ΑΣΥΓΧΩΡΗΤΗ ΑΣΤΟΧΙΑ (ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΤΗΣ ΣΤΕΛΛΑΣ ΒΟΓΙΑΤΖΟΓΛΟΥ)

Κατάχρηση εξουσίας; Του Θανάση Γεωργιάδη
Θεσσαλονίκη, μεσημέρι της περασμένης Κυριακής. Εφτακόσιοι και πλέον άνθρωποι, ανάμεσα στους οποίους όλοι σχεδόν οι πεζογράφοι και ποιητές της Θεσσαλονίκης, συγγραφείς από άλλα μέρη, σκηνοθέτες, ηθοποιοί, εικαστικοί από κάθε μεριά της πόλης, της Βόρειας Ελλάδας και την Αθήνα, όλοι τους, φίλοι της ή όχι, συγκεντρωμένοι στο ΚΘΒΕ με έναν σκοπό, να τιμήσουν τη Στέλλα Βογιατζόγλου, έναν σεμνό άνθρωπο, που έζησε, έγραψε, πέθανε αξιοπρεπέστατα, για να σπιλωθεί εντέλει με διάφορα παιχνιδάκια η μνήμη της, επειδή το θέλησε μονάχα ένας. Ποιος; Ο κ. Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, αλλέως Τσακίρογλου. Υποτίθεται ότι στις 12 η ώρα θα γινόταν ένα Λογοτεχνικό Πρωινό αφιερωμένο στη Στέλλα, στην κηδεία της οποίας (τον παρελθόντα Αύγουστο) το υπουργείο Πολιτισμού απουσίαζε πλήρως, όπως και το ΚΘΒΕ, παρότι υπήρξε συνεργάτης του (επί δύο σεζόν, το 2005 και 2006, το θεατρικό έργο της αλησμόνητης Στέλλας, υπό τον τίτλο “Τσικλιντάν”, παιζόταν στο θέατρο της Μονής Λαζαριστών). Αιφνιδίως, στις 12.15, ανακοινώνεται ότι η εκδήλωση ματαιώνεται με απόφαση, ετσιθελική, του γενικού διευθυντή του θεάτρου. Ειπώθηκε μάλιστα πως ο εν λόγω κύριος είπε “απαγορεύω την εκδήλωση”, λες και επρόκειτο για προσωπικό του θέμα, τερτίπι ιδιώτη θιασάρχη ή κληροδότημα της μάνας και του κύρη του, και όχι εκδήλωση ενός δημόσιου οργανισμού, που τον χρηματοδοτούν οι πολίτες αυτής της χώρας. Δικαιολογία, οι τεχνικοί του θεάτρου και οι ηθοποιοί έκαναν στάση εργασίας, η οποία όμως έληγε στις 12.30. Βέβαια, οι ηθοποιοί ήταν εκεί παρόντες, πρότειναν, αφού δεν παραχωρεί την αίθουσα ο διευθυντής, να γίνει η εκδήλωση στο φουαγιέ και δήλωσαν πως, σε ό,τι τους αφορά, δεν αμείβονται για τη συμμετοχή τους σε λογοτεχνικά πρωινά, επομένως η εκδήλωση δεν αφορούσε τα οικονομικά αιτήματά τους -άλλωστε ολόκληρο το Σάββατο και το πρωινό της Κυριακής έκαναν πρόβες επί ώρες, διαβάζοντας τα κείμενα της τιμώμενης. Κατά τα λοιπά, ο Τσακίρογλου ήταν απασχολημένος με το ανέβασμα ενός νέου έργου και δε φανερωνόταν σε κανέναν, έκλεισε μάλιστα το κινητό του τηλέφωνο, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων του (αν όχι κάπου αλλού) τους συγγραφείς της πόλης και τους ξενομερίτες, όπως και τους λοιπούς πολίτες.  Η αλήθεια όμως είναι ότι η απόφαση να μη γίνει το συγκεκριμένο πρωινό είχε ληφθεί ήδη και το μεσημέρι του Σαββάτου ήταν κιόλας γνωστή. Μαρτυρία ρητή αυτή του ποιητή Μανόλη Ξεξάκη, στον οποίο δήλωσε συνεργάτης του κ. διευθυντή πως “η εκδήλωση για τη Βογιατζόγλου δε θα γίνει”. Κι αυτό στη διάρκεια παρουσίασης ενός βιβλίου στο Βιβλιοπωλείο Ιανός. Γιατί, λοιπόν, δεν ειδοποιήθηκαν εγκαίρως οι συγγενείς, οι συνάδελφοι της Στέλλας, οι ομιλητές, οι ηθοποιοί και ο άλλος κόσμος, που συνέρρευσε στο θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών κατά εκατοντάδες; Γιατί αυτή η περιφρονητική στάση; Τι είδους αυταρχισμός και άσκηση εξουσίας είναι τούτη; Για τον κ. Τσακίρογλου έπρεπε να ταλαιπωρηθούν νεκροί και ζωντανοί; Το μέγα ερώτημα όμως είναι άλλο: Ο πολιτισμός μπορεί να είναι ενός ανδρός αρχή; Γίνεται πολιτισμός με αποφασίζομεν και διατάσσομεν; Σε ό,τι αφορά τον κάποτε καλό ηθοποιό, ας θυμηθούμε τον στίχο του Βάρναλη, “Πού ’σαι, βρε νιότη, που ’δειχνες πως θα γινόμουν άλλος;”. Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, 3.2.2009