Με το αυτί στην πένθιμη καμπάνα γράφω βράδυ Μεγάλης Πέμπτης με την ντροπή στα σκέλια μου. Εκείνος να πεθαίνει κι εγώ να ερωτεύομαι. Σκέφτηκα να γράψω για έναν Λάζαρο που δεν γέλασε ποτέ και διάλεξε να ξαναπεθάνει τη μέρα που αναστήθηκε. Σκέφτηκα να μη γράψω, γιατί δεν είχα έμπνευση, χρονιάρες μέρες που 'ναι. Μα ξέθαβα την Άνοιξη όλο το απόγευμα στον ύπνο μου. Την ώρα της Αποκαθήλωσης, πάνω στο χάδι της Μαρίας στο πρόσωπό Του, εγώ θα έχω άλλα χέρια. Κλείνω τα μάτια και τα δικά μου δάχτυλα οργώνουν το πρόσωπό μου σαν να 'ναι τα δικά του. Ήρθε και η έμπνευση σαν επιστέγασμα. Σφραγίζεται ο Τάφος με τα λόγια μου που φέρνουν ζωή. Το ρολόι μου χτύπησε άνοιξη και ο Απρίλης καυτός σαν Αύγουστος. Απρόσιτη προσέγγιση ματιών και αγγιγμάτων. Είχε μουσική ή η εποχή πρόσταζε έρωτα εδώ και τώρα; Θεέ μου, τι ντροπή! Να σε δέχομαι νεκρό με προσδοκία Ανάστασης και ο Τρελός στον δρόμο να προειδοποιεί περαστικούς και μη: «Κίνδυνος! Μη χρησιμοποιείτε λέξεις όπως θυσία, κατάνυξη, θάνατος, ζωή, δίνω, κλαίω, πατάω, φτύνω, χολή, στεφάνι και παραδίδω το πνεύμα μου». Γενικώς, απαγορεύεται! Ε, λοιπόν… τι να πιστέψω τώρα; Ξένη και ερωτευμένη, ναι. Αγαπημένη; Μάκρυναν άραγε αρκετά τα μαλλιά μου, για να μπορώ να σκουπίζω τα Πόδια; Και σε ποιανού την αγκαλιά θα κλάψω εγώ τις Αναστάσεις που δεν έζησα; Βρήκα μιαν απόκριση στο μαύρο της νύχτας, μα ξέβαψε γρήγορα από τον αέρα που φυσούσε αποκαλύπτοντας επιτέλους το πραγματικό χρώμα. Έμεινα να το κοιτώ ώς τις πρώτες πρωινές ώρες. Έμοιαζε με ηλιοβασίλεμα αλλά ήταν η αυγή.
Η Ναντίνα Κυριαζή γεννήθηκε
στην Αθήνα, στο Τμήμα Θεάτρου
του πανεπιστημίου της οποίας
έκανε προπτυχιακές
και μεταπτυχιακές σπουδές.
Έχει ασχοληθεί με το θέατρο
ως ηθοποιός, συγγραφέας
και διασκευάστρια κειμένων και σκηνοθέτης.
Γράφει παραμύθια και ποιήματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου