Αντιπαροχή

γράφει η Γλυκερία Μπασδέκη

Περνάω μέρα παραμέρα απ’ την αντιπαροχή γιατί δεν έχω τίποτε χειρότερο να κάνω κι ούτε σ’ έχω ξεπεράσει ακόμα, για να ασχοληθώ με κάτι πέρα απ’ τα ερωτικά μου. Έχει ανοίξει ένα κινέζικο, αλλά η Τσιντσαντσόνγκ που το τρέχει σερβίρει και καφέδες από το πρωί κι έχω κάλυψη να σε κοιτάζω. Χάλι μαύρο η αντιπαροχή, δυο-τρία φαίνεται να πουλήθηκαν κι ούτε τα μισά σε νοίκι. Υπάρχει, ας πούμε, κάτι σαν Θεός της αγάπης που φροντίζει τις χήρες και τα ορφανά κι αυτές που έστειλες να το ρίξουν στον μαμόγιατρο γιατί δεν ήσουν έτοιμος για τέτοια. Αλλά εγώ δεν ξέχασα γιατί μου παίρνει εκατό χρόνια να βγω από κάθε  δεκαετία, άρα θέλω άλλα εκατονεβδομηνταδύο χρονάκια στο περίπου για να πω συγχωρεμένος, άντε στην ευχή της Παναγίας.

Κουδούνια δεν χτυπάω, τέτοια έκανα παλιά, τώρα ωρίμασα. Ούτε στέλνω  τους πυρόμπατσους γιατί πήρε φωτιά μια καρδιά στο ρετιρέ. Μόνο πίνω τον καφέ στης  Ζιγκζαγκ και σε σκέφτομαι  με τα ένφια και τα φοροδιαβολικά και τη μις σύζυγο να σου ζαλίζει την αναρχία.

Η Τσουλί που τρέχει το κινέζικο με κερνάει καμιά φορά τον καφέ. «Καλό κοπέλα  εσύ», μου λέει, «ήσυχο κοπέλα, συμπαθώ εσένα».

Δεν της λέω τίποτα. Χαμογελάω μόνο ντροπαλά. Στα δόντια μου που δεν φαίνονται πυρπολείται η Σαγκάη κι όλες οι πάπιες Πεκίνου.

Ο Aξέχαστος

γράφει η Γλυκερία Μπασδέκη

Εκείνο το καλοκαίρι ο Αξέχαστος με χούφτωνε συνέχεια στις ψαροταβέρνες. Tραβούσε το χάρτινο «Καλή σας όρεξη» και με πασπάτευε στα μπούτια. «Θεά μου, γουρουνάρα μου, έλα να πάμε θαλασσίτσα μετά, να σηκώσει κύμα» ― τέτοια φλερταρίσματα μου ’κανε. Τρώγαμε γεμιστά και χωριάτικες, ούτε πώς τον έλεγαν ήξερα, μου ’πε Νάκης, αλλά μάλλον έτσι, για να πει ένα όνομα. Χόρταινα κόρτε και ελαιόλαδο και βόλτες φρη. Αν δεν μ’ έπαιρνε κούρσα απ’ το λιμάνι, θα ’χα γυρίσει πριν την ώρα μου και θα ’χανα εκείνο το καλοκαίρι με την ταξάρα και τον Αξέχαστο που με διάλεξε για Σταρ Ελλάς του. Αν σταματούσε άλλος ταρίφαμαν, δεν θα θρηνούσαν οι Αγγλίδες που τους έκλεψα το τεφαρίκι πισώπλατα μες στο τουριστονήσι τους.

Ο Αξέχαστος, ο μάλλον όχι Νάκης, ο ταξιντράιβερ που με διάλεξε και με τάισε και με χόρτασε και με πήγε στις σάμμερ ντίσκο και στα καλύτερα τα ρεστοράν τα τουριστίκ. Αυτός ο άνθρωπος, αυτός ήταν το καλύτερό μου καλοκαίρι, κι ας με περνούσε καμιά τριανταριά χρόνια, κι ας ήταν μαυρόπισσα με μουστάκι, κι ας μου πέρασε η κάψα μέχρι τα πρωτοβρόχια και νωρίτερα.

Πεντ-έξι χρόνια μετά που επέστρεψα στο τουριστονήσι με κάτι φίλες-φίδια της Φιλοσοφικής τον έψαξα. Είχε κρεμαστεί εκείνο το καλοκαίρι, λίγο μετά που μ’έβαλε στο πλοίο. Με κάτι κορδόνια για αθλητικά αντίντας, μου ’παν ― ακόμα δεν τον ξέχασα τον Αξέχαστο.

Η Γλυκερία Μπασδέκη γεννήθηκε στη Λάρισα το 1969. 

Σπούδασε ιστορία, ελληνική φιλολογία και δημιουργική γραφή. 

 Zει στην Ξάνθη και εργάζεται ως φιλόλογος στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Έχει εκδώσει δύο βιβλία με ποίηση (τελευταίο: Σύρε καλέ την άλυσον, 2012, 2014) και ένα με θέατρο (Τέσσερα θεατρικά, 2015). 

Έχουν παιχτεί τέσσερα θεατρικά της στο Ίδρυμα Μ. Κακογιάννης, 

στο Φεστιβάλ Αθηνών και στο Φεστιβάλ Φιλίππων).

Τέννεση Ουίλλιαμς: Κάποια γαλλικά ρήματα

Αποσπάσματα από το άγνωστο, έως πρόσφατα, ποίημά του, που μεταφράζεται για πρώτη φορά στα ελληνικά (στο υπό έκδοση τεύχος Νο 106 του Εντευκτηρίου)

από τον Αχιλλέα Κυριακίδη:

Το ÊTRE είναι το ρήμα «είμαι».
Τιμωρείται με θάνατο ή ισόβια κάθειρξη.

Το AIMER είναι το ρήμα της παρανόησης·
επίσης, του πόθου της διείσδυσης στον άλλον,
μιας ορμής ποικίλης διάρκειας και κατωφερούς τάσης,
που συχνά καταλήγει στα δικαστήρια.

[...]

Το FINIR; Κάτι πρόσφορο που μένει να βρεθεί.


... και αποδίδεται "υπονομευμένο" από τη Γλυκερία Μπασδέκη:

υπαρχουάρ είναι το είμαι γαλλιστί
θάνατος ή ισόβια η ποινή 

για τις παρεξηγήσεις έχουν το αγαπουάρ
(κάτι σαν μπήγω λόγχες και μου μπήγουν)
ρηματική ωραία ποικιλία βίας ― μπρούμυτος, δηλαδή, στην κατηφόρα
κι ύστερα στάση δικαστήρια 

φινιτουάζ;
αν δεν το ξέρεις όπου να ’ναι θα το μάθεις.