Ένα κεράκι για την Αρλέτα

γράφει ο Γιώργος Κορδομενίδης

Στην Αρλέτα με σύστησε ο Γιώργος Ιωάννου. Ήταν το 1982, βγαίναμε από το ισόγειο διαμέρισμά του στη Δεληγιάννη 3 για μια βόλτα μέχρι την Ομόνοια· εκείνη εμπαινε στην πολυκατοικία. «Κι από δω η σπιτονοικοκυρά μου, η Αρλέτα» μου είπε ο Ιωάννου, μ' έναν τόνο σκανταλιάς στη φωνή. 

Φυσικά, τη γνώριζα ήδη από τα τραγούδια της, η φτωχική ακόμη δισκοθήκη μου διέθετε 2-3 δίσκους της. 

Όσο ζούσε ο Ιωάννου, ανεβήκαμε δυο-τρεις φορές στο διαμέρισμά της για τσάι ή καφέ. Ήταν συγκρατημένα ανοιχτόκαρδη μαζί μου, αγαπητική προς τον Ιωάννου, όχι ιδιαίτερα ομιλητική αλλά σχεδόν πάντα με μια δόση πικρού χιούμορ σε ό,τι έλεγε. 

Μετά τον θάνατο του Ιωάννου, δέχτηκε ―όχι πολύ εύκολα― και έγραψε ένα κείμενο που μπήκε στις «Σελίδες για τον Γιώργο Ιωάννου», στο 2ο τεύχος του Εντευκτηρίου [Φεβρουάριος 1988].

Από εκείνο το τρισέλιδο, μόλις, κείμενο μού έκανε ιδιαίτερη εντύπωση μια φράση της, που έκτοτε τη μνημόνευσα πολλές φορές: Όχι, [ο Ιωάννου] δεν ήταν "εύκολος άνθρωπος, αλλά ποιος ανθρωπος με ταλέντο είναι; Και τι θα πει "εύκολος"; Ήταν ένας άνθρωπος που για να καλύψει τα "πλην" της ζωής του έκανε αγώνα ολόκληρο, κι όταν ήρθε ο καιρός να εισπράξει τον κόπο τόσων χρόνων, έφυγε.

Γεννήθηκε ως Αργυρώ-Νικολέττα Τσάπρα στις 3.3.1945, πέθανε σήμερα το απόγευμα.

Με έλεγε Κορδομενίδη, σπανίως Γιώργο. 

Φωτογραφία μαζί της, όχι, δεν είχα φροντίσει να βγάλω...