Κυλούν οι μέρες ασυναίσθητα στο κλειστό νησί
σβήνουν μονάχοι τους οι κύκλοι με τα χρόνια
όπως το ρίγος από τις σπιλιάδες σβήνει στο νερό
όμως οι αιώνες, τρεις και τέσσερις και παραπάνω
στέκουν ακοίμητοι στις γύρω ορθοπλαγιές
μας θωρούν κι όταν γυρίζουμε την πλάτη
μας επιβάλλουν να τους αντικρίσουμε
να δούμε ώς και το τέλος της δικής μας εποχής
μέσα απ’ τα μάτια τους που χάσκουν
σαν τα παράθυρα των ακατοίκητων σπιτιών.
[από το Εντευκτήριο, τχ. 74, Σεπτέμβριος 2006]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου