Το μπλε πηλίκιο και ένα "τραύμα"

γράφει ο Κώστας Μαρίνος

Το δηλώνω από την αρχή. Μου άρεζε το σχολείο. Και για να σας κάνω να το πιστέψετε, θα προσθέσω ότι οι γονείς μου με βρήκαν να περιμένω έξω από την κλειστή πόρτα του νηπιαγωγείου της γειτονιάς μου, πριν καν φτάσω σε ηλικία που θα μου επέτρεπε να περάσω και στο εσωτερικό του.

Έφτασε βεβαίως, και έτσι μπήκα στα «μικρά νήπια» και την επόμενη χρονιά στα «μεγάλα νήπια» ― διαχωρισμοί που μάλλον δεν ισχύουν στις μέρες μας.

Δεν άργησε ―μόνο έξι χρόνια πέρασαν― και η στιγμή της αποφοίτησης από το δημοτικό, με το απολυτήριο να γράφει 9 (!), ναι εννέα, γεγονός που προκάλεσε μεγάλη ενδοοικογενειακή θύελλα, αφού θεωρήθηκε όνειδος για την τιμή όλων των μελών της και ένδειξη ότι θα κατέληγα εργάτης ή ζητιάνος ή κάτι χειρότερο ―εάν υπάρχει κάτι χειρότερο.

Όμως, όπως λένε οι σοφοί, ο χρόνος επουλώνει τα τραύματα, οι απειλές ξεχάστηκαν και, καθώς περνούσε το καλοκαίρι, ετοιμαζόμασταν όλοι οικογενειακώς για το επόμενο μεγάλο βήμα. Την είσοδο μου στο Γυμνάσιο. Όχι, δεν αγωνιούσα αλλά ήθελα να είμαι καλά προετοιμασμένος από κάθε πλευρά. Και ως πρώτο εφόδιο για την επόμενη περίοδο της ζωής μου, πίστευα πως έπρεπε να αγοράσουμε ένα πηλίκιο.

Μπλε, με μια “χρυσή” κουκουβάγια πάνω από το μαύρο, γυαλιστερό γείσο, με περίμενε στη βιτρίνα καταστήματος στην κεντρική οδό της επαρχιακής πόλης όπου μεγάλωνα. Για την αγορά του με συνόδευσε περήφανος ο πατέρας μου. Κουβέντιασε με τον καταστηματάρχη, εγώ περίμενα και περίμενα, έως ότου έφtασε η στιγμή της δοκιμής. Μια στιγμή που θα έπρεπε να την αφηγηθώ στον ψυχαναλυτή μου αλλά, αφού δεν κατέφυγα έως τώρα στη βοήθειά του, ας την εξομολογηθώ εδώ.

«Και τι μεγάλο κεφάλι έχεις!» Αυτή ήταν η φράση του καταστηματάρχη. Ήταν οριστικό. Είχα μεγάλο κεφάλι αφού έπρεπε να δοκιμάσω το ένα καπέλο μετά το άλλο έως ότου βρεθεί το κατάλληλο μέγεθος για μένα. Βρέθηκε τελικά, το αγοράσαμε αλλά το πήρα στο σπίτι με κατεβασμένο από ντροπή το «μεγάλο κεφάλι» μου. Μπορεί να είχα αποκτήσει τον τίτλο του γυμνασιόπαιδα που θα φορούσε υποχρεωτικά πηλίκιο αλλά εκείνος ο χαρακτηρισμός δεν έβγαινε από το μυαλό μου. Καπέλο πάνω σε μεγάλο κεφάλι;

Όμως, λίγο πριν από την έναρξη της σχολικής χρονιάς όλα άλλαξαν. Ήρθε η ανακοίνωση της κυβέρνησης: καταργήθηκε η μπλε ποδιά για τα κορίτσια, καταργήθηκε και το μπλε πηλίκιο για τα αγόρια. Ασκεπείς εμφανιστήκαμε όλοι στον αγιασμό για τη νέα χρονιά, το πηλίκιο κάπου άρχισε να μαζεύει σκόνη έως ότου πετάχτηκε στα σκουπίδια, ξέχασα το «μεγάλο» κεφάλι, συνάντησα φίλους παλιούς και έκανα νέους, με καθοδήγησαν καθηγητές που τιμούσαν το λειτούργημά τους, και κάτι ακόμα: διέψευσα τους φόβους των γονιών μου ότι θα κατέληγα εργάτης ή ζητιάνος ― ή και κάτι χειρότερο.

[ Τις φωτογραφίες πρόσφερε από το προσωπικό της αρχείο η Μένη Κυριάκογλου. ]

[ Ο Κώστας Μαρίνος είναι δημοσιογράφος ]