Αναζητώντας στο google τυχόν πρόσφατα δημοσιεύματα στον Τύπο για το περιοδικό Εντευκτήριο, ανακάλυψα έναν ―εδώ και μήνες― διάλογο σε κάποια blogs σχετικά με το περιοδικό και το υποκείμενό μου.
Μεταφέρω εδώ, όσο γίνεται συνοπτικά, την ιστορία όπως την έχω αντιληφθεί.
Στο τελευταίο του post πριν από τις διακοπές του καλοκαιριού, ο Πατριάρχης Φώτιος (http://vivliocafe.blogspot.com/2007_07_01_archive.html) αναδημοσίευς από το blog του Εντευκτηρίου την παρουσίαση των περιεχομένων του καινούριου (τότε) τεύχους, Νο 77, με την ακόλουθη μικρή εισαγωγή:
Χυμός καρπούζι. Εντευκτήριο
Το περιοδικό Εντευκτήριο κλείνει 20 χρόνια
Ο Γ. Κορδομενίδης, απ’ όσο ξέρω, είναι η ψυχή, το μυαλό, τα χέρια, τα πόδια του θεσσαλονικιώτικου περιοδικού Εντευκτήριο. Το περιοδικό αυτό αφιερώνει σελίδες του σε πρωτότυπη δουλειά πεζογράφων και ποιητών αλλά και σε κριτικές για βιβλία της τρέχουσας παραγωγής. Κλείνω το ιστολόγιο για το καλοκαίρι με μια ανάρτηση που αφορά την προσπάθεια αυτή αντιγράφοντας από το μπλογκ του (entefktirio.blogspot.com) τα θέματα του τελευταίου τεύχους.
Το post αυτό θέλησε να σχολιάσει κάποιος Ανώνυμος, όμως ο Πατριάρχης Φώτιος δεν επέτρεψε την ανάρτηση του σχολίου, με το σκεπτικό (προφανώς) ότι δεν αφορούσε το δικό του blog αλλά το Εντευκτήριο.
Το κατ’ αυτόν τον τρόπο ‘λογοκριμένο’ σχόλιο, που αναρτήθηκε τελικά σε άλλο blog (http://kafeini.blogspot.com/2007/07/blog-post_14.html), είναι το ακόλουθο:
Anonymous said...
Το ακόλουθο σχόλιο λογοκρίθηκε από το ιστολόγιο του Βιβλιοκαφέ, αν και αφορά την τρέχουσα ανάρτηση του για το περιοδικό Εντευκτήριο. Αποφάσισα να το στείλω σε άλλα ιστολόγια που ασχολούνται σοβαρά με τη λογοτεχνία στην Ελλάδα ελπίζοντας ότι θα έχει καλύτερη τύχη.
‘Συμφωνώ ότι το Εντευκτήριο είναι ένα από τα πιο αξιόλογα λογοτεχνικά περιοδικά με πολύ ενδιαφέρουσα θεματολογία. Το γεγονός όμως ότι ο κ. Κορδομενίδης είναι ο άνθρωπος-ορχήστρα δημιουργεί κάποια προβλήματα. Και εξηγώ: είναι αντιεπαγγελματικό καταξιωμένοι πεζογράφοι και ποιητές με σημαντικό έργο να περιμένουν χρόνια ώσπου να δουν τα κείμενά τους τυπωμένα στο περιοδικό. Το χειρότερο όμως είναι ότι βλέπουν τις εποχές να περνούν χωρίς να λαμβάνουν σημεία ζωής από τον εκδότη. Το γεγονός ότι κάποιος είναι εκδότης δεν δικαιολογεί το να φέρεται υποτιμητικά στους δημιουργούς από τους οποίους βγάζει λεφτά. Δεν καταλαβαίνω πως μπορεί ν’ αγαπά κάποιος τη λογοτεχνία αλλά να κακομεταχειρίζεται τους λογοτέχνες’
Σας ευχαριστώ,
Λεωνίδας
24 July 2007 08:11
Kafeini said...
Λεωνίδα,
Το σχόλιό σου θίγει ένα σημαντικό ζήτημα - αλλά ο αρμόδιος 'τόπος' έκφρασής του θα ήταν το ιστολόγιο του 'Εντευκτηρίου', ενός περιοδικού που για χρόνια μας δίνει, ως λογοτεχνικό έντυπο, άριστα δείγματα γραφής.
Νομίζω, πάντως, ότι κάποιες από τις τριβές που ενίοτε παρατηρούνται στο χώρο των ελληνικών περιοδικών λογοτεχνίας θα αποφεύγονταν με τον πολύ απλό τρόπο να δηλώνεται από το κάθε περιοδικό ένα κατά προσέγγιση χρονικό διάστημα στο οποίο, όποιος καταθέτει κείμενο θα λαμβάνει μια (θετική ή αρνητική) απάντηση για το αν το κείμενο του θα εκδοθεί από το εν λόγω περιοδικό. Η τακτική αυτή ακολουθείται, ως γνωστόν, από όλα τα έγκριτα περιοδικά λογοτεχνίας του (υπόλοιπου) πολιτισμένου κόσμου - αμέσως μετά την ταχυδρομική διεύθυνση δηλώνεται το διάστημα (συνήθως λίγων μηνών) στο οποίο η συντακτική επιτροπή ελπίζει ότι θα δώσει στο συγγραφέα κάποια απάντηση. Το γιατί δεν ακολουθείται στη χώρα μας αυτή η πρακτική δεν το γνωρίζω. Σίγουρα, οι εκδότες σημαντικών περιοδικών, όπως ο κ. Κορδομενίδης, του οποίου τη δουλειά εκτιμώ ιδιαίτερα, είναι αρμοδιότεροι να σου δώσουν ουσιαστικές απαντήσεις.
24 July 2007 10:44
[Η ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ «ΑΝΘΡΩΠΟΥ-ΟΡΧΗΣΤΡΑ»]
Στο συνέδριο «Φυτώρια λογοτεχνίας στη Θεσσαλονίκη: Τα λογοτεχνικά περιοδικά της πόλης στον 20ό αιώνα», που πραγματοποιήθηκε στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Θεσσαλονίκης στις 18 και 19 Νεομβρίου 2005, αναφερόμενος στην εμπειρία μου ως εκδότη-διευθυντή του Εντευκτηρίου, ανέφερα μεταξύ άλλων:
Εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς αν πιστεύω ότι, ως διευθυντής του Εντευκτηρίου, τα έχω κάνει όλα σωστά. Η απάντηση είναι απερίφραστη: φυσικά και όχι. Δεν έχω μετρήσει όλα αυτά τα χρόνια τα λάθη μου, με πράξεις ή παραλείψεις, αλλά είμαι βέβαιος πως δεν είναι λίγα. Σίγουρα, από βιαστική ή επιπόλαια κρίση, δημοσίευσα κείμενα που δεν το άξιζαν. Για παρεμφερείς λόγους, δεν δημοσίευσα κείμενα που δικαιούνταν μια θέση στο Εντευκτήριο. Είναι αλήθεια επίσης ότι από έλλειψη χρόνου και μόνον, κι όχι για οποιονδήποτε άλλο λόγο, οπωσδήποτε όχι από υπεροψία, αργώ πολύ να απαντήσω, αρνητικά κυρίως, ή και μερικές φορές δεν απαντώ καθόλου: τι νόημα έχει να πεις σε κάποιον δύο χρόνια αφότου σου εμπιστεύτηκε το κείμενό του ότι δεν σε ενδιαφέρει για δημοσίευση; Έχει τύχει επίσης να απαντήσω θετικά σε συνεργασίες που δεν είχαν κάτι το ξεχωριστό, από τύψεις και μόνο για την καθυστέρησή μου. Πριν από μερικά χρόνια το φαξ, τώρα πια το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο διευκολύνουν απίστευτα την υποβολή κειμένων στα περιοδικά ― δεν χρειάζεται κανείς να πάει ως το φωτοτυπείο για αντίγραφα και στο ταχυδρομείο για γραμματόσημα: τα μηχανήματα κάνουν όλη τη δουλειά. Με τον καταιγιστικό ρυθμό που φτάνουν τα κείμενα, είναι ανθρωπίνως αδύνατον ―κι όχι μόνον για κάποιον που έχει άλλον, απαιτητικό βιοπορισμό― να διαβάσει πρώτα, να αξιολογήσει έπειτα και τέλος να απαντήσει με σοβαρότητα και σεβασμό σε όλες τις υποβαλλόμενες συνεργασίες. Αναγνωρίζω ότι κάποιος που υποβάλλει ένα κείμενο προς κρίση δικαιούται να προσδοκά μία απάντηση (εξυπακούεται ότι προσδοκά θετική απάντηση), κι όταν δεν απαντιέται απορεί, δυσαρεστείται, παρεξηγεί. Oμολογώ ότι δεν μπόρεσα να βρω λύση στο ακανθώδες αυτό πρόβλημα. Που παραμένει ως πρόβλημα για όσο διάστημα (είτε από δική μου υπαιτιότητα είτε από έλλειψη ενδιαφέροντος άλλων) το Εντευκτήριο συνεχίζει να είναι ατομικό εγχείρημα.
Το μόνο που μπορώ να πω σε όσους αισθάνονται πως αδικήθηκαν, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, είναι να παραλλάξω τη φράση του Νάσου Δετζώρτζη. ο οποίος, σε συνέντευξή του στον Μισέλ Φάις, που δημοσιεύτηκε στο Εντευκτήριο, είπε μιλώντας σε τρίτο πρόσωπο για τον εαυτό του: O Δετζώρτζης τόσο μπόρεσε! Ε, λοιπόν, ο Κορδομενίδης τόσο μπορεί...
[το κείμενο της ομιλίας μου στο συνέδριο για τα λογοτεχνικά περιοδικά αναδημοσιεύεται, με μικρές αλλαγές, στο πρόσφατο τεύχος 78 του Εντευκτηρίου, γιορταστικό των 20 χρόνων έκδοσης του περιοδικού]
Για την 'ούγια' τώρα: Στην πραγματικότητα, από την πλευρά του ο Ανώνυμος [ [Λεωνίδας] έχει κάθε δίκιο να διαμαρτύρεται (άλλο αν ο τόνος της διαμαρτυρίας του δίνει, σε μένα τουλάχιστον, την εντύπωση ότι αγνοεί τις αντίξοες συνθήκες υπό τις οποίες επιβιώνει ένα λογοτεχνικό περιοδικό στην ελληνική περιφέρεια επί τόσα χρόνια...).
Το σωστό (ή το εφικτό) είναι αυτό που αναγράφει το περιοδικό Πόρφυρας στην ταυτότητά του: ότι το περιοδικό απαντάει σε τρεις μήνες (αν θυμάμαι καλά) για τις συνεργασίες που κρατά προς δημοσίευση (που σημαίνει, δια της εις άτοπον απαγωγής, ότι μετά την παρέλευση του διαστήματος αυτού υπονοείται αρνητική απάντηση).
ΥΓ.
Ίσως δεν έχει σημασία για κανέναν άλλο το «μικρό μου ατομικό δράμα»: τη Δευτέρα 15 Οκτωβρίου, φυλλομετρώντας το ‘ζεστό’ ακόμη από το βιβλιοδετείο τεύχος 78, διαπίστωσα ότι από το διήγημα του Άρη Μαραγκόπουλου έχουν “εξαφανιστεί” (τεχνολογικά και καθόλου μεταφυσικά) οι δύο τελευταίες αράδες. Ότι πρόκειται για δύο (μόλις) αράδες βέβαια το γνωρίζω μόνον εγώ (και ο Μαραγκόπουλος). Από σεβασμό τόσο στον συνεργάτη και φίλο όσο και στους αναγνώστες του περιοδικού, κολλώ (ο άνθρωπος-ορχήστρα) αυτοκόλλητο με τις δύο αράδες που λείπουν. Μέχρι τώρα έχω αποκαταστήσει 550 αντίτυπα. Μένουν άλλα 2.000 περίπου...
Στη συνέχεια ανακάλυψα ότι είχε μείνει εκτός τεύχους μία διαφήμιση (που σημαίνει απώλεια εσόδων ― για να μη νομίσει κανείς ότι τα λάθη και οι αβλεψίες συμβαίνουν μόνον εις βάρος τρίτων και όχι και εις βάρος του περιοδικού).
Το τελευταίο ―για την ώρα;― πλήγμα: ανακάλυψα ότι επίσης έμεινε απέξω ένα εξαιρετικό μικρό πεζό τακτικού συνεργάτη του περιοδικού και επί 25 χρόνια τώρα εγκάρδιου φίλου!
Μην τολμώντας να του τηλεφωνήσω, του έστειλα ένα απολογητικό e-mail, προσπαθώντας να εξηγήσω τα ανεξήγητα.
Η (και εκδοτική) μοναξιά είναι βαρύ φορτίο. Κρίμα που ορισμένοι την αντιλαμβάνονται ως επιλογή και όχι ως ποινή.
Γιώργος Κορδομενίδης
Μεταφέρω εδώ, όσο γίνεται συνοπτικά, την ιστορία όπως την έχω αντιληφθεί.
Στο τελευταίο του post πριν από τις διακοπές του καλοκαιριού, ο Πατριάρχης Φώτιος (http://vivliocafe.blogspot.com/2007_07_01_archive.html) αναδημοσίευς από το blog του Εντευκτηρίου την παρουσίαση των περιεχομένων του καινούριου (τότε) τεύχους, Νο 77, με την ακόλουθη μικρή εισαγωγή:
Χυμός καρπούζι. Εντευκτήριο
Το περιοδικό Εντευκτήριο κλείνει 20 χρόνια
Ο Γ. Κορδομενίδης, απ’ όσο ξέρω, είναι η ψυχή, το μυαλό, τα χέρια, τα πόδια του θεσσαλονικιώτικου περιοδικού Εντευκτήριο. Το περιοδικό αυτό αφιερώνει σελίδες του σε πρωτότυπη δουλειά πεζογράφων και ποιητών αλλά και σε κριτικές για βιβλία της τρέχουσας παραγωγής. Κλείνω το ιστολόγιο για το καλοκαίρι με μια ανάρτηση που αφορά την προσπάθεια αυτή αντιγράφοντας από το μπλογκ του (entefktirio.blogspot.com) τα θέματα του τελευταίου τεύχους.
Το post αυτό θέλησε να σχολιάσει κάποιος Ανώνυμος, όμως ο Πατριάρχης Φώτιος δεν επέτρεψε την ανάρτηση του σχολίου, με το σκεπτικό (προφανώς) ότι δεν αφορούσε το δικό του blog αλλά το Εντευκτήριο.
Το κατ’ αυτόν τον τρόπο ‘λογοκριμένο’ σχόλιο, που αναρτήθηκε τελικά σε άλλο blog (http://kafeini.blogspot.com/2007/07/blog-post_14.html), είναι το ακόλουθο:
Anonymous said...
Το ακόλουθο σχόλιο λογοκρίθηκε από το ιστολόγιο του Βιβλιοκαφέ, αν και αφορά την τρέχουσα ανάρτηση του για το περιοδικό Εντευκτήριο. Αποφάσισα να το στείλω σε άλλα ιστολόγια που ασχολούνται σοβαρά με τη λογοτεχνία στην Ελλάδα ελπίζοντας ότι θα έχει καλύτερη τύχη.
‘Συμφωνώ ότι το Εντευκτήριο είναι ένα από τα πιο αξιόλογα λογοτεχνικά περιοδικά με πολύ ενδιαφέρουσα θεματολογία. Το γεγονός όμως ότι ο κ. Κορδομενίδης είναι ο άνθρωπος-ορχήστρα δημιουργεί κάποια προβλήματα. Και εξηγώ: είναι αντιεπαγγελματικό καταξιωμένοι πεζογράφοι και ποιητές με σημαντικό έργο να περιμένουν χρόνια ώσπου να δουν τα κείμενά τους τυπωμένα στο περιοδικό. Το χειρότερο όμως είναι ότι βλέπουν τις εποχές να περνούν χωρίς να λαμβάνουν σημεία ζωής από τον εκδότη. Το γεγονός ότι κάποιος είναι εκδότης δεν δικαιολογεί το να φέρεται υποτιμητικά στους δημιουργούς από τους οποίους βγάζει λεφτά. Δεν καταλαβαίνω πως μπορεί ν’ αγαπά κάποιος τη λογοτεχνία αλλά να κακομεταχειρίζεται τους λογοτέχνες’
Σας ευχαριστώ,
Λεωνίδας
24 July 2007 08:11
Kafeini said...
Λεωνίδα,
Το σχόλιό σου θίγει ένα σημαντικό ζήτημα - αλλά ο αρμόδιος 'τόπος' έκφρασής του θα ήταν το ιστολόγιο του 'Εντευκτηρίου', ενός περιοδικού που για χρόνια μας δίνει, ως λογοτεχνικό έντυπο, άριστα δείγματα γραφής.
Νομίζω, πάντως, ότι κάποιες από τις τριβές που ενίοτε παρατηρούνται στο χώρο των ελληνικών περιοδικών λογοτεχνίας θα αποφεύγονταν με τον πολύ απλό τρόπο να δηλώνεται από το κάθε περιοδικό ένα κατά προσέγγιση χρονικό διάστημα στο οποίο, όποιος καταθέτει κείμενο θα λαμβάνει μια (θετική ή αρνητική) απάντηση για το αν το κείμενο του θα εκδοθεί από το εν λόγω περιοδικό. Η τακτική αυτή ακολουθείται, ως γνωστόν, από όλα τα έγκριτα περιοδικά λογοτεχνίας του (υπόλοιπου) πολιτισμένου κόσμου - αμέσως μετά την ταχυδρομική διεύθυνση δηλώνεται το διάστημα (συνήθως λίγων μηνών) στο οποίο η συντακτική επιτροπή ελπίζει ότι θα δώσει στο συγγραφέα κάποια απάντηση. Το γιατί δεν ακολουθείται στη χώρα μας αυτή η πρακτική δεν το γνωρίζω. Σίγουρα, οι εκδότες σημαντικών περιοδικών, όπως ο κ. Κορδομενίδης, του οποίου τη δουλειά εκτιμώ ιδιαίτερα, είναι αρμοδιότεροι να σου δώσουν ουσιαστικές απαντήσεις.
24 July 2007 10:44
[Η ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ «ΑΝΘΡΩΠΟΥ-ΟΡΧΗΣΤΡΑ»]
Στο συνέδριο «Φυτώρια λογοτεχνίας στη Θεσσαλονίκη: Τα λογοτεχνικά περιοδικά της πόλης στον 20ό αιώνα», που πραγματοποιήθηκε στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Θεσσαλονίκης στις 18 και 19 Νεομβρίου 2005, αναφερόμενος στην εμπειρία μου ως εκδότη-διευθυντή του Εντευκτηρίου, ανέφερα μεταξύ άλλων:
Εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς αν πιστεύω ότι, ως διευθυντής του Εντευκτηρίου, τα έχω κάνει όλα σωστά. Η απάντηση είναι απερίφραστη: φυσικά και όχι. Δεν έχω μετρήσει όλα αυτά τα χρόνια τα λάθη μου, με πράξεις ή παραλείψεις, αλλά είμαι βέβαιος πως δεν είναι λίγα. Σίγουρα, από βιαστική ή επιπόλαια κρίση, δημοσίευσα κείμενα που δεν το άξιζαν. Για παρεμφερείς λόγους, δεν δημοσίευσα κείμενα που δικαιούνταν μια θέση στο Εντευκτήριο. Είναι αλήθεια επίσης ότι από έλλειψη χρόνου και μόνον, κι όχι για οποιονδήποτε άλλο λόγο, οπωσδήποτε όχι από υπεροψία, αργώ πολύ να απαντήσω, αρνητικά κυρίως, ή και μερικές φορές δεν απαντώ καθόλου: τι νόημα έχει να πεις σε κάποιον δύο χρόνια αφότου σου εμπιστεύτηκε το κείμενό του ότι δεν σε ενδιαφέρει για δημοσίευση; Έχει τύχει επίσης να απαντήσω θετικά σε συνεργασίες που δεν είχαν κάτι το ξεχωριστό, από τύψεις και μόνο για την καθυστέρησή μου. Πριν από μερικά χρόνια το φαξ, τώρα πια το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο διευκολύνουν απίστευτα την υποβολή κειμένων στα περιοδικά ― δεν χρειάζεται κανείς να πάει ως το φωτοτυπείο για αντίγραφα και στο ταχυδρομείο για γραμματόσημα: τα μηχανήματα κάνουν όλη τη δουλειά. Με τον καταιγιστικό ρυθμό που φτάνουν τα κείμενα, είναι ανθρωπίνως αδύνατον ―κι όχι μόνον για κάποιον που έχει άλλον, απαιτητικό βιοπορισμό― να διαβάσει πρώτα, να αξιολογήσει έπειτα και τέλος να απαντήσει με σοβαρότητα και σεβασμό σε όλες τις υποβαλλόμενες συνεργασίες. Αναγνωρίζω ότι κάποιος που υποβάλλει ένα κείμενο προς κρίση δικαιούται να προσδοκά μία απάντηση (εξυπακούεται ότι προσδοκά θετική απάντηση), κι όταν δεν απαντιέται απορεί, δυσαρεστείται, παρεξηγεί. Oμολογώ ότι δεν μπόρεσα να βρω λύση στο ακανθώδες αυτό πρόβλημα. Που παραμένει ως πρόβλημα για όσο διάστημα (είτε από δική μου υπαιτιότητα είτε από έλλειψη ενδιαφέροντος άλλων) το Εντευκτήριο συνεχίζει να είναι ατομικό εγχείρημα.
Το μόνο που μπορώ να πω σε όσους αισθάνονται πως αδικήθηκαν, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, είναι να παραλλάξω τη φράση του Νάσου Δετζώρτζη. ο οποίος, σε συνέντευξή του στον Μισέλ Φάις, που δημοσιεύτηκε στο Εντευκτήριο, είπε μιλώντας σε τρίτο πρόσωπο για τον εαυτό του: O Δετζώρτζης τόσο μπόρεσε! Ε, λοιπόν, ο Κορδομενίδης τόσο μπορεί...
[το κείμενο της ομιλίας μου στο συνέδριο για τα λογοτεχνικά περιοδικά αναδημοσιεύεται, με μικρές αλλαγές, στο πρόσφατο τεύχος 78 του Εντευκτηρίου, γιορταστικό των 20 χρόνων έκδοσης του περιοδικού]
Για την 'ούγια' τώρα: Στην πραγματικότητα, από την πλευρά του ο Ανώνυμος [ [Λεωνίδας] έχει κάθε δίκιο να διαμαρτύρεται (άλλο αν ο τόνος της διαμαρτυρίας του δίνει, σε μένα τουλάχιστον, την εντύπωση ότι αγνοεί τις αντίξοες συνθήκες υπό τις οποίες επιβιώνει ένα λογοτεχνικό περιοδικό στην ελληνική περιφέρεια επί τόσα χρόνια...).
Το σωστό (ή το εφικτό) είναι αυτό που αναγράφει το περιοδικό Πόρφυρας στην ταυτότητά του: ότι το περιοδικό απαντάει σε τρεις μήνες (αν θυμάμαι καλά) για τις συνεργασίες που κρατά προς δημοσίευση (που σημαίνει, δια της εις άτοπον απαγωγής, ότι μετά την παρέλευση του διαστήματος αυτού υπονοείται αρνητική απάντηση).
ΥΓ.
Ίσως δεν έχει σημασία για κανέναν άλλο το «μικρό μου ατομικό δράμα»: τη Δευτέρα 15 Οκτωβρίου, φυλλομετρώντας το ‘ζεστό’ ακόμη από το βιβλιοδετείο τεύχος 78, διαπίστωσα ότι από το διήγημα του Άρη Μαραγκόπουλου έχουν “εξαφανιστεί” (τεχνολογικά και καθόλου μεταφυσικά) οι δύο τελευταίες αράδες. Ότι πρόκειται για δύο (μόλις) αράδες βέβαια το γνωρίζω μόνον εγώ (και ο Μαραγκόπουλος). Από σεβασμό τόσο στον συνεργάτη και φίλο όσο και στους αναγνώστες του περιοδικού, κολλώ (ο άνθρωπος-ορχήστρα) αυτοκόλλητο με τις δύο αράδες που λείπουν. Μέχρι τώρα έχω αποκαταστήσει 550 αντίτυπα. Μένουν άλλα 2.000 περίπου...
Στη συνέχεια ανακάλυψα ότι είχε μείνει εκτός τεύχους μία διαφήμιση (που σημαίνει απώλεια εσόδων ― για να μη νομίσει κανείς ότι τα λάθη και οι αβλεψίες συμβαίνουν μόνον εις βάρος τρίτων και όχι και εις βάρος του περιοδικού).
Το τελευταίο ―για την ώρα;― πλήγμα: ανακάλυψα ότι επίσης έμεινε απέξω ένα εξαιρετικό μικρό πεζό τακτικού συνεργάτη του περιοδικού και επί 25 χρόνια τώρα εγκάρδιου φίλου!
Μην τολμώντας να του τηλεφωνήσω, του έστειλα ένα απολογητικό e-mail, προσπαθώντας να εξηγήσω τα ανεξήγητα.
Η (και εκδοτική) μοναξιά είναι βαρύ φορτίο. Κρίμα που ορισμένοι την αντιλαμβάνονται ως επιλογή και όχι ως ποινή.
Γιώργος Κορδομενίδης
3 σχόλια:
Κι εγώ περιμένω, περιμένω... και ψάχνω στα βιβλιοπωλεία το 78 για να έχω τη συντροφιά του στο Σ/Κ και αυτό είναι άφαντο!
Ας είναι, το περιμένω με κολλάζ... εναγωνίως, ομολογώ.
Λόγω της απεργίας των φορτηγών δημόσιας χρήσης, το τεύχος 78 του Εντευκτηρίου δεν έχει σταλεί εκτός Θεσσαλονίκης. Ελπίζω η απεργία να λήξει σύντομα...
Ειλικρινώς ομολογώ ότι δεν δέχτηκα κανένα τέτοιο σχόλιο κι ως εκ τούτου δεν αρνήθηκα την ανάρτησή του. Το μόνο που μπορώ να εικάσω είναι τεχνικό λάθος ή λάθος εκ μέρους του αποστολέα που ποτέ δεν άφησε ένα μήνυμα, όπως προετίθετο.
Αν ήταν δικό μου (ακούσιο) λάθος, δηλώνω μεταμέλεια... αλλά απορώ.
Πατριάρχης Φώτιος
Δημοσίευση σχολίου