Γράφει ο Πέτρος Σατραζάνης
Αλλάζοντας ο χρόνος, στις στιγμές των (εκ) βαθέων συλλογισμών είναι που συνειδητοποιούμε πόσο διαδραστικά λειτουργούμε σε σχέση με τους πάντες. Με τις λέξεις τους, με τις διακοπές τους, με τα χέρια τους, με τις ευχές τους. Ένα τραγούδι μοιάζει πανέτοιμο να ξαναενώσει. Ευτυχής συγκυρία θα ’λεγε κανείς, από μια άποψη, η συσχέτιση των αισθημάτων μας σε αυτόν τον δύσκολο καιρό· των αισθημάτων μας που δεν έχουν ανάγκη αποδεικτικότητας για να συνυπάρξουν αιωρούμενα μα και απολύτως ενσωματωμένα μέσα μας. Πολλές συνθήκες έχουν αξιωματικά τακτοποιηθεί σε ντουλαπάκια με πλαστικό ή ηλεκτρονικό ταμπελάκι. Τις τοποθέτησε εκεί η σιγουριά της ανοργασμικής πλέον τηλεοπτικότητας ή το καλπάζον άλογο του ιντερνετικού και ιστοτοπικού αλάθητου;
Φόβος και πάθος. Μεγαλείο και εσωτερικό βάθος. Πολυμήχανα σκεύη προσφέρουν ηδονή απλόχερα με αδιευκρίνιστο τίμημα. Ας ξεκινήσουμε τον νέο χρόνο με ένα ραδιόφωνο ανοιχτό. Με μια μάζωξη σε σπίτι όπου κάποιος θα παίζει πιάνο και ένας άλλος θα ανοίγει το παράθυρο, όχι για να μπει το κρύο αλλά για να κοινωνηθεί η αγάπη. Μετρώντας τις νίκες μας, καθώς η σκοτεινιά του νέου αιώνα πλησιάζει σαν τέφρα που μας έρχεται ψιχαλιστά. Οι νίκες είναι για να γιορτάζονται, οι λέξεις για να ματώνουν μέσα μας και η μουσική για να μας κρατά ιδρωμένους στην αλήθεια της. Και η μέθη είναι μια διαπίστωση ότι μπορούμε ακόμη να πεθάνουμε υπερήφανοι.
Πίστη στο τίμημα. Στις εκδορές που υφίστανται το κορμί και η ψυχή από την άφοβη αλήθεια του Χρόνου. Καλή χρονιά, με την αίσθηση ότι το παιδικό παραμύθι που μας γοητεύει ―αλλά και μας δυσκολεύει― είναι η δική μας μικρή και μεγάλη ιστορία ενός αισθήματος γεμάτου νόημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου