Greek Horror Story

Το American Horror Story σημειώνει μεγάλη επιτυχία. Το ελληνικό όχι...

του Κοσμά Βίδου

πηγή: www.tovima.gr

Το ελληνικό success story θυμίζει πλέον τα Παραμύθια της Χαλιμάς. Γιατί η φτώχεια αντέχεται, η κοροϊδία όχι πια

Παρακολουθούσα στην τηλεόραση μια από εκείνες τις γυναίκες πολιτικούς που περιφέρονται στα κανάλια, με σκοπό να διαφημίσουν την προσφορά των κομμάτων τους (και της αφεντιάς τους) στην ανόρθωση της υπερήφανης πατρίδας, να μιλάει για το οσονούπω τέλος των δυσκολιών, για την ανατολή μιας εποχής ανάπτυξης, ευημερίας και ευτυχίας, για την επίτευξη των στόχων της κυβέρνησης. Εμοιαζε με εκείνες τις βυθισμένες σε παραισθήσεις μάγισσες του «American Horror Story» (της αγαπημένης μου σειράς τρόμου), τις γυναίκες που έχουν παραφρονήσει και έχουν χάσει την επαφή με τον πραγματικό κόσμο, μιλώντας σε διαλέκτους που δεν καταλαβαίνει κανένας και προβλέποντας ένα μέλλον που δεν θα έρθει ποτέ, γιατί στο μεταξύ θα έχει τελειώσει το επεισόδιο στο οποίο πρωταγωνιστούν.

Και αν στην εν λόγω σειρά, ένεκα μυθοπλασίας, όλα μπορεί να συμβούν στο επόμενο επεισόδιο, ακόμη και να επαληθευτούν οι πιο τρελές προβλέψεις τους, στο σίριαλ της καθημερινότητάς μας (σε θρίλερ εξελίχθηκε και αυτό) δεν υπάρχει περιθώριο για θαύματα. Ούτε υπάρχουν ξόρκια που μπορούν να υποχρεώσουν τους πιστωτές μας να μας χαρίσουν τα χρωστούμενα, που μπορούν να κάνουν αυτό το απερίγραπτο κράτος, απαλλαγμένο από τα βαρίδια του παρελθόντος, να λάμψει εν πλήρει δόξα και τιμή προκαλώντας διεθνή θαυμασμό, που μπορούν να θεραπεύσουν τις γαγγραινιασμένες πληγές της νοοτροπίας μας και να μας μετατρέψουν σε αυτό που θα θέλαμε να είμαστε (και που στο παρελθόν νομίζαμε ότι είμαστε), στους επίλεκτους της φυλής των Ευρωπαίων.

Μου φάνηκε εκείνη η κυρία, όπως και οι συνάδελφοί της που επιμένουν να περιγράφουν μια πραγματικότητα που δεν υπάρχει, θλιβερή. Αλλά και επικίνδυνη μέσα από την (ύποπτη) επιμονή της να μας πείσει ότι το ευτυχές μέλλον οσονούπω χτυπάει την πόρτα μας, τη στιγμή που, όπως καθημερινά γίνεται εμφανές, ο μόνος που πρόκειται να χτυπήσει την πόρτα μας ξανά και ξανά είναι ο φοροεισπράκτορας. Πώς θα μπορούσα εξάλλου να χαρώ με τη χαρά της όταν κάθε ματιά γύρω μου συλλέγει μόνο απογοήτευση και θλίψη; Δεκάδες οι φίλοι που παραμένουν χωρίς δουλειά - και δεν προβλέπεται να βρουν. Κάποιοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα. Αλλοι ζουν με τις συντάξεις των γονιών τους - «ντρέπομαι, στα 50 μου, να παίρνω χαρτζιλίκι από τη μάνα μου» λέει ο Γ. Αρκετοί εκείνοι που βρήκαν (κάτι σαν) δουλειά, αλλά δεν πληρώνονται ή πληρώνονται με μισθούς της πείνας, ή εργάζονται ανασφάλιστοι και δεν τολμάνε να το καταγγείλουν γιατί προτιμάνε τα «μαύρα» 400 ευρώ τον μήνα από το τίποτε. Για όλους αυτούς εγώ, που και δουλειά έχω ακόμη και πληρώνομαι, είμαι ο προνομιούχος, κάτι σαν τα πλουσιόπαιδα που περιγράφουν τα μυθιστορήματα που διαδραματίζονται στη γερμανική κατοχή (του '40): εκείνα που, όταν τα άλλα παιδιά έτρωγαν χώμα για να χορτάσουν, έβγαιναν στον δρόμο κρατώντας μια μεγάλη φέτα ψωμί αλειμμένη με βούτυρο και μαρμελάδα, προκαλώντας φθόνο. Ωσπου να έρθει και η δική μου σειρά;

Δεν χρειάζεται να αναφερθώ και στην υπερφορολόγηση, στη φοροδιαφυγή που ανθεί, στη διάλυση του συστήματος Υγείας, στην επιδεινούμενη κατάσταση της εκπαίδευσης, στο δίκιο μας που το χάνουμε και δεν θα το βρούμε, ακόμη και αν τάξουμε φανουρόπιτα στον θαυματουργό άγιο, για να επιβεβαιώσω ότι ζούμε σε έναν κόσμο πτωχευμένο. Ολοι, πλην των πολιτικών που βγαίνουν στα «παράθυρα» για να περιγράψουν το χάλι και τη σκλαβιά μας ως μια εποχή μετάβασης που μας οδηγεί (σε λίγους μήνες!) στον παράδεισο. «Η φτώχεια αντέχεται, την έχω ξαναζήσει και δεν έπαθα τίποτε, αυτό όμως που δεν αντέχω, αγαπητέ μου, είναι η κοροϊδία» έλεγε την περασμένη Τετάρτη στη λαϊκή της γειτονιάς μου ένας παππούς. Σκέφτομαι τα λόγια του κάθε φορά που βλέπω στο γυαλί τους προφήτες της νέας, υπέρλαμπρης Ελλάδας να επιμένουν στο ψέμα τους. Να παρουσιάζουν το... Greek Horror Story ως success story.

Υποτιμώντας τη νοημοσύνη μας και επιβεβαιώνοντας ότι ακόμη και αν αυτή η χώρα δεν τρώει (όλα) τα παιδιά της (όπως ισχυρίζεται ο Κώστας Τριπολίτης με τους μελοποιημένους από τον Μίκη Θεοδωράκη στίχους του «Επιβάτη»), τα δουλεύει σίγουρα ψιλό γαζί. Και είναι, όπως είπε και ο παππούς, η αίσθηση της κοροϊδίας που με τσακίζει. 

ΥΓ.: Γράφει και άλλα ο Τριπολίτης στο τραγούδι του: «Επιβάτης στην υστερία αυτού του τόπου, που τα κόκαλα τσακίζει και τα όνειρα του ανθρώπου»...*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2014