Δημήτρης Δασκαλόπουλος
[Ένα ποίημα από τη «Σκηνοθεσία»]
Ο ήλιος είχε νοικιάσει
τις πρώτες μέρες του Δεκέμβρη
και συ κάλπαζες
στα βαθύσκιωτα του μέλλοντος.
Κοίταξες τα σπίτια.
«Θα ζήσουν περισσότερο από μας», είπες.
«Περισσότερο κι από τα παιδιά μας,
κι απ’ τα παιδιά των παιδιών μας».
Ακούμπησες στο πλατάνι
Κι αφουγκράστηκες τους χυμούς
να κυκλοφορούν στον κορμό.
Ερωτευμένα ζευγάρια και ζωηρά αγόρια
παίζαν τους ρόλους της στιγμής.
«Δεν έχω ζήσει έξω από το ποίημα·
η Ποίηση δεν υπάρχει παρά στους στίχους
είναι το φάντασμα της ζωής.
Και η ζωή είναι ένα ραντεβού με τον θάνατο,
που ολοένα αναβάλλεται
από τυχαία περιστατικά».
[από το Εντευκτήριο, τεύχος 1, Οκτώβριος 1987]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου