21.6.15

Πέθανε την Παρασκευή ο σπουδαίος Αμερικανός πεζογράφος Τζέιμς Σόλτερ




Πέθανε την Παρασκευή ο σπουδαίος Αμερικανός πεζογράφος Τζέιμς Σόλτερ (James Salter).


Είχε γεννηθεί στο Νιου Τζέρσι το 1926. Μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη. Αποφοίτησε από τη στρατιωτική ακαδημία Γουέστ Πόιντ το 1945. 

Υπήρξε αξιωματικός καριέρας και πιλότος της πολεμικής αεροπορίας ώς τα τριάντα του χρόνια. Μετά την επιτυχία του πρώτου του βιβλίου Οι κυνηγοί (1957), όπου ενέταξε πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία από τον πόλεμο της Κορέας, αφοσιώθηκε αποκλειστικά στη συγγραφή.




Ο «ιπτάμενος συγγραφέας» ήταν από το 2000 μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Γραμμάτων και Τεχνών, ενώ είχε τιμηθεί με τα bραβεία Pen/Faulkner (1989) και Pen/Malamud (2012).

Όπως έγραψαν οι New York Times, ο Τζέιμς Σόλτερ ήταν «ένας συγγραφέας των συγγραφέων», τον θαύμαζαν οι ομότεχνοί του αλλά τα βιβλία του ποτέ δεν έκαναν μεγάλες πωλήσεις. 

Ωστόσο, υπήρξε, όπως συμφωνούν οι περισσότεροι κριτικοί στις ΗΠΑ, ο «ξεχασμένος ήρωας» της αμερικανικής μεταπολεμικής πεζογραφίας.


Στην ελληνική γλώσσα κυκλοφόρησε το 2001 ένα από τα σημαντικότερα έργα του, το Α sport and a Pastime (1967), υπό τον τίτλο Θέλω μόνο να σου ανήκω (εκδόσεις Μεταίχμιο), μια ερωτική ιστορία που διαδραματίζεται στη Γαλλία της δεκαετίας του 1960.

Το 2014 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια το τελευταίο του μυθιστόρημα υπό τον τίτλο Aυτό ειν’ όλο, ένα ήπιο πανόραμα του μεταπολεμικού κόσμου, που εξυμνήθηκε στην άλλη όχθη του Ατλαντικού αλλά και στη Γαλλία. 


[με στοιχεία από τη Βιβλιονέτ και το www.in.gr]

Στο τεύχος 107 του Εντευκτηρίου, που θα κυκλοφορήσει στα μέσα Ιουλίου, δημοσιεύεται το διήγημά του «Κομήτης», σε μετάφραση του Γιάννη Θεοδοσίου. Μικρό απόσπασμα:

[...]Κανείς τους δεν μπορούσε να ξέρει, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί το Μέξικο Σίτι και την πρώτη απίθανη χρονιά, με τις εκδρομές στην ακτή για το γουικέντ, διαμέσου της Κουερναβάκα, τα γυμνά της πόδια λουσμένα από τον ήλιο, τα χέρια της, τη ζάλη και την υποταγή που ένιωθε μαζί της όπως εμπρός σε μία απαγορευμένη φωτογραφία, εμπρός σε ένα συγκλονιστικό έργο τέχνης. Δύο χρόνια στο Μέξικο Σίτι αδιάφορα για την καταστροφή. Μία αίσθηση του Θείου ήταν που του έδινε δύναμη. Μπορούσε να διακρίνει την αρμονική καμπύλη του λαιμού της όταν έσκυβε. Μπορούσε να διακρίνει το αμυδρό ίχνος από τα οστά της πλάτης της που διαγράφονταν σαν πέρλες πάνω στη λεία πλάτη της. Μπορούσε να διακρίνει τον εαυτό του, τον παλιό εαυτό του. [...]


Δεν υπάρχουν σχόλια: