Όλα στη μαμά…

-->

[ από το χρονολόγιο του Μελέτη Κεχαΐδη στο Facebook ]

γράφει η Σωτηρία Ευθυμίου

Αναγνωστικές οδηγίες: Παρακαλώ να διαβαστεί με χαρτομάντηλα και soundtrack Γκάτσος & Ξαρχάκος, Μάνα μου Ελλάς.

Ευχαριστώ.

Μετά το κάλεσμα στήριξης-διαμαρτυρίας για την επίθεση στον δήμαρχο Γιάννη Μπουτάρη, αναρωτιέμαι γιατί ήμασταν μόνο τόσοι. Πρόκειται για αδιαφορία; Είχαν όλοι τους δουλειές και δεν μπόρεσαν να έρθουν; Δεν ήρθαν γιατί έβρεχε; Τι γίνεται με τα αντανακλαστικά του δημοκρατικού κόσμου της Θεσσαλονίκης; Ήξεραν ποιον ψήφισαν ή κάτι παρεξήγησαν; Ή μήπως φοβούνται;

Η Ελλάδα είναι η μαμά της Δημοκρατίας. Η μαμά εμένα με τρομάζει. Θέλει να σκοτώσει την κόρη της. Η μαμά είναι ζόμπι, μεταλλαγμένη, λες και κούρνιαζε για χρόνια στον πάτο του Θερμαϊκού και αναδύθηκε σαν κράκεν-πρεζάκι.

Τα σχόλια στο διαδίκτυο, στον δρόμο, στο λεωφορείο, είναι ζοφερά. Τα ξέρουμε, δεν θα τα επαναλάβω. Ποιο είναι το εύρος όμως αυτής της τοποθέτησης; Μάλλον αυτή είναι η δομή της προσωπικότητας της ελληνικής κοινωνίας, και είχα πιθανώς υποτιμήσει τη βαρύτατη παθολογία της χώρας μου. Ο φίλος μου ο Γιώργος μού λέει: «δεν συμφωνώ που δεν έχεις facebook, δεν έχεις καλή επαφή με την πραγματικότητα». Έτσι φαίνεται. Θέλω όμως και κρατάω αποστάσεις από αυτήν την πραγματικότητα που ζει μέσα σε διαστρεβλώσεις, με την ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας να φτιάχνει ό,τι περσόνα εξυπηρετεί κάθε φορά, πίσω από τη δήθεν ασφάλεια της οθόνης ενός υπολογιστή. Ένας κόσμος ισοπεδωτικός και πρωτόγονος, μιας μαμάς που δεν αγκαλιάζει, δεν ταΐζει, αλλά υπόσχεται από τον ακρυλικό θρόνο της έναν παράδεισο, όπου τα παιδιά της μπορούν να είναι, να λένε και να κάνουν ό,τι θέλουν. Παιδιά-νάρκισσοι, βουλιμικά, που καταπίνουν, καταπίνουν και ύστερα ξερνάνε. Σε αυτόν τον κόσμο εγώ δεν βρίσκω θέση.

Αυτό που εκπροσωπεί ο Μπουτάρης στο μυαλό μου είναι κίνητρα ζωής. Η ελευθερία και η ευθύνη της αποδοχής, του να στηρίζεις το μέσα σου έξω, της ανοιχτωσιάς της σκέψης στην πράξη, του να δείχνεις κωλοδάχτυλο στον φόβο και να κάνεις το δικό σου. Αυτός είναι ο κόσμος μου. Μάλλον είμαι στον κόσμο μου. Έφαγε ξύλο και ένιωσα σα να μου δέσανε το χέρι στο τραπέζι και να βάλανε τον μπαλτά στο κωλοδάχτυλο. Φόβος παντού, τόσο μεγάλος φόβος, που νέοι δυνατοί άντρες τα κανονίσανε να την πέσουνε όλοι μαζί σε έναν ηλικιωμένο. Πόσο επικίνδυνος τους φαίνεται! Και από την άλλη, χαμένοι στο παραλήρημα της παντοδυναμίας τους, να δέρνουν τον Δήμαρχο της πόλης χύμα, μπροστά στον Λευκό Πύργο και μέρα μεσημέρι.

Αλλά έτσι είναι η μαμά, υπόσχεται:

«Εγώ στα δίνω όλα, κανακάρη μου, αλλά κι εσύ θα μου ανήκεις, θα ρουφάω φρέσκο αίμα και δεν θα πεθάνω ποτέ. Κοίτα, ακόμα σε βυζαίνω, η ρώγα μου έχει σαπίσει, το στήθος μου είναι στεγνό και άδειο, αλλά είμαι πάντα η μαμά. Αυτή η γνωστή, η ένδοξη, με τις παρελάσεις, τους εμφυλίους, τις μακεδονίες, τα τσαρούχια, τους ρουβίκωνες, το αρχαιοελληνικό πνεύμα το αθάνατο, την έντεχνη γκρίνια, τον σκυλάδικο νταλκά, τον «ελληνικό» τούρκικο, τα Πάτερ ημών στο σχολείο. Γιατί είσαι πάντα ένοχος, υπόλογος, πιστός κι αμαρτωλός. Και θα μου φέρνεις αιματάκι νόστιμο, ειδικά αυτό της αδελφούλας σου. Τα θέλει και τα παθαίνει η τσούλα, που μας το παίζει και κοσμοπολίτισσα.»

Ας πρόσεχες, Δήμαρχε. Παραείσαι ελεύθερος, παραείσαι έξυπνος και έχεις πολλές απαιτήσεις. Άκου ανοιχτή πόλη η «συμπρωτεύουσα»… Όλα στη μαμά…