Eύη Δαναδιάδου: Εαρινή περιοδεία

Άνοιξη, κι από τα ανοιχτά παράθυρα

τρυπώνουν αδιάκριτα οι ζωές των διπλανών.

― Βαρέθηκα το ίδιο τροπάριο κάθε χρόνο!

(φωνή ολόφρεσκη, κοριτσιού σαν πρωινό λουλούδι).

― Χάθηκε μια χρονιά να πάμε κι εμείς

όπως όλος ο κόσμος μια εκδρομή;

Κάθε Απρίλη φεύγεις. Με αφήνεις ολομόναχη

μην χάσεις την ηλίθια περιοδεία σου.

Να έκανες κάτι πρωτότυπο, διαφορετικό

να πω ότι το καταλαβαίνω!

Όμως κάθε χρονιά το ίδιο σκηνικό, τα ίδια μέρη,

οι ίδιοι πρωταγωνιστές, τα ίδια λόγια, λέξη προς λέξη.

Απορώ. Δεν σε βαρέθηκε ακόμα το κοινό σου;

― Μοιάζει να το έχουνε ανάγκη αγάπη μου!

(φωνή ήσυχη, άντρα νεαρού σαν βιολέτες επιτάφιου).

― Τα πήρες όλα; Πάντα αφήνεις κάτι πίσω.

― Μόνο τον έρωτά μου για εσένα.

Σιωπή… Φαντάζομαι αγκαλιές, φιλιά,

δάκρια τρυφερά αποχαιρετισμού.

Μετά, ήχος πόρτας που κλείνει

βήματα που απομακρύνονται

ξαφνικά η φωνή της, ματωμένη

σαν ρόδο εσπερινού να σκίζει το στερέωμα

― Μωρό μου! Ξέχασες το ακάνθινο στεφάνι!

[ Γεννήθηκα το 1957 στη Θεσσαλονίκη. Δεν την άφησα ποτέ. Σπούδασα νομικά στο ΑΠΘ και είμαι δικηγόρος. Έχω δύο ενήλικα αγόρια. Λατρεύω τη λογοτεχνία ως αναγνώστρια και την υπηρετώ διστακτικά ως γραφιάς. ― Ε.Δ. ]