικία: Τη δίψα για δικαιοσύνη. Προσπαθήστε να χρησιμοποιήσετε για κλειδί το δίπολο δικαιοσύνη-αδικία και ίσως δείτε να ανοίγουν και να εξηγούνται οι κώδικες συμπεριφοράς οι σχετικοί με ανθρώπινες πράξεις έως τώρα ανεξήγητες. Είτε γεννιέσαι στην Εκάλη είτε στην Αγία Βαρβάρα μεγαλώνεις και μένεις τρυφερός σαν τα φύλλα του καινούριου φυτού για όσο καιρό γύρω σου τα πράγματα τα βρίσκεις ότι κυλούν δίκαια. Οι αδικίες που όσο μεγαλώνεις έρχονται η μια μετά την άλλη όπως τα κύματα στην παραλία σε γεμίζουν μώλωπες. Που περνούν επιφανειακά αλλά σε σκληραίνουν στο εσωτερικό όλο και περισσότερο. Κάποιοι άνθρωποι τραυματίζονται από τις αδικίες ανεπανόρθωτα. Άλλοι κάνουν πως δεν τις νοιώθουν και μερικοί φθάνουν στο σημείο και να τις ανταποδώσουν.

Ασυνείδητα με συμπεριφορές επίσης χρωματισμένες από άδικες ενέργειες και συνειδητά καταπατώντας τα δικαιώματα άλλων. Είναι γνωστό άλλωστε πως ακόμη και αυτά που κάνουν οι γονείς στα παιδιά τους πριν καλά-καλά κλείσουν τα δυο τους χρόνια μετατρέπονται σε γραμμάτιο που θα εξοφληθεί από αυτά μετά από δεκαπέντε και παραπάνω χρόνια. Επίσης εξοφλούνται κάποτε και οι κοινωνικές αδικίες που έτυχε να συναντήσει κάποιος στη ζωή του. Είχα φτιάξει έναν μακρύ κατάλογο από τέτοιες αδικίες που έχουν σημαδέψει την ελληνική ζωή τα τελευταία τριάντα χρόνια αλλά δεν νομίζω πως χρειάζεται, ο καθένας έχει το δικό του. Ας θυμίσω μόνο ένα πράγμα. Όταν είσαι έφηβος και δίπλα σου σκοτώνεται από σφαίρα ένας καλός σου φίλος από άνθρωπο που κατ’ εξοχήν έπρεπε να φροντίζει για να είναι όλα καλά και δίκαια και στο τέλος βλέπεις μερικούς μεγάλους να λένε πως πήγαινε γυρεύοντας αφού ήταν αναρχικός, είναι δύσκολο να προβλεφθεί ότι αυτές οι αλλεπάλληλες αδικίες μπορεί να σημαδέψουν την υπόλοιπη ζωή σου;

Στη φράση από το κείμενο των τεσσάρων, που παραθέτω στην αρχή, βάλτε αντί για τη λέξη λάθος τη λέξη αδικία και ξαναδιαβάστε την. Διαβάστε και το κείμενο ολόκληρο, όχι αποσπάσματα κατ’επιλογήν του καθενός. Δεν δικαιολογώ ό,τι έκαναν διότι δεν γράφω γι αυτό. Σκέφθηκα απλά να τονίσω το πόση σημασία έχει για τους μικρούς και τους εφήβους το πώς βλέπουν εμάς τους μεγαλύτερους να συμπεριφερόμαστε όχι μόνον απέναντί τους αλλά και απέναντι στα προβλήματα της κοινωνίας. Και αηδιάζουν με τους συμβιβασμούς μας. Επίσης συμπεριφορές όπως αυτές των φοιτητών που προστατεύουν τους μετανάστες που παλεύουν για ένα ισχνό μεροκάματο εμείς καθόμαστε και τις καταδικάζουμε αντί να είμαστε υπερήφανοι που σε ένα τόσο βρώμικο τοπίο υπάρχουν οι πιο νέοι να βλέπουν πιο καθαρά και να αισθάνονται αλληλέγγυοι με κάποιους που ούτε τους ήξεραν ούτε οι γονείς τους είχαν πει να τους συμπαθούν και να τους προσέχουν. Όχι, θέλουμε να μας μοιάζουν, να έχουν την ίδια βρωμιά στο βλέμμα, είμαστε ήσυχοι και τους θεωρούμε υγιείς όταν έχουν συμβιβαστεί από νωρίς και είναι καλά παιδιά, δηλαδή σαν τα μούτρα μας. Και όταν δεν μπορούμε πια εμείς να τους δείρουμε, ευπρόσδεκτο το ξύλο από αυτούς που τους πληρώνουμε για να κάνουν άλλα όμως δεν κάνουν αυτά τα άλλα (Να θυμίσω εδώ, γιατί κι αυτό δεν έτυχε να το διαβάσω: Οι αστυνομικοί στη Βέροια είχαν κατηγορηθεί τότε στην υπόθεση της εξαφάνισης του μικρού Άλεξ για ολιγωρία σχετικά με την υπόθεση. Τώρα όμως ισοφάρισαν με την απλοχεριά και το ζήλο τους στις μπουνιές ). Όχι, δεν είναι οι αστυνομικοί (έτσι απλά) βασανιστές (το επιβεβαιώνει και ο κ. Δένδιας). Είναι άλλη μια συγκροτημένη, συντεταγμένη, μισθωμένη έκφραση της αδικίας που ασκείται σε όποιον τολμάει να θεωρεί πως η κοινωνία αυτή πειθαρχεί σε λάθος κανόνες. Διαβάστε αν μπορείτε με ηρεμία το κείμενο και σταθείτε στα ουσιαστικά και κυρίως μην αυτοκτονείτε κάθε μέρα μπροστά στα παιδιά σας υποστηρίζοντας άδικες συμπεριφορές. Γιατί τότε γίνεστε εσείς βασανιστές και μάλιστα της λογικής τους, που προσπαθεί να επιβιώσει ανεπηρέαστη από τις αναθυμιάσεις της δυστοπίας που λέγεται νεοελληνική ζωή.