Το μίασμα ή Κολλάει...

του Γιώργου Σαρηγιάννη

πηγή: http://totetartokoudouni.blogspot.gr

Απόψε, 22.45. Βγαίνω απ’ το θέατρο «Αγγέλων Βήμα» -μόλις έχει τελειώσει η παράσταση. Απ’ την κεντρική πόρτα. Μπροστά απ’ τη δεύτερή του πόρτα -την κλειστή-, υπερυψωμένη, με τρία σκαλάκια, στο τρίτο και ψηλότερο, όπου κάπως απαγκιάζει, έχει κουρνιάσει και κοιμάται κάποιος άστεγος -τον εντοπίζει ένας άλλος θεατής που μου ’πιασε την κουβέντα λέγοντάς μου: «Ιδού, αυτή είναι η πραγματικότητα». Μου ραγίζει την καρδιά. Η θερμοκρασία είναι +4°. 
Όσο ετοιμάζω τη μηχανή, που την έχω παρκάρει μπροστά στο θέατρο, κι ετοιμάζομαι, βλέπω μια ομάδα ανδρών με πολιτικά να κατηφορίζει την Σατωβριάνδου. Προφανώς είναι αστυνομικοί, προφανώς της Ασφάλειας απ’ το γειτονικό αστυνομικό τμήμα της Ομόνοιας, στην Βερανζέρου, και προφανώς έχουν βγει περιπολία. Ο ένας τους, ψηλός, με πλούσια μαλλιά, της κατηγορίας λεβέντης -νομίζω, απ’ την προφορά του, Κρητικός- σταματάει. Με την άκρη του παπουτσιού του σκουντάει σκαιά -ώστε να ’χει αποτέλεσμα- τον άστεγο για να τον ξυπνήσει. Μια, δυο, τρεις φορές, τα καταφέρνει. Κάτι του λέει -να ξεκουμπιστεί από ’κει ίσως; 
Σβήνω τη μηχανή και πλησιάζω. Ρωτώ: «Η αστυνομία με τον τρόπο αυτό αντιμετωπίζει τους άστεγους; Με κλωτσιές;» -είναι μια κοπέλλα που κλαίει, ο «άστεγος». «Με είδατε να την κλωτσώ;». «Σας είδα να τη σπρώχνετε με το πόδι σας δυο-τρεις φορές. Πράγμα που εγώ ονομάζω κλωτσιά». Η ανταπάντηση είναι ερωτηματική -και λεβέντικη: «Να την αγγίξω; Να μου κολλήσει τίποτα; Εσείς θα την αγγίζατε με το χέρι για να την ξυπνήσετε;». «Ναι». «Παιδιά, εγγόνια, δεν έχετε; Κι αν σας κολλούσε κάτι και τους το μεταδίδατε;». 
Η πολιτισμένη αυτή συζήτηση έληξε εκεί. Είπα: «Μπράβο σας». Κι όταν απομακρύνονταν τους φώναξα: «Καλά Χριστούγεννα». Δεν είχα ούτε την ψυχραιμία ούτε το σθένος να ρωτήσω καν γιατί την ξύπνησαν. Την έδιωξαν; Να πάει που; 
Αυτά. Και, ναι, Καλά Χριστούγεννα. Εμείς να βλέπουμε θέατρο κι η αστυνομία μας να μας καθαρίζει απ’ τα «μιάσματα». Μωρέ, τι μου θυμίζει αυτό, τι μου θυμίζει αυτό;... 
Το «όλος ο κόσμος, μια σκηνή...» ταιριάζει ταμάμ εδώ. Ακούει κανείς;