Φθίνον φθινόπωρο

γράφει η Εύη Δαναδιάδου 

Ας στάζει έξω το φθινόπωρο

την κίτρινη ανία του

στους λασπωμένους δρόμους.

Στην αίθουσα του σινεμά,

σύμπαν παράλληλο και σκοτεινό,

χωρίς κινδύνους και οδύνες περιττές,

ο παγωμένος χρόνος ρέει γοργά

και σου ζεσταίνει την καρδιά.

Εκείνος την αγαπάει τρελά.

Εκείνη ταλαντεύεται

ανάμεσα στα πρέπει και στη ζωή

―σφίγγεις με αγωνία το μπράτσο

της αδειανής καρέκλας δίπλα σου―

Εκείνος τη φιλάει με πάθος.

Εκείνη ακροβατεί

ανάμεσα στο ποτέ και ένα ίσως.

―χαϊδεύεις τρυφερά το ποπ κορν σου―

Εκείνος είναι πλάι της όποτε τον χρειάζεται.

Εκείνη επιτέλους επιλέγει

ανάμεσα στον άλλον και σ’ αυτόν.

―πίνεις συγκινημένος το αναψυκτικό σου―

Εκείνος και Εκείνη είναι μαζί

Ζούνε αυτοί καλά

κι εσύ πάντα τα ίδια

―φοράς βιαστικά τους τίτλους του τέλους―

Αύριο πάλι.

Παίζει ένα καλό αστυνομικό.

Όπως και να το κάνεις

έχει κι η μοναξιά τα τυχερά της.

Κι ας στάζει έξω το φθινόπωρο

τη σκοτεινή μελαγχολία του

στους νυχτωμένους δρόμους.