Νικηφόρος Παπανδρέου: Για τον Νίκο Χουρμουζιάδη

πηγή: http://www.parallaximag.gr

Τον γνώρισα το 1976, όταν, ως Πρόεδρος του ΚΘΒΕ, με κάλεσε στη Δραματική Σχολή. Πάνε 37 χρόνια, ήμουν 35 χρονών, εκείνος 46, παιδιά και οι δύο…
Μου είναι αδύνατο να συνοψίσω αυτή τη στιγμή πόσα κέρδισα εγώ και η Πειραματική Σκηνή (και κυρίως οι νέοι, τότε, ηθοποιοί της) από την καθημερινή σχεδόν επαφή μ’ έναν άνθρωπο της δικής του παιδείας και της δικής του ευαισθησίας (για να μη μιλήσω για τα ελληνικά του). Εκείνος ισχυριζόταν ότι κέρδισε περισσότερα, επειδή μπήκε ξαφνικά το θέατρο και ως καλλιτεχνική πρακτική στη ζωή του, αλλά αυτός ο ισχυρισμός ήταν μια ακόμα εκδήλωση της μεγάλης γενναιοδωρίας του. Θα μας λείψει πολύ ο Νίκος Χουρμουζιάδης, το χιούμορ του, η τρυφερότητα, τα θυμωμένα του ξεσπάσματα, η σταθερή αλληλεγγύη του. Αλλά παρηγοριέμαι με τη σκέψη ότι, επειδή σημάδεψε τη ζωή ολόκληρης της πειραματικής οικογένειας, θα είναι πάντα κάπου εδώ γύρω. Τον αποχαιρετώ μ’ ένα μετάφρασμά του:

Πες μου τ’ αστέρια πότε σβήνουν;  
Έχουν ματόκλαδα και κλείνουν;
Πού χάνονται και πού κοιμούνται;
Μες στα όνειρά τους μας θυμούνται;

Καλό ταξίδι, Νίκο.

Επάνω: O Νίκος Χουρμουζιάδης και ο Νικηφόρος Παπανδρέου σε μια από τις χιλιάδες φιλικές συναντήσεις τους.

Κάτω, μέσα στο σκηνικό του έργου Περιμένοντας τον Γκοντό (2002).