του Ρούσσου Βρανά, από την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, 8 Φεβρουαρίου 2010
Στην έκτη τάξη του δημοτικού, κάθε φορά που πήγαινε στο σχολείο με τον «Φύλακα στη σίκαλη» παραμάσχαλα, ο διευθυντής τον απειλούσε με αποβολή. Ίσως επειδή είχε μέσα τόσες πολλές φορές τη λέξη «γαμημένος». Μα η δασκάλα του ήταν καλή. Άφηνε τον Γκρεγκ Πάλαστ να έχει το βιβλίο πάνω στο θρανίο του, αρκεί να το είχε πάντα σκεπασμένο με ένα καφετί περιτύλιγμα. Η δασκάλα του ήθελε να τον σώσει από τον κόσμο των διευθυντών, από αυτούς τους ανθρώπους που εκπαιδεύουν τα παιδιά να υπακούουν ηλιθίους και που τα βάζουν στον κόσμο του φόβου και της τιμωρίας των μεγάλων.
Κάπως έτσι θα πρέπει να μπήκε και η λέξη «γαμημένος» στο βιβλίο του Σάλιντζερ. Για τους ελάχιστους που δεν το έχουν διαβάσει, λέει ο δημοσιογράφος Γκρεγκ Πάλαστ, που ο θάνατος του συγγραφέα τον ώθησε να ξαναθυμηθεί τα παιδικά του χρόνια, ο κεντρικός χαρακτήρας του βιβλίου, ο Χόλντεν Κόλφιλντ, προσπαθεί να σβήσει τη λέξη «γαμημένος» από τους τοίχους ενός σχολείου. Δεν θέλει τα μικρά παιδιά σαν την αδελφή του Φοίβη να χάσουν την αθωότητά τους. Έτσι βγήκε κι ο τίτλος του βιβλίου. Όταν θα ψάξει κάποτε δουλειά, δεν βλέπει μπροστά του παρά μόνο μια καριέρα: φύλακας στη σίκαλη. Φαντάζεται ένα τσούρμο παιδιά να παίζουν ξένοιαστα σε ένα χωράφι με σίκαλη, που όμως είναι στην άκρη ενός γκρεμού. Κάθε φορά που κάποιο παιδί ξεστρατίζει επικίνδυνα, εκείνος το πιάνει προτού γκρεμοτσακιστεί. Μόνο αυτή τη δουλειά θέλει να κάνει. Όλες οι άλλες σε κάνουν ψεύτικο, δηλαδή μεγάλο. Όλοι οι μεγάλοι είναι ψεύτικοι, ακόμη κι οι καλοί. Κάνουν δουλειές που σιχαίνονται, διαβάζουν βιβλία που δεν τα πιστεύουν και ζουν ζωές που τους απογοητεύουν, ενώ καμώνονται πως όλα είναι μια χαρά. Ύστερα, με ψεύτικα χαμόγελα, σε καλούν να μοιραστείς κι εσύ τη δική τους σήψη και αυταπάτη.
Πενήντα χρόνια από τότε που τύλιξε το βιβλίο του Σάλιντζερ με εκείνο το καφετί περιτύλιγμα, ο Γκρεγκ Πάλαστ είπε να το διαβάσει στα παιδιά του. Μα δεν τα κατάφερε. Το 1956, όταν γράφτηκε το βιβλίο, εξηγεί ο δημοσιογράφος, ξέραμε πως ο κόσμος δεν μπορούσε παρά να πάει καλύτερα. Κατόπιν τσακιστήκαμε στον γκρεμό. Και νά ΄μαστε σήμερα, χωρισμένοι σε τρομοκρατημένους και πλεονέκτες, κλείνουμε τα αυτιά στους προφήτες και υποκλινόμαστε σε παλιάτσους.
«Δεν υπάρχει τρόπος να σβηστεί η λέξη "γαμημένος" από αυτόν τον κόσμο», γράφει ο Πάλαστ. «Υποτίθεται πως είμαι από αυτούς που πρέπει να προσπαθήσουν. Είμαι δημοσιογράφος κι έχω αυτήν την αφελή πεποίθηση πως, αν φωνάξω δυνατά, μπορώ να προειδοποιήσω τους ανθρώπους να αποφύγουν τον γκρεμό. Είναι κι αυτή μια δουλειά, όχι πάντως λιγότερο ψεύτικη ή λιγότερο απατηλή από τις άλλες. Κρατώ στα χέρια μου το βιβλίο και ξέρω πως θα φανεί παλιομοδίτικο στα παιδιά μου. Το ξαναβάζω στο ράφι. Στεκόμαστε στην άκρη του γκρεμού, αλλά δεν έχει απομείνει κανείς για να σωθεί».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου