Τον τύφλωσαν επειδή είχε άλλο χρώμα!

της Κατερίνας Ροββά
Φωτoγραφίες: Χάρης Γκίκας

πηγή: www.ethnos.gr

ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΤΑ 21ΧΡΟΝΟΥ

Το... έγκλημά του ήταν ότι είχε σκουρόχρωμο δέρμα. Η... ποινή του, έπειτα από ανελέητο ξύλο, ήταν να χάσει την όρασή του από το ένα μάτι. Ο 21χρονος Χάμεντ περιγράφει τις δραματικές στιγμές που έζησε στα χέρια 4 Xρυσαυγιτών

Τους φώναζα ότι είμαι Ελληνας και εκείνοι με έβριζαν. Στο τέλος, όταν έπεσα κάτω, δεν έβλεπα τίποτα, δεν καταλάβαινα τίποτα, ήταν όλα άσπρα. Κι εκείνοι έφυγαν

«Το ζήτημα δεν είναι αν είσαι ξένος ή Ελληνας. Οι ξένοι θα φύγουν. Και τότε αυτοί που χτύπησαν εμένα θα στραφούν ενάντια στους Ελληνες... Αυτό πρέπει να έχει ο λαός στο μυαλό του και να μη φοβάται να αγωνίζεται. Κάτι πρέπει να γίνει».

Ο Χάμεντ εκφράζεται πολιτισμένα για εκείνους που του επιτέθηκαν με δολοφονική μανία χρησιμοποιώντας αλυσίδες και σκυλιά το βράδυ της Παρασκευής στην πλατεία Αττικής, με αποτέλεσμα να του στερήσουν την όραση από το αριστερό μάτι.
Είναι ένα συνεσταλμένο παιδί 21 ετών που μιλά με ευγένεια. Χρησιμοποιεί λόγια που μάλλον δεν αγγίζουν τους τέσσερις άντρες που τον σάπισαν στο ξύλο επειδή έχει σκουρόχρωμο δέρμα και έπειτα τον παράτησαν αιμόφυρτο στον δρόμο.

«Με κατέστρεψαν τελείως. Ισως να μην ξαναδώ. Θα μπορούσα να είχα πεθάνει. Το σκέφτομαι συνέχεια», λέει ο Χάμεντ, περιγράφοντας στη συντάκτρια του «Εθνους» Κ. Ροββά τον εφιάλτη που έζησε στην πλατεία Αττικής

«Εγώ δεν μένω στο κέντρο της Αθήνας», εξηγεί στο «Εθνος» σε άπταιστα ελληνικά. «Βρέθηκα στην περιοχή γιατί ήθελα να στείλω ένα δέμα στον πατέρα μου, ο οποίος πριν από λίγο καιρό πήγε στην Αίγυπτο.
Οταν κατέβηκα από το τρόλεϊ τέσσερις άνδρες με μαύρες μπλούζες της Χρυσής Αυγής έπεσαν πάνω μου και άρχισαν να με χτυπούν με αλυσίδες στο κεφάλι και τα μάτια. Στα χέρια τους είχαν κάτι με βίδες ή καρφιά που δεν μπορούσα να καταλάβω. Είχαν μαζί τους τρία μεγάλα σκυλιά όπως αυτά που έχει η Αστυνομία και τα προέτρεπαν να με δαγκώσουν. Εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Εδιωχνα τα σκυλιά με τα χέρια και προσπαθούσα μόνο να αμυνθώ για να μην κάνω χειρότερα τα πράγματα. Τους φώναζα ότι είμαι Ελληνας και εκείνοι με έβριζαν. Στο τέλος, όταν έπεσα κάτω, δεν έβλεπα τίποτα, δεν καταλάβαινα τίποτα, ήταν όλα άσπρα. Κι εκείνοι έφυγαν».

Ο Χάμεντ έχει περάσει τη μισή του ζωή στη χώρα μας. «Είναι πατρίδα μου», λέει, «έχω άλλωστε ελληνική υπηκοότητα». Την απέκτησε αφού ο πατέρας έζησε και δούλεψε σχεδόν τέσσερις δεκαετίες στην Ελλάδα, με τα έξι του παιδιά να πηγαινοέρχονται από την Αθήνα στο Κάιρο. «Είμαι Ελληνας. Ομως και οι ξένοι άνθρωποι είναι. Δεν υποστηρίζω πως όλοι οι μετανάστες είναι καλοί. Υπάρχουν και κακοί, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με το ότι είναι ξένοι», λέει.

Φοιτητής
Πολιτικοποιημένος με την ευρύτερη έννοια του όρου συμμετείχε στην «Αραβική Ανοιξη» παλεύοντας με τους συμπατριώτες του για μια καλύτερη ζωή. Είναι φοιτητής στο Πανεπιστήμιο του Καΐρου, στο τμήμα Ηλεκτρονικών Υπολογιστών. «Δεν σπούδασα σε αιγυπτιακό σχολείο. Τελείωσα το ελληνικό σχολείο του Καΐρου, γιατί έτσι ήθελε ο πατέρας μου. Γνωρίζω όλη την ελληνική κοινότητα, έχω φίλους εκεί. Και οι Αιγύπτιοι τους συμπεριφέρονται σαν να είναι πολίτες. Μου αρέσει η Ελλάδα. Και θέλω να είναι η καλύτερη χώρα του κόσμου. Ο λαός πρέπει να προσπαθήσει γι' αυτό. Στην Αίγυπτο τα πράγματα άλλαξαν όταν ο κόσμος σταμάτησε να φοβάται και για τη ζωή του ακόμη. Και αν μιλάω τώρα στην εφημερίδα είναι γιατί θέλω να βοηθήσω να σταματήσουν όλα αυτά...».

ΠΑΡΑΠΟΝΟ
Γιατί μένει απαθής η αστυνομία;
Οι ρατσιστικές επιθέσεις στο κέντρο της Αθήνας έχουν λάβει τεράστιες διαστάσεις. Η αίσθηση της αγριότητας είναι κάτι που μπορεί να περιγράψει μόνο όποιος την έχει ζήσει: «Εμένα μπορεί να με κατέστρεψαν τελείως. Ισως να μην ξαναδώ. Θα μπορούσα να είχα πεθάνει. Το σκέφτομαι συνέχεια», λέει ο Χάμεντ. Τα βράδια, σύμφωνα με τους ασθενείς που νοσηλεύονται μαζί του, δεν μπορεί να κοιμηθεί. Φοβάται. «Δεν ήθελα να το μάθουν οι γονείς μου.
Ομως οι φίλοι της αδερφής μου από την Ελλάδα της έστειλαν τα δημοσιεύματα από το Ιντερνετ και εκείνη τους το είπε», λέει. «Αυτό που με φοβίζει είναι ότι δεν βλέπω κινητοποίηση της αστυνομίας για τέτοια θέματα και νιώθω πως είμαστε τελείως ανυπεράσπιστοι. Τι θα γίνει;», αναρωτιέται. Κι όμως εκεί, μέσα στον θάλαμο του νοσοκομείου, με πολλούς φίλους και συγγενείς στο πλευρό του, ανθρώπους που αδυνατούν να κατανοήσουν ότι τους βρήκε τέτοια συμφορά λόγω του χρώματος στο δέρμα τους, ο Χάμεντ χαμογελά ακόμα. Φαίνεται δυνατός. «Μέσα μου όμως είμαι τελείως κατεστραμμένος», λέει. «Πριν ήθελα να ζήσω εδώ. Και τώρα θέλω, όμως έχουν αλλάξει όλα. Τη νύχτα κλείνω τα μάτια και δεν μπορώ να κοιμηθώ καθόλου. Νιώθω πολύ άσχημα. Θυμάμαι τη σκηνή αυτή και σκέφτομαι το μέλλον με αγωνία»...