Κάποιος με το σεισμό των κραυγών του
Περνάει ξυστά από τον ύπνο μου.
Προς μια οδύνη τόσο οριακή
Έλκεται η ύπαρξη ντροπιασμένη
Την κλίση της τη φυσική προς τον νόμο
Και κάθε θαλπωρή αποτρέποντας.
Αλλά κλείνω τα μάτια ανέτοιμη:
Σκισμένος απ’ την κεφαλή ώς τα νύχια.
Όταν τ’ ανοίγω, είναι πάλι εκεί.
Θα λάβει την ηλικία της Γαίας.
Ώσπου να σπάσουνε των αυτιών μου τα τύμπανα
Και να ξυπνήσω μες στο ίδιο τούτο σπίτι.
Κουφή και στο νερό και στο γάλα..
[Εντευκτήριο, τχ. 75, 2006]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου