πηγή: http://www.parallaximag.gr
Μετονομάζεται μια πλατεία (και ούτε καν, το πάρκο εντός της απλώς) και πας και τη μουτζουρώνεις νύχτα με μαύρο σπρέι. Έμαθες να διαφωνείς κρυφά. Με ψευδώνυμα. Με ψεύτικα nickname. Αγνοείς οτιδήποτε συμβαίνει για να έχεις φτηνό νερό. Έχεις σημαντικότερα να κάνεις από το να δηλώσεις ότι θες τα αρχαία στη Βενιζέλου να μείνουν στη θέση τους. Στις κατ' ιδίαν συζητήσεις ομολογείς," μωρέ μια Χρυσή Αυγή χρειάζεται" αλλά επίσημα την καταδικάζεις. Συνήθισες την αισθητική των κλειστών καταστημάτων. Εξακολουθείς να κυκλοφορείς μόνος με το αυτοκίνητο σου στην πόλη. Προσπερνάς τους ζητιάνους, έξω από τα super market, δίπλα στους κάδους, γυρίζεις σπίτι κι ανοίγεις την TV. Σε κάθε αυτοκτονία, βρίσκεις τα πιο εγωιστικά "αλλά". Γέμισες όρια αποχής. Ό,τι δεν είναι εσύ, το απομακρύνεις. Αφήνεσαι στην τηλεοπτική πραγματικότητα. Την πιστεύεις. Σε βοηθά να μη σκέφτεσαι. Δηλητηριάζεσαι αργά και μεθοδικά. Το ξέρεις, αλλά στην πορεία το συνηθίζεις κι αυτό. Φοβάσαι . Όλο και λιγότερο το ομολογείς. Συνομιλείς ώρες στα chat, η αληθινή ζωή σου είναι το εκάστοτε role play που επιλέγεις μέσα από το τρίτο σου χέρι. Το smartphone σου. Κάποτε λες ότι "θα ζήσεις, αυτά που ονειρεύεσαι" τώρα απλά προσποιείσαι ότι όλο αυτό είναι η ζωή που ζεις. Το χειρότερο όμως είναι ότι ήδη το ξέρεις. Έχεις σταματήσει να ζεις πραγματικά. Είσαι σε μια αναμονή εξελίξεων που να προέρχεται από τους άλλους. Ποτέ από σένα. Είσαι το "μέσο" ανάμεσα στα "εγκληματικά άκρα". Αυτό.
Εικόνα: Σάκης Ιωαννίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου