Από έναν ποιητή που κοντεύει μισόν αιώνα παραγωγής ο αναγνώστης δεν προσδοκά μεγάλες “στροφές” στην ποιητική του· ωστόσο, η Κική Δημουλά, με τη νέα συλλογή της Τα εύρετρα, αποδεικνύει πως, παράλληλα με τη σοφία που της χάρισαν τα χρόνια, διατηρεί μια νεανική τόλμη η οποία της επιτρέπει να δοκιμάζει και να δοκιμάζεται· φαντάζομαι, θα της ήταν εύκολο (αλλά και πόσο βαρετό!) να χρησιμοποιήσει δικές της πετυχημένες τεχνικές και γνώριμους τρόπους।
Όμως, αυτή η εκ πρώτης όψεως ανασφαλής, πλην κατά βάθος γενναία, ποιήτρια στην τελευταία της συλλογή αποτάσσεται τις ποιητικές... περπατούρες, περιορίζει δραστικά τις απροσδόκητες συμφύσεις λέξεων και εννοιών που αποτέλεσαν το σήμα κατατεθέν της ποίησής της· και προχωρεί σε έναν, τρόπον τινα, απολογισμό βίου αλλά και αναστοχασμό πάνω στο μεγάλο όσο και απειλητικό για όλους θέμα του αναπόφευκτου τέλους· και κατορθώνει να μιλήσει για ένα ζήτημα τόσο “σκοτεινό” με εντυπωσιακά “φωτεινό” τρόπο. Περισσότερο από ποτέ, τα ποιήματά της λειτουργούν σαν σπόροι πιπεριού Μαγαδασκάρης: φαινομενικά τρυφερά και εύθρυπτα, σκάνε αίφνης μέσα στο μυαλό αναδίνοντας απροσδόκητα και σπάνια αρώματα. Respect!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου