Ενας ήρωας γεννιέται

του Γιώργου Π. Μαλλούχου

πηγή: http://www.tovima.gr


Στην ιστορία, τη διεθνή και την ελληνική, υπάρχουν ορισμένες σπάνιες περιπτώσεις όπου οι πράξεις κάποιων ανθρώπων τους οδηγούν έξω από το κοινό πλαίσιο, τους πηγαίνουν πιο πέρα. Μπορεί να παρακούν και να παραβιάζουν νόμους, όμως, η ηθική τους υπόσταση και η στάση απέναντι στην εποχή τους, τα οδηγεί όλα σε μία άλλη διάσταση.

Είτε αρέσει είτε όχι σε πολλούς, ένας τέτοιος άνθρωπος είναι σήμερα στην Ελλάδα ο 21χρονος φυλακισμένος Νίκος Ρωμανός.

Ο Ρωμανός δεν έχει σκοτώσει, δεν έχει βάψει τα χέρια του με αίμα αθώων ανθρώπων.
Λήστεψε τράπεζες για το σκοπό του, πιάστηκε, δικάστηκε, φυλακίστηκε – α, ας σημειωθεί κι αυτό: σε μία χώρα που πιστεύει ότι δικαιούται να προφυλακίζει τον οποιονδήποτε επί ενάμιση χρόνο νόμιμα... Σε αντίθεση δε με πολλούς άλλους, ούτε κλαψούρισε, ούτε, προδήλως, μετάνιωσε. Επιπλέον, στο δικαστήριο δεν βρέθηκε γι αυτόν τίποτα που να τον συνδέει με τρομοκρατική οργάνωση. Όπως έχει αναφερθεί μάλιστα, ο εισαγγελέας είπε στη δίκη ότι "πρώτη φορά βλέπω ληστεία που να αφήνουν τους ομήρους ελεύθερους, κατά δε την καταδίωξη, ενώ είχαν το επάνω χέρι διαθέτοντας βαρύ οπλισμό, ούτε πυροβόλησαν τους αστυνομικούς που τους καταδίωκαν ούτε χρησιμοποίησαν τον όμηρο σαν ασπίδα για να διαφύγουν..."

Ζήτησε να κάνει χρήση ενός δικαιώματος που είναι υπέρτατο και αναγνωρίζεται σε όλους τους ανθρώπους: το δικαίωμα στη μόρφωση.

Οι αρμόδιες αρχές, μετά από μία περίοδο τυπικής ελληνικής διοικητικής παρακώλυσης, τελικά, του το αρνήθηκαν.

Εν τω μεταξύ όμως ο ίδιος ξεκίνησε απεργία πείνας, τόσο συστηματικής που πλέον η ζωή του έφτασε να κρέμεται από μία κλωστή.

Εκείνοι που έλαβαν την απόφαση να αρνηθούν αυτό το δικαίωμα στον Ρωμανό μπορεί να έπραξαν στα πλαίσια της διακριτικής τους ευχέρειας, αλλά, σίγουρα, έπραξαν λάθος.
Δεν άκουσαν και δεν κατάλαβαν όχι τόσο τον ίδιο, όσο την εποχή τους.

Κι έτσι, αυτή την ώρα, γεννιέται στην Ελλάδα ένας ήρωας.

Και όχι άδικα. Αντιθέτως.

Γιατί όταν ένα παιδί 21 ετών φτάνει σε αυτό το σημείο για τα πιστεύω του και για το δικαίωμά του να σπουδάσει, ακόμα και όταν έχει ληστέψει τράπεζες, ακόμα κι αν δηλώνει ο ίδιος μάχιμος αναρχικός, τότε, όλα τα άλλα είναι νομοτελειακά βέβαιο ότι θα λυγίσουν μπροστά σε αυτή του τη στάση, που είναι στάση των λίγων.

Επειδή, είτε αρέσει σε πολλούς, είτε όχι, έχει πια το μέγα χαμένο όπλο στα χέρια του: Διαθέτει το ηθικό πλεονέκτημα, μέσα σε μια ανήθικη κοινωνία και μια ακόμα πιο ανήθικη εποχή, όπου, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, οι κλοπές αυτές ξέρουν οι πάντες ότι είναι σταγόνα στον ωκεανό του κλεμμένου δημοσίου χρήματος...


Σε μία τέτοια κοινωνία και μία τέτοια στιγμή λοιπόν, έτσι ακριβώς είναι που γεννιέται ένας ήρωας, με πλήθος κόσμου που ουδεμία σχέση έχει με όλα αυτά, να ταυτίζεται μαζί του...