1968

                                                     

γράφει ο Βασίλης Δασκαλάκης

Έξι ετών, κεφάλι γουλί

με μια ουλή μελλοθανάτου στο κάτω χείλι 

πρόσωπα τρομαγμένα

έτοιμα (;) για ένταξη στον μηχανισμό  

της πατρίδας

Σκληρότατη νηπιαγωγός τραβάει αυτιά

όλοι και όλα σε σειρά, όλα εν τάξει 

εμείς με σφεντόνες ακόμα ζητάμε παιχνίδια

με γάτες και πουλιά! Τι όμορφα πλάσματα!

Πετάνε, τα ζηλεύω

Κι εγώ με μπλε ποδιά

Πόσο θέλω να δραπετεύσω, να φύγω, να παίξω

να πετάξω!

Τότε με ξύλινα σπαθιά ομάδες-γειτονιές

κάναμε πόλεμο

(Ωστόσο ήρθε κι ο έφορος να στρατολογήσει προσκοπάκια)

Και να τα πρώτα τραύματα όχι από τα βέλη

αλλά από την πρώτη μέρα στο σχολειό

από τον ανελέητο πόλεμο

στο πολύβουο μελίσσι της καρδιάς μου

[ Ο Βασίλης Δασκαλάκης γεννήθηκε το 1962 στις Μοίρες Ηρακλείου. Ζει και εργάζεται στη Βέροια. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές: Διαδικασία αναβολής (2011) και Προσομοίωση (2013) από τις Εκδόσεις Ενδυμίων. Συμμετείχε στο συλλογικό έργο  Ανθολογία του Ποιητικού Πυρήνα (2012), των ίδιων εκδόσεων. Φέτος κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Εντευκτηρίου η συλλογή του Παράλληλη μνήμη ]

Πρώτη δημοσίευση στο παρόν blog του Εντευκτηρίου.

-->