του Διονύση Μαρίνου
πηγή: Facebook
Ναι, οι γιορτές. Τα φωτάκια του δέντρου είναι χαλασμένα από πέρυσι. Πάντα κάτι θα καίει ο χρόνος αναμονής. Μου λένε τα κάλαντα· δεν ακούω. Θα φτιάξουμε και κρέας με σάλτσα. Θα πιούμε κόκκινο κρασί, θα μου χυθεί μια σταγόνα στο τραπεζομάντηλο, θα με κοιτάζουν όλοι σαν τον παραγιό που ξέμεινε. Δίνω τρία ευρώ και κάτι άλλα ψιλά στα παιδιά για τα κάλαντα. Πότε τελείωσαν; Με κοιτάζουν απορημένα. Καθώς φεύγουν, είμαι έτοιμος να τους ζητήσω να τα ξαναπούν. Φόρεσα πουκάμισο και σακάκι με τριμμένους αγκώνες. Παλεύω να κρύψω τα χέρια μου να μη φαίνονται. Πώς ξεχνάει κανείς τα χέρια του; Τρία λαμπάκια κάηκαν σήμερα. Το δέντρο δείχνει ξεδοντιασμένο. Από λεπτό σε λεπτό περιμένω να ακούσω να φωνάζουν «πέφτει». Αγοράσαμε και δώρα. Κάποια θα μείνουν άθικτα. Κανείς δεν θα ενδιαφερθεί να τα ανοίξει. Την επόμενη χρονιά θα βρούμε κάρτες που θα γράφουν «ευτυχές το 2017» και θα γελάμε με την ευτυχία που μας χτύπησε. Τους έχω πει ότι δεν τρώω κρέας που κολυμπάει σε σάλτσα. Φοβάμαι ότι θα πνιγώ. Ο γιατρός μου λέει «να μασάς καλά». Δεν μου έδωσε όμως οδηγίες για το πώς θα καταπίνω. Φόρεσα και παντελόνι με τσάκιση. Δείχνω σαν τον πατέρα μου όταν πήρε σύνταξη. Όλα του φαίνονταν καινούργια μέσα στη ναφθαλίνη τους. Χαιρετάω όποιον περνάει από μπροστά μου: συγγενείς, αγνώστους, φίλους. Γελούν όπως κλαίνε· με τη γεύση του μισού. Η μάνα μου με σκουντάει, «τι μούτρα είναι αυτά;». Δεν πρόσεξε πως φόρεσα και καινούργια παπούτσια. Λέω στον γιατρό: «Να σας δώσω κι εγώ μια συμβουλή; Να φοράτε πάντα μαλακά παπούτσια όταν περπατάτε τη ζωή». Μου έγραψε καινούρια φάρμακα. Πρωί και βράδυ πριν από το φαγητό. Δεν ήξερε ότι θα έχουμε κρέας με σάλτσα που δεν τρώω. Θα βάλω τα χαπάκια στο δέντρο αντί για φώτα. Τα χέρια πώς τα κρύβουν;
γεννήθηκε το 1971 στην Αθήνα.
Είναι δημοσιογράφος, συγγραφέας
και κριτικός λογοτεχνίας.
Το τελευταίο του μυθιστόρημα
Ουρανός κάτω
κυκλοφόρησε το 2014
από τις εκδόσεις Πάπυρος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου