Ο ΚΩΣΤΑΣ ΡΕΣΒΑΝΗΣ (εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ) ΓΙΑ ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΜΠΕΪΚΟΝ

Στη στήλη του (από τις ελάχιστες στον ελληνικό Τύπο) για τα περιοδικά στην εφημερίδα Τα Νέα (Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009), ο Κώστας Ρεσβάνης έγραψε για το Εντευκτήριο και για το αφιέρωμά του στον ζωγράφο Φράνσις Μπέικον:

Όταν οι εφιάλτες γίνονται σπουδαίο έργο

Κυριακή ας πούμε

Για να μη πούμε

πώς κλαίει το μωρό

πώς στάζει η βρύση

πώς χτυπάει η καμπάνα

Σε λεπτομέρειες

δεν θα μπούμε

πες ότι βγήκαμε

για λαγούς

και από την τόση ευστοχία

μελαγχολήσαμε

(Ένα από τα οκτώ νέα ποιήματα, με τίτλο «Ενθάδε» της Αλεξάνδρας Πλαστήρα που δημοσιεύονται στο «Εντευκτήριο» ).

Φαντασθείτε: Ένα θηλυπρεπές αγόρι στο Δουβλίνο, το 1914, εξοργίζει τον πατέρα του, πρώην λοχαγό και κατόπιν εκπαιδευτή αλόγων, που για να τον «συνετίσει» δίνει εντολή στους ιπποκόμους να το μαστιγώσουν. Για να αποφύγει την τιμωρία, ο μικρός τούς προσφέρει τις σεξουαλικές του υπηρεσίες. Έπειτα από λίγα χρόνια ο πατέρας τον πιάνει να θαυμάζει τον εαυτό του στον καθρέφτη με τα εσώρουχα της μητέρας του. Τον διώχνει από το σπίτι κακήν κακώς. Έτσι ξεκίνησε τη ζωή του ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους ζωγράφους, ο Φράνσις Μπέικον.

Στη συνέχεια βυθίζεται στο αλκοόλ και στα καταγώγια του Λονδίνου, αποκτάει εραστές, αρχίζει να ζωγραφίζει. Το 1933 δημιουργεί μερικές από τις αριστουργηματικές «Σταυρώσεις» του, αργότερα ο Πικάσο θα πει ότι «μπροστά του νιώθω μαθητούδι», το 1963 παγκόσμια καθιέρωση με την αναδρομική έκθεση έργων του στο Μουσείο Γκουγκενχάιμ της Νέας Υόρκης. Πεθαίνει το 1992 στα 82 του χρόνια.

Το τεράστιο έργο του Μπέικον και την «αιμάτινη και αιματηρή» ζωή του, όπως λέει ο Αθανάσιος Αλεξανδρίδης, μας προσφέρει το «Εντευκτήριο» σ΄ ένα αφιέρωμα με αφορμή τα εκατό χρόνια από τη γέννηση ενός ζωγράφου που δεν φοβήθηκε να πει σε συνέντευξη πως η ομοφυλοφιλία ήταν μια συμφορά, πως κάποια στιγμή στη ζωή του τον είχε μετατρέψει σε απατεώνα- λωποδύτη. Το ότι είχε καταλήξει απατεώνας ήταν λόγος να ντρέπεται, όχι το σεξ.

Δεκαέξι Έλληνες και ξένοι συμβάλλουν στο αφιέρωμα με αναλύσεις, αφηγήματα και προσωπικές μαρτυρίες. Ένα μικρό απόσπασμα από το κείμενο του Αυγουστίνου Ζενάκου «Ο εικονογράφος του 20ού αιώνα: «Οι περισσότεροι πίνακες του Μπέικον απεικονίζουν μορφές απομονωμένες σε φωτεινά δωμάτια. Ο τρόπος με τον οποίο χειρίστηκε την ανθρώπινη μορφή και η επιμονή του στη μετάδοση συναισθημάτων, όπως ο θυμός, η φρίκη και η απομόνωση, τον έχουν καταστήσει έναν από τους πιο ιδιότυπους καλλιτέχνες του 20ού αιώνα. Μπορεί άλλοι να λατρεύουν τα έργα του και άλλοι να μην αντέχουν να τα βλέπουν, κανένας όμως δεν μπορεί να αρνηθεί ότι ο Μπέικον εικονογράφησε με διεισδυτική τόλμη αυτόν τον τρομερό αιώνα».