Τόπος για να ζεις - Αλεξάνδρα Πλαστήρα

Αλεξάνδρα Πλαστήρα

φωτ.: Γιώργος Κορδομενίδης, 2012

του Χρήστου Σιορίκη

πηγή: http://bagaje-cultural.blogspot.gr


Υπάρχουν βιβλία που επιδρούν πάνω σου, σε διάφορες χρονικές στιγμές, σε κάθε μία από τις οποίες κερδίζουν ένα καινούργιο θαυμασμό από μέρους σου, προσφέροντας νέα απόλαυση. Νιώθεις τότε την ανάγκη να πεις για αυτό που συμβαίνει.
Ένα από τα βιβλία αυτά, για μένα είναι ο Τόπος για να ζεις της Αλεξάνδρας Πλαστήρα (Άγρα, 1999). Θα ήθελα να μπορώ να γράψω μια κριτική για το βιβλίο αυτό, να υποστηρίξω γιατί το θεωρώ τόσο καλό, να δείξω τι ακριβώς καταφέρνει. Όμως, η διαχρονική ένταση αυτής της επαφής δεν μου επιτρέπει ακόμα να συγκεντρώσω σε αυστηρά δομημένο λόγο όλο αυτό που συμβαίνει. Ώστοσο, δε λείπει η προσπάθεια να ειδωθεί το βιβλίο, τα ποιήματα, συστηματικά, ως ένα σώμα το οποίο διατρέχεται από κάποια συγκεκριμένα ρεύματα και που κατοικείται από ανθρώπους και φύσεις.

Το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας για συμπύκνωση της εικόνας και της αίσθησης ακολουθεί πιο κάτω, σε μορφή σπονδυλωτού ποιήματος, και περιλαμβάνει αρκετές από τις λέξεις του βιβλίου που καθορίζουν τι κλίμα του τόπου που υπάρχει σε αυτό:

Το ύψος της θημωνιάς

καθορίζει το ύφος της 
– κατά τ' άλλα
μοιάζει με σπίτι

που φτάνει κανείς
στα μισά της ζωής του

        *

Ξέχασε για λίγο
τα ταξίδια
Μα ο χάρτης θα σηκώσει
το σώμα ψηλά

να δει τους δρόμους
που δεν κρύβουν
τα δέντρα

        *

Ένας σπόρος
μέσα στο δάσος
Κάτι που δεν θα καεί
από την αφή
– τα σταφύλια
λες και τα ξέρουν
όλα

στον τρύγο
το βλέμμα
προς τα πάνω
και μετά
χαμηλά
και ξανά το ίδιο

στην κουπαστή

του συντρόφου

        *

Αυτή η ζωή

στρέφει ακίνδυνα

τον άνεμο

– στον ουρανό
τα χρώματα γέφυρα

Θ' ακούσει κανείς

το άνοιγμα του καρπού;