Μπαμπά, τρέξε! Ο Άγιος Βασίλης! Δεν είχαν
κοιμηθεί ακόμα τα σκασμένα. Πετάχτηκα αλαφιασμένος. Σκάστε, ρε! Προσπάθησα να
θυμηθώ αν είχα αφήσει τα δώρα τους κάτω από το δέντρο. Μπαμπά, εκεί, στην
απέναντι πολυκατοικία. Στο κάγκελο! Τα παιδιά είχαν κολλήσει τη μούρη τους στο
τζάμι και κοίταζαν έξω. Τα έκανα πέρα και βγήκα. Ένας τύπος κάτισχνος, με
ψαλιδισμένο μούσι και στολή Άγιου Βασίλη, κρεμόταν στο κάγκελο έτοιμος να
πηδήξει.
Ποιος είσαι, ρε φίλε; Τι πας να κάνεις; Τα
παιδιά ήρθαν και στάθηκαν δίπλα μου. Τι ποιος είναι, βρε μπαμπά; Δε βλέπεις; Ο
Άγιος Βασίλης είναι, είπε ο μικρός. Σκάστε ρε! Ποιος είσαι, ρε φίλε; Δουλειά
σου εσύ, μου αντιγύρισε. Προσπάθησα από την προφορά να καταλάβω αν ήταν δικός
μας ή αλλοδαπός. Η στολή του ήταν σε κακά χάλια αλλά κι αυτός δεν πήγαινε πίσω.
Στο δεξί μανίκι μού φάνηκε πως ήταν ραμμένη μια ταμπελίτσα που έγραφε «Καφέ
Μπαρ Ατλαντίς». Ποια δουλειά μου, ρε φίλε; Κι άμα είσαι κανένας διαρρήκτης;
Τόσα ακούμε, ξέρω γω; Τα παιδιά τώρα είχαν γυρίσει και με κοίταζαν με απέχθεια.
Πώς του μιλάς έτσι, είπε πάλι ο μικρός. Δε βλέπεις ποιος είναι; Ο τύπος
απέναντι σαν να κατάλαβε πως βρήκε συμμάχους και απευθύνθηκε σε εκείνα με
αξιοθρήνητη φωνή: χο, χο, χο. Είδες, μπαμπά; Ο Άγιος Βασίλης είναι! Έκανε χο,
χο, χο. Πες του να μας φέρει εκείνο το playstation που λέγαμε, είπαν και τα τρία με μια
φωνή. Σκάστε, ρε, και πηγαίνετε μέσα! Κοίτα, του λέω, μην κάνεις καμιά
κουταμάρα. Όχι εδώ, μπροστά στα παιδιά. Άμα θέλεις, να το συζητήσουμε. Τι σου
συμβαίνει; Γυναίκα, λεφτά; Ό,τι κι αν είναι μπορεί να λυθεί. Δεν αξίζει τον
κόπο.
Η νύχτα ήταν ξάστερη και παγωμένη. Από τη
λεωφόρο ο θόρυβος της πόλης έφερνε το βουητό της κυκλοφορίας και ήχους από
σειρήνες. Ο τύπος απέναντι δεν απάντησε. Κοίταζε προς τα κάτω σιωπηλός. Άντε,
φίλε μου, κι έχει και κρύο. Είμαι σίγουρος πως απόψε έχεις πολλή δουλειά. Τόσα
παιδιά περιμένουν να τους πας δώρα, του είπα και του έκλεισα το μάτι. Δε μου
έδωσε σημασία. Συνέχισε να κοιτάζει προς τα κάτω, αλλά μου φάνηκε πως είδα τα
δάχτυλα του να σφίγγονται τώρα πιο πολύ στο κάγκελο. Άκου τι θα κάνουμε. Θα
στείλω τα παιδιά για ύπνο, θα βάλω ένα ποτό και θα γυρίσω να το κουβεντιάσουμε.
Μόνο να υποσχεθείς πως όταν γυρίσω θα είσαι στην ίδια θέση. Ο τύπος σήκωσε το
κεφάλι αργά και μετά το κούνησε πάνω-κάτω δυο φορές με ταχύτητα.
Τα παιδιά, είτε επειδή κρύωσαν, είτε επειδή
μέσα τους είχαν πειστεί πως ο Άγιος Βασίλης ήταν ψεύτικος, με ακολούθησαν χωρίς
διαμαρτυρίες. Δεν πέρασαν πέντε λεπτά και επέστρεψα. Ο τύπος ήταν ακόμα εκεί
αλλά αυτή τη φορά από τη μέσα πλευρά, στην ασφάλεια του μπαλκονιού. Αρχίσαμε να
μιλάμε. Μου είπε τα δικά του. Του είπα τα δικά μου. Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε. Ο
ουρανός πήρε να ροδίζει πάνω από τις κεραίες. Ακούστηκαν πουλιά. Στα βάθος του
δρόμου ένα απορριμματοφόρο έστριψε κι άρχισε να μαζεύει. Ο τύπος ξαφνικά
σηκώθηκε, τεντώθηκε και, χωρίς να πει κουβέντα, έκανε να μπει στο διαμέρισμα
πίσω του.
Και πού ’σαι, τον προλαβαίνω. Μια και
γνωριστήκαμε, δεν έρχεσαι από ’δω να δώσεις εσύ φέτος τα δώρα στα παιδιά;
Στάθηκε. Έβγαλε το σκούφο του και τον έφερε έναν γύρο στο χέρι. Έμοιαζε
σκεφτικός. Καμιά άλλη φορά, είπε και μπήκε μέσα.
Τα στόρια στη γειτονιά είχαν ήδη να σηκώνονται
με κρότο. Μπήκα κι εγώ στο σπίτι κι έβαλα ένα τελευταίο ποτό. Κάθισα δίπλα στο
ηλεκτρικό καλοριφέρ.
Έξω ξημέρωνε Πρωτοχρονιά για τα καλά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΕΤΡΟΥ
Γεννήθηκε το 1970 στη Δράμα,
όπου και ζει.
Πέρυσι εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο, τη
συλλογή Α΄ Παθολογική,
με ποιήματα ήδη
ώριμα, που διαθέτουν πολλά χαρίσματα:
ακρίβεια, προσωπικό ύφος, δυνατή και
αναπάντεχη εικονοποιΐα.
Όπως έγραψε πολύ πρόσφατα ο επίσης εκ Δράμας ποιητής
Δημήτρης Αθηνάκης, «είναι ποιήματα που καβαλάνε τις πλάτες του πάθους
και στριφογυρνούν στην
πλατεία της πόλης· όποιας πόλης·
τα ποιήματά του κουβαλούν στην αγκαλιά τους
ένα εύθραυστο
«εσύ» κι ένα σπασμένο «εγώ»· σου γαργαλούν τη μέση·
σου χαϊδεύουν
το στομάχι· σου κοπανούν το κεφάλι·
και δεν πονάς· γνωρίζεις όμως τον πόνο·
κι
όταν τον δεις, θα τον αναγνωρίσεις».
[Το κείμενο αυτό γράφτηκε ειδικά για το παρόν blog.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου