Σε μια σκηνή του Soul Kitchen, ο Φατίχ Ακίν βάζει μια Γερμανίδα εφοριακό να κλείνει μια επιχείρηση διαπιστώνοντας παραβάσεις, οδηγώντας τον ιδιοκτήτη της στη φυλακή. Το κοινό στην αίθουσα αναστενάζει βλέποντας τον γερμανικό νόμο να εφαρμόζεται. Ένας ηλικιωμένος πίσω μας αναφωνεί: Α ρε να ήταν έτσι και η Ελλάδα! Η Ελλάδα. Μάλιστα. Περνά τον πιο
τρικυμιώδη χειμώνα της σύγχρονης ιστορίας της। Η χώρα έχει πτωχεύσει ανεπισήμως, δεν το λέμε μεταξύ μας για να μη στεναχωριόμαστε, όλος ο υπόλοιπος πλανήτης βοά όμως. Μάλιστα, θέλουν να μας βγάλουν και από την Ευρωπαϊκή Ένωση διότι φανήκαμε τόσο λίγοι. Για περισσότερο από δέκα χρόνια διαχειριστήκαμε ευκαιρίες μοναδικές για να στηρίξουμε πάνωτους το μέλλον της χώρας। Το μέλλον μας। Τις διαχειριστήκαμε όμως με τον γνωστό λάθος τρόπο. Τον παλιό τρόπο, τον κατσαπλιάδικο. Της αρπαχτής και του «κοίτα το σήμερα και άσε το αύριο». Η χώρα που πριν μόλις έξι χρόνια καμάρωνε ολόκληρη η υφήλιος για τους Ολυμπιακούς αγώνες και την ανάπλαση της Αθήνας, αποτελεί σήμερα τον περίγελο του κόσμου. Το ναδίρ της αξιοπρέπειας και των ονείρων μας έχει επέλθει. Μια κατάστασηστην οποία είμαστε όλοι συμμέτοχοι και συνένοχοι. Μια κατάσταση κατά την οποία όποτε και εάν βγούμε θα συνεχίσει, είμαι απολύτως σίγουρος, να αποτελεί ένα ύψιστο παράδειγμα ατιμωρησίας και απώλειας μνήμης. Διότι μην τρέφουμε ψευδαισθήσεις. Πίσω από τα γεγονότα υπάρχουν άνθρωποι και ευθύνες. Πίσω ας πούμε από την πτώση των Τεμπών, την παραγραφή μεγάλων προστίμων, τα δομημένα ομόλογα των ταμείων που έκαναν τα χρήματα των ασφαλισμένων αέρα κοπανιστό, υπάρχουν άνθρωποι που ευθύνονται. Πίσω από τη σημερινή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας υπάρχουν συγκεκριμένοι πρωθυπουργοί με ονοματεπώνυμο, υπουργοί που αποφάσιζαν και υπέγραφαν. Άνθρωποι που είχαν ψηφιστεί να κάνουν τη δουλειά τους κι εκείνοι όχι απλά δεν την έκαναν αλλά οδηγούσαν μια ολόκληρη χώρα στο χαμό. Με τη δική μας ανοχή δε λέω. Όλοι λίγο ως πολύ έτσι ζούσαμε. Σαν τα ψεύτικα στοιχεία που δίναμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αγοράζαμε τζιπ με δανεικά, ρολόγια με δανεικά, μέναμε σε πεντάστερα με δανεικά. Και ταυτόχρονα κλέβαμε. Τους γύρω μας, το κράτος, το εαυτό μας και το μέλλον των παιδιών μας. Και παρανομούσαμε με κύριο ελαφρυντικό το αφού το κάνουν οι πολιτικοί γιατί να μην το κάνουμε και μεις. Οι πολιτικοί λοιπόν, οι υπηρέτες του δημοσίου συμφέροντος. Αυτοί που με όσα διέπραξαν σήμερα δεν αρκεί να λουφάζουν.
Αν είμασταν στην Ιαπωνία θα έκαναν χαρακίρι με λιγότερα, στη Βρετανία θα πάνε φυλακή για μερικές χιλιάδες λίρες। Στην Αφρική, με συνοπτικές σε λαϊκά δικαστήρια, θα τους οδηγούσαν σε λιντσάρισμα। Εδώ κάτι λέγεται για εξεταστικές επιτροπές. Από αυτές που στο τέλος βγαίνει πάντα όλος ο κόσμος λάδι. Οι άνθρωποι αυτοί με τα ονοματεπώνυμα κάπως δεν πρέπει
να τιμωρηθούν, για να δώσουν το παράδειγμα και στους υπολοίπους για την αληθινή τους μεταμέλεια; Όσοι μια δεκαετία και πλέον τώρα βρέθηκαν στα καίρια πόστα δεν θα έπρεπε έστω συμβολικά να χάσουν για πάντα την σύνταξή τους που συνεχίζουν να παίρνουν για τις κάκιστες υπηρεσίες που προσέφεραν; Να δεχτούν να δικαστούν από ανεξάρτητες αρχές υπερασπιζόμενοι δημόσια τον εαυτό τους; Αστειεύεσαι θα μου πείτε. Ίσως σε μια άλλη χώρα. Εδώ, οι ίδιοι άνθρωποι που σήμερα κρύβονται αύριο μεθαύριο θα διεκδικήσουν νέες δάφνες.
Καμιά προεδρία της Δημοκρατίας, κάτι στο απυρόβλητο βρε αδερφέ. Έτσι και αλλιώς η μνήμη ασθενεί σύντομα. Και σε δέκα χρόνια, με κάποιους άλλους παρόμοιους θα έχουμε να ασχολούμαστε.
τρικυμιώδη χειμώνα της σύγχρονης ιστορίας της। Η χώρα έχει πτωχεύσει ανεπισήμως, δεν το λέμε μεταξύ μας για να μη στεναχωριόμαστε, όλος ο υπόλοιπος πλανήτης βοά όμως. Μάλιστα, θέλουν να μας βγάλουν και από την Ευρωπαϊκή Ένωση διότι φανήκαμε τόσο λίγοι. Για περισσότερο από δέκα χρόνια διαχειριστήκαμε ευκαιρίες μοναδικές για να στηρίξουμε πάνωτους το μέλλον της χώρας। Το μέλλον μας। Τις διαχειριστήκαμε όμως με τον γνωστό λάθος τρόπο. Τον παλιό τρόπο, τον κατσαπλιάδικο. Της αρπαχτής και του «κοίτα το σήμερα και άσε το αύριο». Η χώρα που πριν μόλις έξι χρόνια καμάρωνε ολόκληρη η υφήλιος για τους Ολυμπιακούς αγώνες και την ανάπλαση της Αθήνας, αποτελεί σήμερα τον περίγελο του κόσμου. Το ναδίρ της αξιοπρέπειας και των ονείρων μας έχει επέλθει. Μια κατάστασηστην οποία είμαστε όλοι συμμέτοχοι και συνένοχοι. Μια κατάσταση κατά την οποία όποτε και εάν βγούμε θα συνεχίσει, είμαι απολύτως σίγουρος, να αποτελεί ένα ύψιστο παράδειγμα ατιμωρησίας και απώλειας μνήμης. Διότι μην τρέφουμε ψευδαισθήσεις. Πίσω από τα γεγονότα υπάρχουν άνθρωποι και ευθύνες. Πίσω ας πούμε από την πτώση των Τεμπών, την παραγραφή μεγάλων προστίμων, τα δομημένα ομόλογα των ταμείων που έκαναν τα χρήματα των ασφαλισμένων αέρα κοπανιστό, υπάρχουν άνθρωποι που ευθύνονται. Πίσω από τη σημερινή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας υπάρχουν συγκεκριμένοι πρωθυπουργοί με ονοματεπώνυμο, υπουργοί που αποφάσιζαν και υπέγραφαν. Άνθρωποι που είχαν ψηφιστεί να κάνουν τη δουλειά τους κι εκείνοι όχι απλά δεν την έκαναν αλλά οδηγούσαν μια ολόκληρη χώρα στο χαμό. Με τη δική μας ανοχή δε λέω. Όλοι λίγο ως πολύ έτσι ζούσαμε. Σαν τα ψεύτικα στοιχεία που δίναμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αγοράζαμε τζιπ με δανεικά, ρολόγια με δανεικά, μέναμε σε πεντάστερα με δανεικά. Και ταυτόχρονα κλέβαμε. Τους γύρω μας, το κράτος, το εαυτό μας και το μέλλον των παιδιών μας. Και παρανομούσαμε με κύριο ελαφρυντικό το αφού το κάνουν οι πολιτικοί γιατί να μην το κάνουμε και μεις. Οι πολιτικοί λοιπόν, οι υπηρέτες του δημοσίου συμφέροντος. Αυτοί που με όσα διέπραξαν σήμερα δεν αρκεί να λουφάζουν.
Αν είμασταν στην Ιαπωνία θα έκαναν χαρακίρι με λιγότερα, στη Βρετανία θα πάνε φυλακή για μερικές χιλιάδες λίρες। Στην Αφρική, με συνοπτικές σε λαϊκά δικαστήρια, θα τους οδηγούσαν σε λιντσάρισμα। Εδώ κάτι λέγεται για εξεταστικές επιτροπές. Από αυτές που στο τέλος βγαίνει πάντα όλος ο κόσμος λάδι. Οι άνθρωποι αυτοί με τα ονοματεπώνυμα κάπως δεν πρέπει
να τιμωρηθούν, για να δώσουν το παράδειγμα και στους υπολοίπους για την αληθινή τους μεταμέλεια; Όσοι μια δεκαετία και πλέον τώρα βρέθηκαν στα καίρια πόστα δεν θα έπρεπε έστω συμβολικά να χάσουν για πάντα την σύνταξή τους που συνεχίζουν να παίρνουν για τις κάκιστες υπηρεσίες που προσέφεραν; Να δεχτούν να δικαστούν από ανεξάρτητες αρχές υπερασπιζόμενοι δημόσια τον εαυτό τους; Αστειεύεσαι θα μου πείτε. Ίσως σε μια άλλη χώρα. Εδώ, οι ίδιοι άνθρωποι που σήμερα κρύβονται αύριο μεθαύριο θα διεκδικήσουν νέες δάφνες.
Καμιά προεδρία της Δημοκρατίας, κάτι στο απυρόβλητο βρε αδερφέ. Έτσι και αλλιώς η μνήμη ασθενεί σύντομα. Και σε δέκα χρόνια, με κάποιους άλλους παρόμοιους θα έχουμε να ασχολούμαστε.
Γιώργος Τούλας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου