Πεθαίνοντας στην Αθήνα

του Νiko Ago

πηγή: www.protagon.gr

Photo: Αλέξανδρος Κατσής (Fosphotos)

Δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου, εδώ που τα λέμε, να γράψεις μετά από ένα τέτοιο έγκλημα. Αλλά αν όχι τώρα, πότε; «Μας έκλεισε το δρόμο με το ποδήλατο, εκνευριστήκαμε και του καρφώσαμε στο στήθος ένα στιλέτο (από τα δυο που είχαν μαζί)». Αυτό μαθαίνουμε πως ομολόγησαν στον ανακριτή, οι δυο ημεδαποί – όπως έχει καθιερωθεί πια να γράφεται, για να ξεχωρίσουν οι «δικοί μας» από τους «άλλους»-  που δολοφόνησαν στη μέση του δρόμου στα Πετράλωνα, τον 26 χρονο Σαχτζάτ Λουκμάν, μετανάστη από το Πακιστάν. Σαν κάτι πολύ φυσιολογικό που συμβαίνει κάθε μέρα και, «αφού συμβαίνει, γιατί να μην το κάνουμε κι εμείς;»  Δυο «καθώς πρέπει πολίτες και καλά παιδιά» – ο ένας μάλιστα και πυροσβέστης-  εκεί που πάνε βόλτα με το μηχανάκι τους, κουβαλάνε και από ένα στιλέτο ο καθένας, «για μια ώρα ανάγκης».



Αν το έγκλημα είχε ρατσιστικά κίνητρα; Η ανακοίνωση της αστυνομίας, δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης. «Στα σπίτια τους βρέθηκαν τρία στιλέτα τύπου πεταλούδα, ένας  σουγιάς, μία μαύρη λεπίδα με ειδική λαβή, ένα αεροβόλο πιστόλι, μία σιδερογροθιά, πλήθος μεταλλικών σφαιριδίων, δύο σφαίρες πολεμικού τυφεκίου, δύο ξύλινα ρόπαλα και μία σφεντόνα, ενώ στο σπίτι του 25χρονου ( ενός εκ των δυο δραστών) βρέθηκαν και 50 προεκλογικά φυλλάδια πολιτικού κόμματος». Οι συνάδελφοι του αστυνομικού ρεπορτάζ ενημέρωσαν πως πρόκειται για φυλλάδια της «χρυσής αυγής». Εκτός κι αν τα φυλλάδια ήταν αντιρατσιστικά, όπως έγραψε εύστοχα κάποιος στο twitter.

Τα θύματα τις ρατσιστικής βίας στην Ελλάδα, ολοένα και αυξάνονται. Η ρητορική μίσους, γίνεται αποδεκτή, εύκολα και χωρίς συνέπειες.  Ταυτόχρονα, η πολιτεία, με τις πράξεις και τις παραλείψεις της, δεν μπορεί να βάλει κάποιο φρένο σε αυτή τη κατηφόρα. Και επειδή δεν κάνει να τη σταματήσει, άθελά της, την ενθαρρύνει κιόλας. Διεθνής οργανισμοί με κύρος, κρούουν τον κώδωνα του κίνδυνου αλλά «φωνή βοώντος εν τη ερήμω».  Η φήμη της χώρας στο εξωτερικό, γίνεται ολοένα και πιο τρωτή, η ζωή των μεταναστών εντός της, μια πραγματική κόλαση.  Πολύ φοβάμαι πως, όσο η «χρυσή αυγή», αντιμετωπίζεται ως κόμμα, και όχι ως αυτό που στην πραγματικότητα είναι, και όσο η κυβέρνηση «χαϊδεύει»  τα αυτιά των «αγανακτισμένων νοικοκυραίων», για να μην χάσει την εκλογική επαφή μαζί της, η κατρακύλα έχει ακόμα πιο μακριά το τέλος της και τέτοιες θλιβερές ειδήσεις, δυστυχώς θα ακούσουμε και άλλες.