γράφει η Ελένη Χοντολίδου
Το 1963 ήμουν 6 χρονών. Δεν θα σας πουλήσω λοιπόν στράτευση και
επαναστατικότητα. Όμως θα πω πως είμαστε ό,τι και οι γονείς μας ή το ανάποδό
τους. Εγώ διάλεξα να είμαι ακριβώς ό,τι και οι γονείς μου: τίμια, εργατική και
αφελής. Κακή σχέση με τα χρήματα, πιστή φίλη και ανιδιοτελής. Όχι ευρωβουλευτής
δεν θέλησα να γίνω, ούτε δήμαρχος, ούτε βουλευτής, ούτε καν αντιδήμαρχος. Τόσο
αφελής.
Το 1963, λοιπόν, ο πατέρας μου πήγαινε κάθε μέρα μετά τη δουλειά του
στο ΑΧΕΠΑ. Κάτι έλεγαν με τη μητέρα μου: τρίκυκλα, Τσαρουχάς, Λαμπράκης,
καρφίτσα... Φυσικά, το αυτί μου τεντωμένο. Μια μέρα ο πατέρας μου δεν πήγε στο
ΑΧΕΠΑ. Τότε τον είδα για πρώτη φορά δακρυσμένο. Και ήταν αμίλητος.
Σε λίγες μέρες οι Δρόμοι της
Ειρήνης, στους οποίους το πατεράκι μου ήταν συνδρομητής, κυκλοφόρησαν με
έναν ωραίο άντρα να πεζοπορεί με ένα πανώ στα χέρια. Και τότε μου είπαν την
ιστορία: για το φτωχό παιδί της πολύτεκνης οικογένειας, που έκανε ιατρείο μια
φορά την εβδομάδα δωρεάν, υφηγητή Ιατρικής, ανεξάρτητο βουλευτή με την ΕΔΑ
(«συντροφικά μόνος, συντροφικά ελεύθερος»).
Μεγαλώνοντας τα κατάλαβα καλύτερα, και ο Γρηγόρης Λαμπράκης έγινε μία
ακόμη χάντρα στο κομπολόι των ονομάτων-φυλαχτά. Και μετά φώναξα πολλές φορές το
σύνθημα «Λαμπράκη, ζεις, εσύ μας οδηγείς».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου