Τέλλος Φίλης: Τοξική αγάπη

[ από την παράσταση του έργου Festen, ΚΘΒΕ ]

Ξημερώματα εξακολουθώ να παίζω αυτό το παιχνίδι της κανονικότητας που ορίσαμε, με ψυχραιμία. Έρχεσαι, κάθεσαι δίπλα μου μυρίζοντας σουβλάκια που μόλις έφαγες, μου χαμογελάς συνωμοτικά και στήνεσαι στον φωτογράφο, σε λίγο αρχίζει η τελετή, κάτι νεκρό πλανιέται στην ατμόσφαιρα, βγαίνω να καπνίσω, έρχεσαι μαζί μου, καπνίζεις κι εσύ, ο τρόπος που με κοιτάς στα μάτια μού είναι από καιρό προβλέψιμος, δεν με ταράζει πια, με σώζουν φίλοι από τα παλιά, σαν σαλιγκάρια μετά τη βροχή που εμφανίζονται, έχω αφήσει ένα αναπάντητο mail που 'χει μια ωραία λέξη μέσα.

Θέλω να σου μιλήσω για την αγάπη σου, πόσο τοξική είναι τελικά, αλλά προτιμώ να συνεχίσω να κάνω τον αδιάφορο. Σε βλέπω πως θες να με παρασύρεις, σχηματίζεις προστατευτικό κλοιό γύρω μου, κι όμως σε νιώθω σαν πετρελαιοκηλίδα στη θάλασσα που περιέχω.

Δεν φοβάμαι πια, μα να, είναι που θεραπεύομαι από την τοξική σου αγάπη και δεν έχω ανάγκη τα χάπια - συναισθήματά σου πάνω μου. Ίσως να νιώθω ακόμη και ενόχληση, μα έχω περιθώρια, γι' αυτό δεν αντιδρώ. Τα συμπτώματα υπάρχουν ακόμη αλλά με χαμηλότερα συστατικά, τηλεφωνώ στην άμεση δράση του καιρού, αλλά το τηλέφωνο είναι ανενεργό κι έτσι προτιμώ να το ζήσω το αποψινό κι όπου με βγάλει.

Και τώρα, ξημερώματα σχεδόν, στέλνω λάθος σινιάλα από το λιμάνι, σε πλοία που χάσανε τον δρόμο αλλά έχουν εμπορεύματα πολύτιμα, μόνο που δεν το ξέρουν κι ίσως δε θέλουν να το μάθουν κιόλας, μα σίγουρα δεν είναι τοξικά και σίγουρα μπορώ, αν το αποφασίσω, να μπαρκάρω μαζί τους στα πιο ακανόνιστα δρομολόγια.

Ξημερώματα κι όλο και λιγότερα τοξικά απόβλητα αισθάνομαι μέσα μου, σαν να τα απέβαλα ξαφνικά, σαν να με ηρέμησε αυτή η λέξη του mail. Πετάω το αποτσίγαρο στη θάλασσα, παραδόξως δεν παίρνει φωτιά, σημάδι πως η πιο απρόβλεπτη εκδοχή υπάρχει μόνο στην κανονική ζωή.