Σταθμός 5

του Αργύρη Παλούκα

πηγή: Facebook

Πεινασμένος καθώς ήμουν, μπήκα σε ένα από τα καταστήματα γνωστής αλυσίδας και παρήγγειλα μια μπαγκέτα από λευκή τσιαπάτα με στήθος κοτόπουλο, ντομάτα, μαρούλι, παρμεζάνα και μαγιονέζα. Πλήρωσα, πήρα τη σακούλα μου και ένα μπουκαλάκι νερό και πήγα σε ένα τραπεζάκι και κάθησα. Μπροστά μου, στο κέντρο του τραπεζιού, δέσποζε ένα γλαστράκι με μια απότιστη κράσουλα. Η κράσουλα είναι παχύφυτο, αντέχει στην ξηρασία και φυτρώνει παντού. Στην επαρχία, στα νησιά, ακόμα και σε νεκροταφεία. Λέγεται μάλιστα ότι θεωρείται γουρλίδικη και φέρνει καλή τύχη, οπότε πολλοί την προτιμούν για να την κάνουν δώρο. Κοσμεί γραφεία, καφέ, μπαλκόνια. 

Φυσούσε λιγάκι και, τελειώνοντας την μπαγκέτα, έπιασα με το δεξί μου χέρι την πλαστική σακούλα για να μη φύγει. Εκείνη τη στιγμή το βλέμμα μου έπεσε πιο έντονα στο φυτό. Είχα σταματήσει να χαζεύω στο κινητό, οπότε η προσοχή μου στράφηκε στο γλαστράκι. Με έκπληξη -στοιχείο που, σύμφωνα με τον φίλο μου Γιώργο Κορδομενίδη, σημαίνει ότι ακόμη δεν έχουμε γεράσει άμα το νιώθουμε-, με έκπληξη λοιπόν διαπίστωσα ότι ανάμεσα στα τροφαντά κλαδιά της κράσουλας κάποιο ζώον είχε σφηνώσει μια χαρτοπετσέτα κι ένα πλαστικό περιτύλιγμα από καλαμάκι του καφέ. Φοβερό. Είχε μπει στον κόπο να ζυμώσει σχεδόν στη χούφτα του τη χαρτοπετσέτα, φέρνοντάς τη σε μέγεθος ίδια με κεράσι, αλλά να καταναλώσει λιγότερη ενέργεια και να πετάξει, φεύγοντας, τα σκουπίδια στον κάδο, που αν άπλωνε το χέρι τον έπιανε, ούτε λόγος. Ηθικό δίδαγμα μέχρι εδώ: μην αφήνετε ποτέ την τύχη σας απότιστη, κανείς δεν θα το εκτιμήσει.

(Η αλήθεια είναι ότι αυτό που έχω δει στο φουαγιέ ξενοδοχείου ξεπερνάει τη βλαχιά της χαρτοπετσέτας και του περιτυλίγματος. Είχαν χώσει οδοντογλυφίδα μέσα στο κλαδί της κράσουλας. Είναι μαλακό και γεμάτο νερό, οπότε είναι εύκολο κάτι τέτοιο. Βουντού με κράσουλα. Μάλιστα.)

Την ώρα λοιπόν που ετοιμαζόμουν να σηκωθώ να φύγω εμφανίστηκε η καθαρίστρια του καταστήματος. Ξέρετε, μια γυναίκα από αυτές που σέβομαι σαν τη μάνα μου και οι οποίες μαζεύουν τα σκουπίδια των αλλωνών. Θα μου πεις, αν οι βλάκες δεν έκαναν σκουπίδια μπορεί αυτές οι κυρίες να μην είχαν δουλειά, αλλά αυτό είναι μια διαστροφική θεωρία για την ανάπτυξη που όλοι περιμένουμε.

''Σκουπίδια είναι;'' με ρωτάει για την πλαστική σακούλα που κρατούσα. ''Ναι'', της απάντησα, ''αλλά είναι κι αυτό εδώ'' δείχνοντάς της την κρυμμένη έκπληξη μέσα στην κράσουλα. Χαμογέλασε και συνέχισε: ''Καλέ, δεν ξέρετε τι βλέπουμε καθημερινά εδώ. Να, χτες το μεσημέρι στην τουαλέτα βρήκα ένα βρακί''. ''Αντρικό ή γυναικείο;'' ρώτησα εγώ, λες και αυτό ήταν το θέμα μας. ''Γυναικείο'', απάντησε εκείνη, καταλήγοντας: ''Απορώ πώς πήγε σπίτι της''.

Νιώθοντας γεμάτος που είχαν απαντηθεί όλα τα παραπάνω υπαρξιακά μου ερωτήματα, περπατούσα τώρα προς την είσοδο του μετρό με το δεύτερο και οριστικό ηθικό δίδαγμα: και την τύχη μας να μην εγκαταλείπουμε και τα βρακιά μας.