γράφει ο Πέτρος Σατραζάνης
Μ’ αρέσουν τα κορίτσια που αγαπούν το σινεμά.
Περνάει στη γλώσσα μου η εικόνα τους και
καταλήγω να τους μιλάω με τα χέρια.
Άλλα είναι ξανθά, άλλα λιγότερο δοσμένα, άλλα υπομονετικά και οργισμένα.Τα κορίτσια αυτά γλεντούνε θυμωμένα, και καταφέρνουν να μου κλέψουνε την προσοχή που αργά αργά την έγδυσαν με ένα ποτό στο μπαράκι μιας προβλήτας.
Παλιά ερωτευόμουνα, τώρα αγαπώ και εθίζομαι.
Μαζί με κείνα που θέλω να τους πω, είναι και η ζωή μου.
Ακούστε με, κορίτσια.
Ακούστε με!
Εγώ ανατράφηκα με ομορφιά και δυσκολία.
Σκυμμένος πάνω από τη θέληση, τη φαντασία, την εξουσία της φθοράς. Κι όταν ξαναδοκίμασα να σας μιλήσω, ξανά η παρήχηση του ''λ'', υγρού, γλυκού σαν τα γεμάτα δάκρυα μάτια σας στου λιμανιού το κρύο ― «Και σεις για κάποια ταινία;»
Και σεις, κορίτσια, φεύγετε.
Και σεις, κορίτσια, γδέρνεστε με τόση ευαισθησία.
Μαθαίνουμε τις εποχές με χρώματα, μαθαίνουμε τους
άλλους με τις εποχές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου