[Στην τραγωδία δεν υπάρχουν νικητές]

του Κώστα Κουτσουρέλη

πηγή: Facebook

Για την περίπτωση του Νίκου Ρωμανού, έγραφα εδώ λίγες μέρες πριν, λύσεις μαγικές δεν υπάρχουν, κανένα ξόρκι νομικό ή ιδεολογικό δεν πιάνει. Βοήθεια μπορεί να προσφέρει μόνο η φρόνηση, η επιείκεια, η συμπόνια. Οι λίγοι στίχοι που ανάρτησα εδώ το μεσημέρι και οι ολότελα αντιφατικές αντιδράσεις που δέχτηκα, θετικές και αρνητικές, μου το επιβεβαιώνει εκ νέου. Η χώρα ολόκληρη είναι πιασμένη στο δόκανο του μίσους, μόνο μας κίνητρο μοιάζει να είναι πια η εκδίκηση, η τιμωρία, η εξόντωση του Άλλου.

Ο Ρωμανός συμβολίζει όσο κανείς τη σπείρα του κακού. Θύμα της ο ίδιος στην πιο ευάλωτη ηλικία, έχει κάνει σκοπό της ζωής του πια με τον πιο μεγαλόφωνο τρόπο, άρα και τον πιο δεσμευτικό, την Καταστροφή. Αυτό που υπέστη, ζητάει να το επιβάλει. Και επειδή ο κατάδικος δεν γίνεται να εξολοθρεύσει τον πανίσχυρο δεσμοφύλακά του, την καταστροφική του ορμή (και τέτοια αυτός ο εικοσάχρονος έχει τεράστια) την στρέφει επάνω στον εαυτό του, την κάνει αυτοκαταστροφή. Σαν τους Ιάπωνες ήρωες που δεν γνωρίζουν πιο ατιμωτική εκδίκηση απ' το να κρεμαστούν στο ανώφλι του αντιπάλου τους, ο Ρωμανός μας απειλεί με τον πανάρχαιο τρόπο: το αίμα εμού εφ' υμάς...

Το πιο φρικτό όμως δεν είναι αυτό, ο πόνος και το πετρωμένο μίσος ενός παιδιού. Το πιο φρικτό είναι ότι συνωθούμαστε γύρω του όλοι, ίδια κοράκια, και τον παρακινούμε να το κάνει. Ναι, κρεμάσου! τού φωνάζουν οι μισοί, δείξε τους πόσο άθλιοι είναι... Ναι, κρεμάσου! απαντούν οι άλλοι, δεκάρα δεν δίνουμε...

Αν η στάση, αν η λογική αυτή επικρατήσει, στο τέλος το μόνο πια που θα μας ενώνει θα είναι η άθλια κατάληξη. Όμως στην τραγωδία δεν υπάρχουν νικητές. Ο θρίαμβος του Κρέοντα και της Αντιγόνης είναι -πάντα- το τίποτα. Ο Ρωμανός πρέπει να ζήσει όχι για να εκδικηθεί, αλλά για να συγχωρήσει. Και για να ζήσει πρέπει πρώτα να τον συγχωρήσουμε εμείς.

[Η τιτλοδότηση έγινε από το Εντευκτήριο]