Του Μισέλ Φάις
Η μια όψη του νομίσματος. Ένας ειδικός φρουρός πιάνει τα γεννητικά του όργανα και πυροβολεί έναν δεκαπεντάχρονο στην πλατεία Εξαρχείων. Κουλτούρα αστυνομοκρατίας της δεκαετίας του ΄60; Ασύνταχτη πολιτεία; Ελλειπής εκπαίδευση; Περιρρέουσα ατιμωρησία;
Η άλλη όψη του νομίσματος. Με αφορφή τον αδιανόητο χαμό του εφήβου, οι μόνοτονα ασύλληπτοι κουκουλοφόροι, ακυρώνουν το πολιτικό νόημα της διαδήλωσης που επέφερε η κατασταλτική βία και απαντούν με ολονύχτιο τυφλό βανδαλισμό και πλιάτσικο στην πρωτεύουσα κι άλλες πόλεις της χώρας. Πολιτική οργή; Ετοιμοπαράδοτη ηρωοποίηση για προσωπική εκτόνωση; Ψηφίδα στο γενικότερο μπάχαλο;
Καμία όψη του νομίσματος. Οι εργαζόμενοι (για πόσο;) των καμμένων καταστημάτων ή εταιρειών, αλλά και οι ιδιοκτήτες τους έχουν δικαίωμα στην απελπισία ―όπως οι άλλοι στην οργή― ή, μήπως, θα φανούν μεμψίμοιροι στην συγκρουσιακή ρητορεία ορισμένων κύκλων; Οι κάτοικοι των Εξαρχείων, που απεχθάνονται εξίσου την βία των ένστολων και των αντιεξουσιαστών, ως πότε θα είναι όμηροι μιας σχεδόν στημένης βεντέτας;
Το νόμισμα στέκεται όρθιο. Δεν ξέρω τι μ’ ενοχλεί περισσότερο. Η σικέ παραίτηση του κ. Παυλόπουλου ή ο επαναστατικός οίστρος του κ. Αλαβάνου να συγκρίνει τον Γρηγορόπουλο με τον Πέτρουλα και τον Κομνηνό; Τα έξαλλα ή δακρύβρεχτα λογίδρια κάποιων δημοσιογράφων ή τα λεκτικά πυροτεχνήματα διανοούμενων και καλλιτεχνών που αβασάνιστα και εκ του ασφαλούς αλιεύουν νεανικό ή ασπόνδυλο ακροατήριο;
Το νόμισμα δεν έχει κανένα αντίκρισμα. Η απόσταση ανάμεσα στο «να καούν όλα» και στο «να τους γαμήσουν οι μπάτσοι» είναι ανεπαίσθητη. Η αποθέωση της βίας (ως αρνητική ιερότητα) μαγνητίζει ολόενα και περισσότερους. Κι αυτούς που θεωρούν εαυτούς νομοταγείς νοικοκυραίους και, φτύνοντας στον κόρφο τους, χαζεύουν τρομολαγνικά την τηλεοπτική βία, κι αυτούς που φαντασιώνονται καταλήψεις Χειμερινών Ανακτόρων και βγαίνουν στους δρόμους με σκοπό να καταλύσουν το σύμπαν, αλλά κι αυτούς που νιώθουν και ενεργούν ως νόμιμοι Ράμπο. Πάνω απ’ όλα όμως, η κοινωνική βία, η αγελοποίηση του πολιτικού βίου καλύπτει την ανεπάρκεια των πολιτικών μας· των νοοτροπιών και των στρατηγικών των δύο κομμάτων εξουσίας, τα οποία χειρίζονται ανεύθυνα, στο όνομα μιας ανεξέλεγκτης πολιτικής αντιπαράθεσης, το συλλογικό απόθεμα φόβου, αδιαφορίας ή επιθετικότητας.
Το χαμένο νόμισμα. Το ζήτημα, βέβαια, είναι τι κάνουμε εμείς. Όλοι εμείς που αρνούμαστε να δεχτούμε ότι, εντέλει, ζούμε σε μια εχθρική χώρα. Όλοι εμείς που δυσφορούμε από την απουσία της πολιτικής, του δημόσιου χώρου, των συνομολογημένων ορίων. Όλοι εμείς που, χρόνια τώρα, βλέπουμε τον ίδιο ομαδικό, αξύπνητο εφιάλτη.
Ελευθεροτυπία, 9.12.08
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου