Με ξύπνησε ο ήλιος μόλις χάραζε
Χτυπώντας με το φωτεινό του δάχτυλο
το τζάμι.
Αμέσως ευπειθέστατος σηκώθηκα
και είπα πως τον ακολουθώ στη λάμψη
κι ας έδινε εκείνος ό,τι νόημα ήθελε
στην εσπευσμένη υποταγή μου.
Ακολουθώ και πείθομαι, επανέλαβα,
απευθυνόμενος στα δέντρα και τα πρωινά πουλιά τους,
στα φύλλα που έλαμναν καταμεσής του κυανού,
όπως ανακλαστήρες φωτεινών ονείρων.
Ακόμα ―γιατί όχι― και με τη μακρινή φωνή
(του ψαρά ήταν ή του δρυοκολάπτη;)
είπα ότι συμφώνησα καθώς αναμετρούσα
τα κατά νου εγκόλπια της ματαιότητας.
[Εντευκτήριο, τχ. 70, Σεπτέμβριος 2005]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου