Ο ΑΔΙΚΟΣ θάνατος ενός ανυποψίαστου παιδιού μόλις 15 χρονών από ένα τυφλό βομβιστικό χτύπημα δεν προκαλεί μόνο σοκ, θλίψη και οργή. Φέρνει στο φως μια ακόμη πιο σκληρή πραγματικότητα: την απελπισία μιας οικογένειας μεταναστών, μιας μάνας που μαζί με τα ανήλικα παιδιά της αναζητεί πλέον το χαμένο όνειρο μιας καλύτερης ζωής στη χώρα μας σε βρώμικους κάδους απορριμμάτων.
Πού να το φανταζόταν αυτό το δύσμοιρο παιδί πάνω στην εφηβεία του ότι εγκαταλείποντας το Αφγανιστάν θα έβρισκε στον δρόμο του μία νέα Καμπούλ, όπως εύστοχα ή προφητικά είχε αποκαλέσει στο πρόσφατο παρελθόν ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης την Αθήνα. Το τραγικό βεβαίως είναι ότι αυτός ο τρόπος ζωής της συστηματικής περιπλάνησης ανάμεσα σε σωρούς σκουπιδιών δεν απεικονίζει μόνο την εξαθλίωση και την κατάπτωση της συγκεκριμένης οικογένειας των Αφγανών μεταναστών. Χιλιάδες μετανάστες κάθε ηλικίας ψάχνουν τα βράδια στα σκουπίδια την καθημερινή τους τροφή, άχρηστα αντικείμενα και ρούχα που θα τους διευκολύνουν στoν διαρκή αγώνα για την επιβίωση. Όχι, η ζωή δεν είναι καθόλου ευχάριστη και καθόλου ρόδινη για χιλιάδες πρόσφυγες που ζουν στη χώρα μας. Οι μετανάστες δεν είναι στο σύνολό τους «οι κακοί Αλβανοί που μας παίρνουν τις δουλειές» ή «οι ανιστόρητοι Σκοπιανοί που μας παίρνουν το όνομα» ή ακόμη «οι άπληστες Ρωσίδες που μας παίρνουν τους άντρες». Ο καθένας τους κουβαλά μία διαφορετική ιστορία μαζί του. Τη δική του ιστορία. Και καθένας εξ αυτών δικαιούται να αναζητήσει μια καλύτερη ζωή στη χώρα της... φιλοξενίας και του πολιτισμού.
Δεν ξέρω πραγματικά τι είναι πιο ρατσιστικό. Να παρελαύνειςτάχα για την πατρίδα και τα ιδανικά της- κραυγάζοντας ακραία και φασιστικά συνθήματα κατά των μεταναστών ή να εθελοτυφλείς μπροστά στα προβλήματά τους;
Οι μετανάστες απ΄ όποια χώρα κι αν προέρχονται είναι μέρος της ζωής μας. Και οφείλουμε όλοι να βοηθήσουμε στην ενσωμάτωσή τους. Μπαίνουν στα σπίτια μας, μας βοηθούν στις δουλειές μας, φροντίζουν τα παιδιά μας.
Κι όταν σκέφτομαι πόσο δύσκολη είναι πλέον η δική μου καθημερινότητα, μολονότι έχω περίπου όλα τα μέσα για να την υπηρετήσω, ανατριχιάζω και μόνο στη σκέψη της καθημερινότητας των μεταναστών, νόμιμων ή παράνομων...
Βούλα Κεχαγιά
εφημερίδα Τα Νέα, 30.3.2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου