«Τρελάθηκες δύση;/ Βγάλε αμέσως τα κόκκινα/ ντροπή/ στην κηδεία σου πας» (Κική Δημουλά- Ασεβές το κανονικό)
Είναι γνωστή πλέον σε όσους παρακολουθούν τα λογοτεχνικά περιοδικά, η αρτιότητα των αφιερωμάτων που δημοσιεύει ο Γιώργος Κορδομενίδης στο«Εντευκτήριό» του. Νέα προσφορά, το αφιέρωμα στη μεγάλη ποιήτρια Κική Δημουλά (γεν. 1931). Εκατόν πενήντα σελίδες για την ποιήτρια που έχει πλέον υπερβεί φύλα και «γενιές» και έχει κατακτήσει την κορυφή της ελληνικής ποίησης, τα τελευταία χρόνια.
Λοιπόν: Το αφιέρωμα αρχίζει με νέο ποίημα της τιμωμένης, ακολουθεί χρονολόγιο του βίου και του έργου της από τον Κορδομενίδη και ένα ψύχραιμο και κατατοπιστικό κείμενο- εισαγωγή στην ποίησή της του Δημήτρη Δασκαλόπουλου.
Αδύνατον να χωρέσει σ΄ αυτό μικρό σημείωμα, έστω και η αναφορά των συνεργατών και των τίτλων των κειμένων της.
Θα περιοριστώ στα ελάχιστα. Όπως λ.χ. στην αρχή του κειμένου του Τίτου Πατρίκιου: «Μόλις διαβάσει κανείς μερικούς στίχους της Κικής Δημουλά, στους οποίους όμως δεν παρατίθεται το όνομά της, αναγνωρίζει πως είναι δικοί της. Αυτή η αναγνωσιμότητα είναι χαρακτηριστικό όλων των χαρισματικών ποιητών». Πάμε τώρα είκοσι επτά χρόνια πίσω, στις σελίδες αυτής της εφημερίδας. Ένας από τους οξυδερκέστερους και σημαντικότερους κριτικούς και λόγιους που δούλεψαν σε εφημερίδα, ο αξέχαστος φίλος μας Κώστας Σταματίου έγραφε το 1981 με αφορμή τη συλλογή της Δημουλά «Το τελευταίο σώμα μου»: «Το σπουδαίο με τη μεγάλη αυτή ποιήτρια είναι πως ενώ μαντεύεις στο βάθος του σκηνικού μιαν ευαισθησία αβυσσαλέα, στο προσκήνιο της γραφής είναι προφανής η πρωταρχικότητα του νοητικού, το συστηματικό πνίξιμο του επιφανειακά συναισθηματικού, χωρίς αυτό καθόλου να στεγνώνει, να ξεραίνει το ποιητικό τοπίο. Αυτή τη φορά μάλιστα, η Κ.Δ. καταφέρνει να φορτίζει με ποίηση και κατ΄ εξοχήν "αντιποιητικές" μοντέρνες λέξεις που χρησιμοποιεί, σχεδόν της "πιάτσας". Μπορεί π.χ. να τιτλοφορεί ένα ποίημα "Βίωμα κασέτας", μα τ΄ απογειώνει στη στιγμή: “... Κι αυτά τα ανακόλουθα, τα ανεμόμυλα/ μη με λησμόνει/ άνθισαν πάλι και κορδώνεται / το ξέχασμα σαν κήπος./ Άνθισε πάλι το "με ξέχασες"...”».
Και η προσφορά του «Εντευκτηρίου» δεν σταματάει στο αφιέρωμα. Μαζί με το τεύχος δίδεται και DVD όπου η Δημουλά διαβάζει ποιήματά της. Και διαβάζει τόσο ωραία. Επίσης σε ειδικό τετράχρωμο ένθετο, αναδημοσιεύονται δύο από τα ζωγραφικά έργα που δημιούργησε ο Γιάννης Ψυχοπαίδης, εμπνευόμενος από την ποίηση της Δημουλά (από τον τόμο «Συνάντηση Γιάννη Ψυχοπαίδη- Κικής Δημουλά», Εκδ. Ίκαρος). Φινάλε με πέντε στίχους από τη νέα της δουλειά «Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως»: «Κάθε φιλί που δίνεται, μα κάθε ανεξαιρέτως/ ένα τοις εκατό αποτελείται/ από αιωνιότητα/ κι όλο το άλλο από τον κίνδυνο/ να ΄ναι το τελευταίο».
Είναι γνωστή πλέον σε όσους παρακολουθούν τα λογοτεχνικά περιοδικά, η αρτιότητα των αφιερωμάτων που δημοσιεύει ο Γιώργος Κορδομενίδης στο«Εντευκτήριό» του. Νέα προσφορά, το αφιέρωμα στη μεγάλη ποιήτρια Κική Δημουλά (γεν. 1931). Εκατόν πενήντα σελίδες για την ποιήτρια που έχει πλέον υπερβεί φύλα και «γενιές» και έχει κατακτήσει την κορυφή της ελληνικής ποίησης, τα τελευταία χρόνια.
Λοιπόν: Το αφιέρωμα αρχίζει με νέο ποίημα της τιμωμένης, ακολουθεί χρονολόγιο του βίου και του έργου της από τον Κορδομενίδη και ένα ψύχραιμο και κατατοπιστικό κείμενο- εισαγωγή στην ποίησή της του Δημήτρη Δασκαλόπουλου.
Αδύνατον να χωρέσει σ΄ αυτό μικρό σημείωμα, έστω και η αναφορά των συνεργατών και των τίτλων των κειμένων της.
Θα περιοριστώ στα ελάχιστα. Όπως λ.χ. στην αρχή του κειμένου του Τίτου Πατρίκιου: «Μόλις διαβάσει κανείς μερικούς στίχους της Κικής Δημουλά, στους οποίους όμως δεν παρατίθεται το όνομά της, αναγνωρίζει πως είναι δικοί της. Αυτή η αναγνωσιμότητα είναι χαρακτηριστικό όλων των χαρισματικών ποιητών». Πάμε τώρα είκοσι επτά χρόνια πίσω, στις σελίδες αυτής της εφημερίδας. Ένας από τους οξυδερκέστερους και σημαντικότερους κριτικούς και λόγιους που δούλεψαν σε εφημερίδα, ο αξέχαστος φίλος μας Κώστας Σταματίου έγραφε το 1981 με αφορμή τη συλλογή της Δημουλά «Το τελευταίο σώμα μου»: «Το σπουδαίο με τη μεγάλη αυτή ποιήτρια είναι πως ενώ μαντεύεις στο βάθος του σκηνικού μιαν ευαισθησία αβυσσαλέα, στο προσκήνιο της γραφής είναι προφανής η πρωταρχικότητα του νοητικού, το συστηματικό πνίξιμο του επιφανειακά συναισθηματικού, χωρίς αυτό καθόλου να στεγνώνει, να ξεραίνει το ποιητικό τοπίο. Αυτή τη φορά μάλιστα, η Κ.Δ. καταφέρνει να φορτίζει με ποίηση και κατ΄ εξοχήν "αντιποιητικές" μοντέρνες λέξεις που χρησιμοποιεί, σχεδόν της "πιάτσας". Μπορεί π.χ. να τιτλοφορεί ένα ποίημα "Βίωμα κασέτας", μα τ΄ απογειώνει στη στιγμή: “... Κι αυτά τα ανακόλουθα, τα ανεμόμυλα/ μη με λησμόνει/ άνθισαν πάλι και κορδώνεται / το ξέχασμα σαν κήπος./ Άνθισε πάλι το "με ξέχασες"...”».
Και η προσφορά του «Εντευκτηρίου» δεν σταματάει στο αφιέρωμα. Μαζί με το τεύχος δίδεται και DVD όπου η Δημουλά διαβάζει ποιήματά της. Και διαβάζει τόσο ωραία. Επίσης σε ειδικό τετράχρωμο ένθετο, αναδημοσιεύονται δύο από τα ζωγραφικά έργα που δημιούργησε ο Γιάννης Ψυχοπαίδης, εμπνευόμενος από την ποίηση της Δημουλά (από τον τόμο «Συνάντηση Γιάννη Ψυχοπαίδη- Κικής Δημουλά», Εκδ. Ίκαρος). Φινάλε με πέντε στίχους από τη νέα της δουλειά «Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως»: «Κάθε φιλί που δίνεται, μα κάθε ανεξαιρέτως/ ένα τοις εκατό αποτελείται/ από αιωνιότητα/ κι όλο το άλλο από τον κίνδυνο/ να ΄ναι το τελευταίο».
ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟ: Τ.Θ. 50011, Θεσσαλονίκη- 540 13, τηλ.: 2310-279.607
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου