To τέλος θα έρθει σε μια στιγμή
αβέβαιη, απροσδόκητη και αξέχαστη
στο σκοτάδι, στους αρωματισμένους θάμνους του Μαΐου.
Μα λίγα είναι που θα ειπωθούν
σαν να φοβάσαι μην ξυπνήσεις την άνοιξη·
οι καρδιές θα πάψουν να χτυπούν
η μια για την άλλη.
Και τι τέλος! Χωρίς αποχαιρετισμό
χωρίς λογοδοσίες και εξομολόγηση
χωρίς λυκόφως
χωρίς συμβιβασμό
στα σκαλοπάτια της αυγής
[από το μεταθανάτιο βιβλίο Χε Γουέι: Τα ελληνικά ποιήματα – Μεταφράσεις – Φιλοσοφικό δοκίμιο, επιμ.: Γιώργος Κορδομενίδης και Μπίλη Βέμη, Εκδόσεις Εντευκτηρίου 2002]
Ο Χε Γουέι [He Wei] γεννήθηκε στην Κίνα το 1967 και ήρθε για σπουδές στην Ελλάδα το 1985. Σπούδασε φιλοσοφία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, όπου και ολοκλήρωσε προπτυχιακές και μεταπτυχιακές σπουδές και ξεκίνησε τη διδακτορική του διατριβή με θέμα τη σύγκριση της φιλοσοφίας του Ηράκλειτου και του Λάο Τσε. Στο μεταξύ, μυήθηκε και στην ελληνική ποίηση και άρχισε να μεταφράζει Καβάφη στα κινέζικα, ήδη από το 1987, αλλά και να γράφει ποιήματα απευθείας στα ελληνικά. Ήταν ο βασικός σύμβουλος του Εντευκτηρίου στο αφιέρωμά του στη σύγχρονη κινεζική λογοτεχνία (1992). Πέθανε, όπως προφητικά είχε γράψει στο παραπάνω ποίημα, στα τέλη Μαΐου του 1996, αιφνίδια, από ανακοπή καρδιάς, και στέρησε από όλους όσοι τον είχαμε γνωρίσει τη φυσική παρουσία, τη ματιά και το έργο ενός ποιητή-φιλοσόφου, που κουβαλούσε την παιδεία και την εκλέπτυνση δύο αιωνόβιων πολιτισμών, του κινεζικού και του ελληνικού. Άφησε πίσω του καλά ποιήματα, μερικές μεταφράσεις από σύντομες κινεζικές ιστορίες, καθώς και μια μεταπτυχιακή εργασία στη φιλοσοφία, όπου προσεγγίζει συγκριτικά την πολιτική φιλοσοφία του Πλάτωνα και του Μάο Τζέντουνγκ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου