[Επιφυλλίδα] Η χαμένη τρυφερότητα

Του Θανάση Θ. Νιάρχου

πηγή: www.tane.gr

Αν ήμασταν έντιμοι θα έπρεπε να αισθανόμαστε ισόβια υποχρεωμένοι σε καφετέριες, πλατείες, πάρκα, κινηματογράφους, δρόμους και πεζοδρόμια, έτσι όπως μας τροφοδοτούν καθημερινά, σε γεγονότα εξαιρετικά και προπαντός απίθανα. Σε βαθμό που να αναρωτιόμαστε και εμείς οι ίδιοι, έστω κι αν υπήρξαμε αυτόπτες μάρτυρες, αν τα έχουμε γνωρίσει πραγματικά.

Συχνά βέβαια παραλλάσσουμε τους χώρους για να μη θιγούν άνθρωποι που, αν και δεν μνημονεύονται με το όνομα ή τα χαρακτηριστικά τους, θα ένιωθαν να προσβάλλονται με την ασαφή έστω μνεία τους. Δεν αλλοιώνονται όμως ποτέ τα ίδια τα περιστατικά.

Σήμερα ωστόσο θα μιλήσουμε με «όνομα, διεύθυνση και τηλέφωνο» που λέγαμε παλιά, όταν θέλαμε να υπογραμμίσουμε ότι είμαστε υπεράνω πάσης υποψίας σε οποιαδήποτε αισθηματική ή οικονομική εμπλοκή υπήρχε το ενδεχόμενο να θεωρηθούμε μπλεγμένοι.

Οπως γνωρίζουν όλοι οι κάτοικοι των Εξαρχείων και οι περισσότεροι περαστικοί - φτάνει να το έχουν προσέξει - ένα κομμάτι της οδού Μεσολογγίου έχει μετονομαστεί σε οδό Αλέξη Γρηγορόπουλου. Τρία όλα κι όλα τετράγωνα ο δρόμος και φέρει δύο ονομασίες, πράγμα που σε κάνει να υποψιάζεσαι πως όσο κομμάτι φέρει το όνομα του ατυχέστατου παιδιού, έγινε με πρωτοβουλία κατοίκων της περιοχής και όχι με απόφαση του δήμου.

Στα δύο σκαλοπάτια μιας διώροφης οικοδομής, στην οδό Αλέξη Γρηγορόπουλου, τις ημέρες με το τσουχτερό κρύο, γύρω στις τρεις το απομεσήμερο, η σκηνή γίνεται καθηλωτική μόνο και μόνο γιατί συμβαίνει στον δρόμο. Αν τύχαινε να τη δεις σε ένα νοσοκομείο ή σ' ένα σπίτι θα την προσπερνούσες αδιάφορος.

Δύο νέοι άνδρες γύρω στα 30, αν και σαφέστατα ταλαιπωρημένοι από τα ναρκωτικά, έχουν την κατατομή και το παράστημα ανθρώπων που θα τους χαρακτήριζε κανείς όχι μόνον ωραίους αλλά γοητευτικούς και ερωτικούς.

Ώς εδώ τίποτε το παράξενο ή το αποκαλυπτικό. Ο ένας από τους δύο αυτούς άλλοτε άλκιμους άνδρες κάθεται στα σκαλοπάτια κλαψουρίζοντας, ενώ ο δεύτερος τού έχει σηκώσει το μπατζάκι του παντελονιού και του κάνει μασάζ στο δεξί του πόδι. Με προσοχή, σαν να κρατάει κάτι εύθραυστο που φοβάται μην πέσει και του σπάσει, τα δάχτυλά του κινούνται τόσο απαλά και τρυφερά που θα τον ζήλευε επαγγελματίας μασέρ.

Ενα «γαμώτο μου» ανεβαίνει αυθόρμητα μέσα σου και δεν ξέρεις αν είναι για τους δύο αυτούς άνδρες ή για την ανθρωπότητα ολόκληρη.

Πώς εξηγείται ένας άνθρωπος που με τόση στοργή προσπαθεί να ανακουφίσει τον φίλο του στην ασήμαντη οδύνη ενός πονεμένου ποδιού, να μην έχει υψωθεί παρηγορητικά ή και απαγορευτικά ακόμη στη μεγάλη του κατρακύλα;

Τι συμβαίνει τελικά με όλους μας και χρειάζεται να φτάσει μια κατάσταση στο μη περαιτέρω - που συχνά είναι ο ίδιος ο θάνατος - για να επιτρέψουμε να ξεχυθεί η τρυφερότητα που μας κατακλύζει;

Δεν αποκλείεται οι δύο νέοι άνδρες, που σήμερα ο ένας δέχεται τη φροντίδα του άλλου με τον τρόπο που θα τη δεχόταν μόνο αν του την επιδαψίλευε η μάνα του, η γυναίκα του, η φίλη του ή ένας γιατρός, να θεωρούσαν τη φροντίδα αυτή ως απαγορευμένη σε περίπτωση που θα εκδηλωνόταν ανάμεσά τους ενώ θα ήταν δυνατοί και υγιείς;

Συμπερασματικά - επειδή πάντα χρειάζεται ένα συμπέρασμα - δικαιούται να αναρωτηθεί κανείς: γιατί μόνο όταν νιώθουμε ανήμποροι μάς επιτρέπεται να εκφραζόμαστε στοργικά ή να δεχόμαστε τη στοργή των άλλων, ενώ ως δυνατοί η στοργή μοιάζει στα μάτια μας περίπου προσβλητική;

Δεν θα ήταν πιο παρήγορη η δύναμη για την ανθρωπότητα αν γινόταν συνώνυμη της στοργής;