Όταν στους πρόποδες
του Ολύμπου βρέθηκε το μπρούντζινο κεφάλι του Αλέξανδρου Σεβήρου ―που λέγεται
πως τον ξεπάστρεψαν μικρό γιατί ήταν κρυπτοχριστιανός― κατάλαβα καλύτερα τι
υποδαυλίζει το πάθος μου για επαυξημένη ομορφιά. Ετούτο το κεφάλι έχει κάτι το
μοναδικό, καθώς συνδυάζει αρμονικά αρχαία ελληνική ομορφιά, ρωμαϊκό δυναμισμό
κι αρρενωπότητα και, τέλος, μια βουδιστική εσωστρέφεια και γαλήνη. Αυτά τα τρία
ενωμένα δεν τα ’δα πουθενά αλλού. Κι αναρωτιέμαι: ποια άλλη άραγε ομορφιά, πιο
δυνατή, μένει για να με γονατίσει;
Το μπρούντζινο κεφάλι του Αλέξανδρου Σεβήρου
στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης.
Φωτογραφία: Μάνος Στεφανίδης (1996)
[Εντευκτήριο, τχ. 82, 2008]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου