Η ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ
Αθήνα, Bibliotheque 2013, 145 σελ.
του Κωνσταντίνου Μπούρα
πηγή: www.diavasame.gr
Ο Πέτρος Μπιρμπίλης είναι ένα φαινόμενο. Πληθωρικός αλλά και ολιγογράφος, εξελίσσεται υποδόρια σαν τσαλαπετεινός του ερέβους που λάμπει με τη διακριτικότητα της πυγολαμπίδας. Φαίνεται ότι η Ζωή είναι γι’ αυτόν το ζητούμενο και η Τέχνη ένα πάρεργο, μια παράπλευρη απώλεια του Θανάτου ή –για την ακρίβεια– του Έρωτα, που κραταιότερος Θανάτου εστί.
Στίχοι δυνατοί, αμφίστομοι, ακονισμένοι να φτάνουν κατευθείαν στην πληγή και να την ανοίγουν στο φως. Ποιητική διαθήκη με απόηχους Πολυδούρη. Αισιόδοξη μεταφυσική, υγιής νεοπλατωνισμός, αλγολάγνα σιωπή, μέτρο στην απελπισία, άμετρη ηδονή, βεγγαλικά του πόθου που εκρήγνυται εκκωφαντικώς στο χαρτί. Αληθινή ποίηση. Αληθινότατη. Σεμνή, λακωνική, ταπεινή. Με λιτά εκφραστικά μέσα ο ποιητής καταφεύγει στο ουσιώδες. Δεν τον ενδιαφέρουν τα φκιασίδια και τα καλολογικά στοιχεία. Δεν ποζάρει για την αιωνιότητα στο οστεοφυλάκιο των ηλιθίων, των ματαιοκαμάτων (δική μου η λέξη). Όχι, ο Πέτρος Μπιρμπίλης δεν διεκδικεί τα πρωτεία και, φυσικά, ούτε το αλάθητο. Είναι ανθρώπινος μέχρι τέλους, νουνεχής εκ των υστέρων, παράτολμος εσαεί, απελπισμένος αλλά εναργής, παθητικά απόμακρος αλλά ενεργός… Ανασασμός ψυχής, αναθυμιάσεις Κάτω Κόσμου. Κι όλα αυτά σε ένα μπαρόκ σκηνικό γήινων ηδονών κι απελπισμένων απολαύσεων που οδηγούν στη μοναξιά. Τα κάτω τσάκρα ζεστά, η κεφαλή κρύα. Επικέντρωση της ζωτικής ενέργειας στην ανίχνευση της ηδονής. Μεταφυσικός πυρετός, υπαρξιακό άχθος.
Όμως, η πορεία προς το Φως αναπόδραστη. Η γαλήνη, το ζητούμενο μετά την τρικυμία. Οι ψυχές βυθίζονται στη φωταύγεια της Σιγής κι έπειτα ξαναγεννιούνται καθαρές ως έμβρυα.
Ποιητική της υπαρξιακής δίψας για Απελευθέρωση, ανάταση πνεύματος για εκεί που δεν υπάρχει Πόνος και το Πάθος μια φωτιά που έχει σβήσει, σιγοκαίει ακόμα όμως μέσα στις στάχτες της.
Η Μαρία Πολυδούρη, ο Ρώμος Φιλύρας, ο Ναπολέων Λαπαθιώτης, ο Κώστας Καρυωτάκης, η Σαπφώ και ο Ίβυκος είναι οι συγγενείς του ποιητή Πέτρου Μπιρμπίλη. Κι αυτούς βιάζεται να ξανασυναντήσει στο διηνεκές. Όσο για την ποίηση, ένα ατύχημα… Ας ζούσαμε καλά κι ας μας έλειπε, ας απολαμβάναμε τον έρωτα κι ας μην χρειαζόμαστε να θρηνούμε απώλειες… μοιάζει σα να λέει κάτω από τους αστραφτερούς, κοφτερούς και καίριους στίχους του.
Ένα βιβλίο έκπληξη μετά τον «Ξυπόλητο» και το «Έχω μόνο εσένα». Θα δούμε πού θα τον βγάλει η τόση ποιητική του παραφορά. Αναμένομεν. Ένα πολυσέλιδο μυθιστόρημα ίσως. Νωπογραφία μιας ζωής, φιλοτεχνημένη με αίμα, ιδρώτα…
Ο Πέτρος Μπιρμπίλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου