Και νέον έτος αριθμεί η του Χριστού περιτομή...

Αυτά είναι τα κάλαντα που έλεγα παιδί κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς:

Και νέον έτος αριθμεί
η του Χριστού περιτομή
και η μνήμη του Αγίου
Ιεράρχου Βασιλείου.

Του χρόνου μας αρχή καλή
και ο Χριστός μας προσκαλεί
την κακίαν ν' αρνηθώμεν
μ' αρετάς να στολισθώμεν.

Να ζώμεν βίον τέλειον
κατά το Ευαγγέλιον
με αγάπη με ειρήνη
και με τη δικαιοσύνη.

Χρόνια πολλά και ευτυχή
με καθαρά κι αγνή ψυχή
με χαρά και με υγεία
και με Θεία ευλογία.

Μου τα είχε διδάξει η μητέρα μου και έκανα με αυτά μεγάλες επιτυχίες αλλά και... εισπράξεις (δεκάρες, εικοσάρες, μισαδάκια, καμιά φορά και ολόκληρες δραχμές ή και δίφραγκα), γιατί ήμουν το μόνο παιδί στη γειτονιά που έλεγε αυτά τα κάλαντα ― νομίζω πως η λέξη περιτομή ήταν αυτή που έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση: περιτομή μέσα σε κάλαντα!

Χάρη στην... περιτομή του Χριστού λοιπόν, το υφασμάτινο πορτοφόλι (κάτι σαν πουγκί) που μου είχε ράψει η μοδίστρα μητέρα μου) γέμιζε γρήγορα μέχρι νωρίς το μεσημέρι, οπότε και γύριζα πανευτυχής στο σπίτι και ικανοποιημένος που χάρη στις εισπράξεις μου από τα κάλαντα θα εξασφάλιζα την οικονομική μου αυτάρκεια για ένα μικρό διάστημα  ― η λέξη χαρτζιλίκι ήταν άγνωστη στα παιδικά μου χρόνια, μόνο η Χατζήνα, η κουνιάδα της γιαγιάς Αντιγόνης, μου έβαζε στο χέρι ένα κέρμα κάθε φορά που πηγαίναμε με τους γονείς μου να τη δούμε, επιβραβεύοντάς με έτσι για το γεγονός ότι κάθε Κυριακή πήγαινα στο ιερό του Αγίου Ελευθερίου και ντυνόμουν παπαδάκι, για να σηκώσω στη θεία λειτουργία ένα εξαπτέρυγο ή ―αν είχα καταφέρει να ξυπνήσω αρκετά νωρίς― και τον σταυρό!

Μια χρονιά δοκίμασα να πω τα συνηθισμένα κάλαντα που έλεγαν τα άλλα παιδιά: Άγιος Βασίλης έρχεται από την Καισαρεία... Τζίφος. Όλοι και όλες στη γειτονιά ήθελαν «τα άλλα, τα διαφορετικά κάλαντα που ξέρεις, Γιωργάκη...»

Λένε (λέγανε) στην οικογένεια ότι μικρός ήμουν αυτό που λένε «καλό παιδί και ήσυχο». Εξ ου και η μεγάλη τους έκπληξη όταν ένα μεσημέρι, παίζοντας "μπίκο" (με ένα άδειο κουτί κονσέρβας) αστόχησα και το έστειλα στο κεφάλι της Ελενίτσας Μυσιρλοπούλου, που χρειάστηκε να την πάνε στο νοσοκομείο για μερικά ράμματα!

«Μικρός ήσουνα καλός, όχι το τέρας που είσαι τώρα» μου έλεγε πότε πότε η μάνα μου. (Άσχετο αλλά ενδιαφέρον, ίσως, ως οικογενειακό ανέκδοτο: Το 1978 ή 1979, ως νεαρός δημοσιογράφος, είχα πάρει μια συνέντευξη από τον Ντίνο Ηλιόπουλο, που βρισκόταν για κάποιες παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη. Την άλλη μέρα, ο Ηλιόπουλος, που ήθελε κάτι να προστεθεί στη συνέντευξη (ή να αφαιρεθεί, δεν θυμάμαι πια), τηλεφώνησε αργά το μεσημέρι στο σπίτι, ενώ κοιμόμουν. Η μητέρα μου είπε στον Ηλιόπουλο ―που της είχε συστηθεί κανονικά― ότι δεν μπορεί να με ξυπνήσει, γιατί θα βρει τον μπελά της! Στην παρατήρηση του Ηλιόπουλου «μα τι μπελά να βρείτε, ο Γιώργος είναι τόσο καλό παιδί», η μητέρα μου απάντησε: Καλό παιδί; Εγώ να σας πω για την... καλοσύνη του!»

Άντε, καλή Πρωτοχρονιά και καλύτερη χρονιά!