Δεκάξι χρόνων

γράφει ο Σταύρος Ζαφειράκης

Το μικρό λιμάνι της πατρίδας μου είναι καταχιονισμένο, λευκό από την προκυμαία του ώς την άλλη άκρη, εκεί όπου ορθώνεται αγέρωχος ο μόλος. Κάθε φορά που παραδίνομαι σε ένα ειδυλλιακό τοπίο, γίνομαι ξανά παιδί.

Και σκέφτομαι την αγνή της μορφή, δεκαέξι χρονών, έναν ξανθό άγγελο, φρέσκια σαν το χιόνι που πατώ και τρίζει. Και θέλω να γίνω πάλι μαθητής λυκείου, για να μην μείνει ο έρωτας μου ανείπωτος. Για να μην την αφήσω να ξεγλιστρήσει μέσα από τα χέρια μου, να μη φύγει μακριά, να μην ανοίξει παρτίδες με τον θάνατο. Ψιθυρίζουν πολλά οι γέροντες των καφενέδων για την κακοτυχία της. Έχασε, λένε, γονείς, άντρα, μέσα σε έναν χρόνο. Λένε ότι έχει και τρία παιδιά. Μα και εγώ μόνος μου είμαι.

Ο Σ.Ζ. γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. 

Τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στην Αθήνα, 

ενώ παράλληλα σπουδάζει υποκριτική 

και είναι τελειόφοιτος του Μεταπτυχιακού Τμήματος 

Δημιουργικής Γραφής του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. 

Έχει σπουδάσει οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας 

και στο Πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο των Ηνωμένων Πολιτειών.

Eίναι υπό έκδοση το πρώτο του βιβλίο,

«Λάττε Ντεκαφεϊνέ» (μυθιστόρημα).