του Αργύρη Παλούκα
πηγή: Facebook
Θωμαή, με τούτα και με κείνα δεν πρόλαβα να σου γράψω νωρίτερα. Είχα μιλήσει για σένα τον Αύγουστο. Για τον έρωτά σου με τον Μίχο, θυμάσαι; Ε λοιπόν, να σου πω κάτι; Είσαι χαμένη ακόμα και μέσα στον θάνατό σου, ακόμα και μέσα στην ανυπαρξία σου. Και δεν είναι που έμαθα ότι τα γράμματα που έπαιρνες από τον Μίχο στην πραγματικότητα τα έστελνες μόνη σου στον εαυτό σου. Αυτό το 'χω κάνει κι εγώ. Σιγά το πράμα. Είναι, Θωμαή μου, που οι ζωντανοί σε ξέχασαν. Πέρασα από το σπίτι σου τις προάλλες. Ετοιμο να πέσει. Δεν έμαθες ν' αγαπάς, Θωμαή μου. Πείσμα γαϊδουρινό. Κι οι ζωντανοί σε ξέχασαν. Κάπου μέσα στο ερειπωμένο σπίτι θα είναι η ραπτομηχανούλα σου, τα υφάσματα σαν μικροί αμμόλοφοι από τη σκόνη και κάπου ανάμεσα τα λόγια που κράτησες σαν αναπνοή, όπως όταν κρυβόσουν μικρό κορίτσι παίζοντας κρυφτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου