του Βασίλη Αμανατίδη
πηγή: http://www.poema.gr
Το έβδομό μου βιβλίο ποίησης είναι ένα ενιαίο σπονδυλωτό ποίημα (εξήντα ποιημάτων), που περικυκλώνει τη μητέρα ως «χώρα», χρησιμοποιώντας συνήθως την αμεσότητα θεατρικού μονολόγου. Το έργο στοχεύει στην υποκειμενική αποτύπωση του ατομικού οικογενειακού βιώματος (πηγής και κάθε «εγκλήματος»), υπονοώντας όμως και άλλους ομόκεντρους –και πολύ καθολικότερους– κύκλους του Μητρικού. Εδώ, η χώρα-μητέρα εγκαλείται όχι τόσο για να κατακτηθεί ή να αποκαθηλωθεί (αυτό είναι όντως αδύνατον), όσο για να ομολογηθεί κατά τρόπο μη εξωραϊσμένο το επώδυνο μητρικό χάος.
Στο «μ_otherpoem: μόνο λόγος», το τραύμα μεταπλάθεται σε γλώσσα, μυθοπλασία και μορφή. Τα ποιήματα αναπτύσσονται γύρω από μια εξαντλητική «υπόθεση εργασίας», εναλλασσόμενα σαν μικρά θεωρήματα. Ωστε στο τέλος πλέον του βιβλίου, το ατομικό να έχει γίνει κατ' ευχήν ευρύχωρο (αγγίζοντας ακόμη και το αρχέτυπο) και η οδύνη να έχει μετασχηματισθεί σε κοινό λόγο (έναν λόγο που μας ενώνει).
Εδώ, το ποιος έχει «δίκιο» και «άδικο» δεν έχει σημασία. Η κίνηση προς την ομολογία μόνο. Η κίνηση προς μια ρήξη που επιθυμεί να συντελέσει στην ωριμότητα της από 'δω και πέρα συλλογικής μοναξιάς μας. Οι στίχοι «στην εστία αυτή, ενωμένους μας κρατούν μαζί/ οξείες αιχμές από μια έδρα που λείπει» φτιάχτηκαν για να εφαρμόσουν τόσο στο ατομικό όσο και στο συλλογικό πεδίο.
Ακροβατώντας ανάμεσα στο ατομικό και το συλλογικό, το «μ_otherpoem: μόνο λόγος» αφηγείται αντιμελοδραματικά τον δύσκολο τοκετό του κρισιμότερου, ίσως, αποχωρισμού της ζωής μας. Βαθύτερος σκοπός του, ωστόσο, παραμένει η πραγματοποίηση μιας επανόρθωσης: η εκ νέου ένωση με ό,τι δικό μας οφείλουμε να «σκοτώσουμε» προτού το αγαπήσουμε πραγματικά γι' αυτό που όντως είναι. Αφού είναι το κόψιμο του λώρου που θα ενισχύσει τον δεσμό, απαλλάσσοντας τις μορφές από τα δεσμά.
Τα βιβλία ποίησης που ώς τώρα έχω γράψει εγκιβωτίζουν –ή χτίζονται κάθε φορά γύρω από– έναν αριθμό. Τούτο εδώ είναι το «2». Η αναγνώριση πως είμαστε 1 + 1, και όχι 1. Οι υπόλοιποι ώς τώρα αριθμοί, προς τα πίσω: 7 («7: ποίηση για video games», 2011) / 4 («4-D: Ποιήματα τεσσάρων διαστάσεων», 2006) / 6 («Καλοκαίρι στο σπίτι + έξι αποδείξεις ικανοτήτων», 2004) / 3 («Τριαντατρία», 2003) / 1 («Σπίτι από πάγο όλο», 2001) / 9 («Υπνωτήριο – Εννιά νυχτικές παραβολές», 1999).
[υπεροχή: το αίνιγμα]
Η μητέρα διατηρεί όλη την αμφισημία της.
Κατορθώνεται μέσω εκείνου που λέγεται άλεκτον.
Γιατί ναι, είναι και άλεκτη εκτός από αλέξανδρη.
Τούτο της εξασφαλίζει μια υπεροχή.
Θέτει το ον της σε ερμηνεία από τους άλλους.
Κάτι που μας καθιστά όλους ερμηνευτές της ερμηνεύτριας.
Είμαστε το κοινό της.
[τυφλότητα - ανεστιότητα]
Ωστε να μην τρομάζει από την όραση,
η μητέρα έχει μετατραπεί σε είδος τυφλής.
Της αρκεί μόνο που μέσα της υπάρχουμε σαν σχήματα.
Στην κατάστασή της φοβάται πια και να ρωτά τι κάνουμε.
Η διακριτικότητά της είναι τερατώδης.
Τόσο που δεν μας βλέπει, δυσκολευόμαστε να τη δούμε και εμείς.
Η τυφλότητά της τείνει να την καταστήσει αόρατη.
Επειτα, οι τρεις άντρες ψάχνουμε για άλλα σύμβολα δικά μας.
Να καταλάβουμε, να μπούμε μέσα τους, να προφυλαχθούμε.
Μα δεν υπάρχει γύρω μας κανένα άδειο φανερό.
Εχουν καταληφθεί απ' τη μητέρα.
Και περιφερόμαστε ανέστιοι σαν μαλάκια δίχως κοχύλια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου