Ε - Ε - ΕΡΧΕΤΑΙ! (Το νέο τεύχος του Εντευκτηρίου, Νο 102-103)

Πριν από λίγη ώρα έστειλα στο τυπογραφείο το νέο τεύχος (Νο 102-103) του Εντευκτηρίου. (Νομίζω πως πρώτη φορά με παίδεψε τόσο το "κλείσιμο" ενός τεύχους.)
Το τεύχος αυτό έχει δύο μεγάλες (για το Εντευκτήριο) καινοτομίες: Πρώτον, δεν έχει καθόλου ονόματα συνεργατών στο εξώφυλλο. Δεύτερον, καταργεί την "πεπατημένη" που θέλει να προτάσσεται στην ύλη του τεύχους το εκάστοτε "βαρύ" όνομα. Έτσι, το τεύχος "ανοίγει" με ποιήματα του Ένο Αγκόλλι, ενός 19χρονου Αλβανού που μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη και τώρα σπουδάζει, με πλήρη υποτροφία, φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο.
Προδημοσιεύω εδώ, δείγματος χάριν, ένα ποίημά του.

Γιώργος Κορδομενίδης


ΛΙΛΥ

Λίλυ,
Τ’ όνομα σου ολόκληρο μια επανάληψη.
Σε ποιες στροφές μού άφησες το χέρι: της ζωής ή της ποίησης;
Λίλυ,
Πονέσαμε μαζί στο βροχερό Τόκυο,
συνήλθαμε από την πρέζα μια πορτογαλική πρωία,
και, πάν’ απ’ όλα, θυσιαστήκαμε ― ο ένας στο είδωλο του άλλου.
Λίλυ,
Έχω ξεχάσει τους τρόπους του χαμού
κι οι έρωτές μου χάνονται στις διαφορές ωρών Σικάγο-Αθήνας.
Σε βρίσκω πυρακτωμένη στις νευρικές αντανακλάσεις και καταδύεσαι
βαρύθυμη εντός της ταυτοπροσωπίας μου.
Λίλυ,
Κρύψε για μια στιγμή το πρόσωπό σου να χαθώ.

Ένο Αγκόλλι